Lotte en de maansteen – Lotte ja kuukivi saladus (2011)
Regie: Heiki Ernits, Janno Põldma | 75 minuten | animatie, familie | Nederlandse stemmencast: Nathalie Haneveld, Lucas Dietens, Thijs van Aken, Jelle Amersfoort, Hein van Beem, Filip Bolluyt, Alexander de Bruijn, Wiebe Pier Cnossen, Jan Elbertse, Sander de Heer, Bas Keijzer, Peter de Kroon, Marieke de Kruijf, Ine Kuhr, Lucie de Lange, Stan Limburg, Jurjen van Loon, Nine Meijer, Jan Nonhof, Han Oldigs, Sjoerd Oomen, Leo Richardson, Jurgen Theun, Hymke de Vries, Tijn van de Wetering
Over Estland weten de meeste Nederlanders niet veel. Heel veel meer dan dat het de meest noordelijke van de drie Baltische staten is en dat ze er een taal spreken die verwant is aan het Fins, weten we niet. Daarom is het maar goed dat er cinema is. Via de filmwereld leren we namelijk ook in ons land de meisjeshond Lotte kennen, een tekenfilmfiguurtje dat in haar vaderland mateloos populair is en behalve een eigen themapark ook een vliegtuig naar haar vernoemd kreeg. Lotte valt op door haar vrolijke, positieve instelling die aanstekelijk werkt. Ze is nieuwsgierig en avontuurlijk en dat zal kinderen waar ook ter wereld aanspreken. Al in 2000 verscheen de eerste film rond het vrolijke hondje, ‘Lotte van uitvindersdorp’. Elf jaar later is er dan eindelijk een tweede film, die de titel ‘Lotte en de maansteen’ (2011) meekreeg.
De animatiefilm is vrolijk, fantasierijk en onconventioneel, zoals een op jonge kinderen gerichte film zou moeten zijn. Als iedereen in uitvindersdorp naar zijn bed gaat, is Lotte nog wakker. Ze staart naar de maan en vraagt zich af wie er woont. Daar komt ze sneller achter dan ze denkt, want het duurt niet lang of ze betrapt twee in puntmutsen gehulde konijnen in de slaapkamer van haar oom Klaus. Ze proberen de steen te stelen die hij ooit meebracht van een van zijn verre reizen. Lotte ontdekt dat de steen magische krachten heeft en haalt haar oom over om samen op avontuur te gaan. Op zoek naar de drie complementerende stenen, komen ze in tal van spannende situaties terecht. Zo komen ze terecht in een dansschool, ontmoeten ze een door regendruppels geobsedeerde professor en belanden ze uiteindelijk op het Pinguïneiland. De twee konijnen volgen hen echter op de voet en er blijkt nóg een kaper op de kust: een straalverliefde kat die de stenen wil gebruiken om zijn geliefde mee voor zich te winnen.
Wat direct opvalt aan ‘Lotte en de maansteen’, is de opmerkelijke stijl waarin de animaties gemaakt zijn. De meer klassieke en erg mooie achtergronden lijken wel door een compleet andere tekenaar te zijn gemaakt dan de veel minder mooi geanimeerde figuurtjes op de voorgrond. Bovendien zijn er sequenties die heel duidelijk een computergestuurd karakter hebben. Die bijzondere mix van stijlen oogt rommelig, maar eigenzinnig. Misschien zijn we verwend met de schitterende animaties waar grote Hollywoodstudio’s als Pixar, Disney en DreamWorks ons keer op keer op trakteren, want het is even wennen aan de aanpak van de Esten. Maar in plaats van ons blind te staren op de wat amateuristisch ogende stijl, laten we ons liever verrassen door de kleur- en fantasierijke aanpak van de filmmakers. Het verhaaltje weet voldoende te boeien, maar er is vooral die eindeloze fantasie die fascineert. Een regenlabyrint, een ziekenhuis waarin de patiënten via treinrails naar de juiste afdeling worden vervoerd en een fantastisch ‘pannenkoekenhuis’ onder water; kom er maar eens op.
Naast gangbare thema’s als vriendschap, moed en het overwinnen van angsten is vooral de kracht van de fantasie de voornaamste boodschap die ‘Lotte en de maansteen’ wil uitdragen. De film draagt gen zware pedagogische motto’s, maar wil gewoon een positieve kijkervaring voor de jonge kijkertjes zijn. ‘Lotte en de maansteen’ lijkt kinderen te willen aansporen hun fantasie de vrije loop te laten en het avontuur moeten durven aangaan en dat geeft deze film zijn charme. Dat de animaties verre van high tech zijn, doet daar verder weinig aan af.
Patricia Smagge
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 11 oktober 2012
DVD-release: 12 december 2013