Louise en hiver (2016)

Regie: Jean-François Laguionie | 75 minuten | animatie | Originele stemmencast: Diane Dassigny, Dominique Frot, Antony Hickling, Jean-François Laguionie

Kon het filmhuispubliek in 2016 genieten van het prachtige drenkelingensprookje ‘The Red Turtle’ (Michael Dudok de Wit), in 2017 is het de eer aan de Franse animator Jean-François Laguionie die zijn overpeinzingen over het leven en over eenzaamheid in een grandioze tekenfilm heeft gegoten, getiteld ‘Louise en hiver’ (Louise in de winter). Waar Dudok de Wits film een lineair verloop kende, speelt Laguionie met de tijd door zijn 75-jarige titelpersonage Louise (met de prachtige, doorleefde stem van Dominique Frot) in gedachten terug te laten gaan naar haar jeugd. En dat is niet de enige tijdstruc die hij uithaalt.

Al jarenlang brengt Louise in haar eentje haar zomers door in het (fictieve) plaatsje Biligen-sur-Mer. Onder een grote parasol schrijft ze mijmeringen in een boekje en ziet ze het leven loom aan zich voorbijtrekken. De mensen zijn wat luid (“maar net iets minder luidruchtig dan de meeuwen”) en ze begint last te krijgen van oudemensenkwaaltjes zoals ouderdomsverziendheid. Maar verder is het strand van Biligen een prima plek om te vertoeven. Hoe haar leven in de stad is, komen we niet te weten. Wel refereert ze aan kinderen en kleinkinderen, maar hoe het contact met ze is, komen we eigenlijk niet te weten. De hele film volgen we slechts Louise, die aan de badplaats gekluisterd blijft.

Door een kapotte klok in haar vakantiehuis mist ze namelijk de laatste trein van het seizoen terug naar de grote stad. De tijd is letterlijk stil blijven staan (de klok hangt voorgoed op kwart over zes) en Louise besluit dat ze zichzelf wel kan redden, totdat onherroepelijk iemand uit de stad haar begint te missen en een speurtocht start. Ze moet wel eerst een forse storm doorstaan, maar daarna keert de zomer in al zijn pracht terug en bouwt ze op haar gemak een strandhut van wat wrakhout, vanwaaruit ze als een vrouwelijke Robinson Crusoe haar dagelijkse activiteiten ontplooit. Haar enige gezelschap na enige tijd is een pratende hond, die ze Opaatje doopt.

’s Ochtends doet Louise het huishouden, vervolgens is het tijd voor een koude douche op het strand. Daarna vangt ze haar eten (ze blijkt handiger met visnetten dan ze zelf voor mogelijk had gehouden) en ’s middags is het tijd voor haar favoriete onderdeel van de dag: op avontuur gaan in de omgeving. De dagen rijgen zich op deze manier aaneen, terwijl de zon vrolijk blijft schijnen. Eenmaal vliegt er een helikopter over, maar de oude vrouw wordt niet gespot. Terwijl de maanden voorbij trekken in een eindeloos durende zomer, (dag)droomt Louise over haar jeugd, aan het einde van de Tweede Oorlog, die ze op dezelfde plek doorbracht.

In prachtige pasteltinten wordt Louise’s omgeving geschetst, waarbij het reliëf van het papier ogenschijnlijk zichtbaar blijft. Laguionie heeft gekozen voor een stijl waarin de door hem aangeleverde tekeningen worden vermengd met digitale (3D-)technieken. Het is een genot om naar te kijken en de zachtheid van de kleuren past uitstekend bij de loomheid van de zomer en daarmee van het verhaal. Ondersteund door de zachtmoedige muziek van Pierre Kelner en Pascal Le Pennec, gaat de film in op levensvreugd, spijt en vooral de vreemde strapatsen van het geheugen.

Net als bij ‘The Red Turtle’ loont het om je eigen gedachten uit te schakelen en je gewoon volledig in de film onder te laten dompelen. Met een duur in minuten die gelijk is aan de Louise’s leeftijd in jaren, kent de film precies de juiste lengte om niet saai te worden. Het magisch-realistische karakter van de film geeft Laguionie alle vrijheid om Louise’s dromen en eventuele werkelijkheid naadloos in elkaar te laten overvloeien. Zoals Louise naar eigen zeggen elke ochtend een nieuwe lucht en een nieuw strand ontdekt, zal deze film ongetwijfeld elke kijkbeurt volstrekt anders zijn. En dat is een heerlijk vooruitzicht!

Wouter de Boer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 13 juli 2017
DVD-release: 30 maart 2018