Los versos del olvido (2017)

Recensie Los versos del olvido CinemagazineRegie: Alireza Khatami | 92 minuten | drama | Acteurs: Juan Margallo, Tomás del Estal, Manuel Morón, Itziar Aizpuru, Gonzalo Robles, Amparo Noguera, Julio Jung, Willy Semler, Luis Dubó, Mario Soto, Elisa Sepulveda Ruddoff, Lucas Bolvarán, Victor Hugo Ogaz, Alex Rivera, Nicolás de Terán

‘Los versos del olvido’ (de verzen van vergetelheid) gaat over de pensioengerechtige medewerker van een mortuarium vlakbij een begraafplaats. Het mortuarium staat op het punt gesloten te worden. Er is niet veel te doen, er liggen weinig onbekende lijken in de koelcellen en het is een eenzame baan. Af en toe komen er mensen langs om hun nabestaanden te identificeren. Verder is de naamloze grijsaard druk in de weer met het netjes houden van de graven en administratieve klusjes in een immens, op een doolhof lijkend, archief in de kelder. De enige contacten die de bejaarde heeft zijn met de grafdelver, die we bijna nooit te zien krijgen omdat ie in een kuil staat of net achter een grote hoop zand en de chauffeur van de lijkwagen, met wie hij vaak meerijdt.

Het is moeilijk om grip te krijgen op het personage. Uit een gesprek met een bezoeker van de begraafplaats blijkt dat hij een bijzonder goed geheugen heeft, de kleinste details van tientallen jaren geleden weet hij zich nog te herinneren, maar namen onthouden lukt hem niet. Toch ligt de sympathie van de kijker beslist bij deze man, al is het alleen maar vanwege het markante hoofd van Juan Margallo, die met zijn zachte gezichtsuitdrukking een warme persoonlijkheid verraadt.

Je leeft daarom ook met hem mee als hij bij een overval op het mortuarium neergeslagen en ontvoerd wordt. Zijn belagers laten hem gewond achter in de woestijn. Wanneer hij eenmaal weer in de bewoonde wereld is, krijgt hij te horen dat hij met pensioen moet. Onze hoofdpersoon is echter nog niet klaar met zijn werk; zeker niet wanneer hij het lijk van een jonge vrouw ontdekt, achtergelaten door zijn ontvoerders. Vanaf dat moment krijgt het leven van de man een extra, of misschien wel laatste, betekenis: hij wil ervoor zorgen dat deze onbekende vrouw een fatsoenlijke begrafenis krijgt. Daarvoor moet hij eerst een hele hoop bureaucratische hobbels overwinnen.

In het begin van ‘Los versos del olvido’ wordt er op de radio iets verteld over een grote groep aangespoelde walvissen en niet veel later ziet de mortuarium-medewerker een walvis door de lucht zeilen, begeleid door het kenmerkende walvisgezang. Dit magisch-realistische onderdeel van de film is natuurlijk een metafoor, maar helemaal uit de verf komt dit niet helemaal. De film profiteert van de bijzondere cameravoering; er zitten veel scènes in om in te lijsten (de voorbijrollende citroenen, de scène bij de drukker). Misschien is ‘Los versos del olvido’ een film die je niet moet willen ontleden, maar je er simpelweg in mee laten voeren, zoals de walvissen bij de Chileense kust die beslissen om niet terug te keren naar de zee.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 3 januari 2019