Louise Wimmer (2011)
Regie: Cyril Mennegun | 80 minuten | drama | Acteurs: Corinne Masiero, Jérôme Kircher, Anne Benoît, Marie Kremer, Jean-Marc Roulot, Frédéric Gorny, Cécile Rebboah, Anne-France Poli, Maud Wyler, Nicolas Woirion, Julien Alluguette, Franka Hoareau, Patricia Pekmezian, Marion Ploquin, Fabrice Donnio, Olivier Séror, Jean-paul Moissette, Teïlo Azaïs, Cyril Legros, Lionel Nizard, Sophie Raive, Nathalie Kurzynski, Marie-Christine Girard
Cyril Mennegun zette zijn eerste schreden in de filmwereld met een aantal documentaires die, vooral in zijn thuisland Frankrijk, veel lof oogstten. De bekendste ervan is waarschijnlijk ‘Tahar l’étudiant’ uit 2005, waarin hij een straatarme student op de voet volgt wanneer hij het probeert te maken als acteur. Inmiddels is de hoofdrolspeler in die film, Menneguns goede vriend Tahar Rahim, dankzij de film ‘Un prophète’ (2009) van Jacques Audiard, definitief doorgebroken in de filmwereld. Mennegun heeft nóg een link met Audiard, want de hoofdrolspeelster in zijn eerste speelfilm, het sociaal-psychologische drama ‘Louise Wimmer’ (2011), is te zien in de film die Audiard maakte na ‘Un prophète’, ‘De rouille et d’os’ (2012), naast grote internationale sterren als Marion Cottillard en Matthias Schoenaerts. Corinne Masiero, want zo heet ze, heeft dat op basis van haar titelrol in ‘Louise Wimmer’ meer dan verdiend, want ze speelt de sterren van de hemel. Dankzij haar indringende performance vergeef je de film voor zijn magere verhaal en zijn uiteindelijk wat gemakkelijk aandoende en nauwelijks bevredigende ontknoping.
Menneguns achtergrond als documentairemaker is in zijn speelfilmdebuut duidelijk af te lezen. In een rauwe, realistische stijl schetst hij een portret van Louise (Corinne Masiero), een vrouw die om onduidelijke redenen op straat is komen te staan. Ze slaapt in haar auto, een oude Volvo die nauwelijks vooruit te branden is. Met wat schoonmaakklussen, waaronder in een hotel, verdient ze een paar rotcenten die ze gelijk mag inleveren bij schuldeisers. Haar post laat ze sturen naar de eigenaresse van een koffieshop, bij wie ze dagelijks haar thermoskan laat vullen met koffie. Haar meubels staan opgeslagen in een box, maar als ze niet snel de huur van die ruimte betaalt is het maar de vraag wat er met haar spullen gebeurt. Mensen die haar proberen te helpen, zoals Didier (Jerôme Kircher) die ze kent uit de koffieshop, duwt ze even zo gemakkelijk weer van zich af. Wanhopig klopt ze wekelijks aan bij de sociale dienst, in de hoop dat ze eindelijk een appartement voor haar hebben gevonden.
Louise is niet verslaafd en voor zover we te weten komen zijn haar schulden niet exorbitant hoog. Hoe komt deze intelligente vrouw van middelbare leeftijd dan zomaar op straat te staan. Hier is het waar de schoen wringt bij deze film. Want hoewel we flarden van back story meekrijgen – dat ze op haar initiatief gescheiden is bijvoorbeeld en dat de relatie met haar enige dochter (Maud Wyler) moeilijk is – krijgen we nooit een helder beeld van wie deze vrouw nu eigenlijk is. En dat maakt het lastig oprecht met haar mee te leven. Gelukkig maar dat Corinne Masiero zo overtuigend voor de dag komt en de worsteling van Louise (in ieder geval voor het oog) zichtbaar maakt. Haar lichaamstaal, haar oogopslag; het is duidelijk dat we hier met een geknakte vrouw te maken hebben. In een indringende scène, waarin ze als in een trance danst op de hypnotiserende klanken van Nina Simone’s ‘Sinnerman’, zien we pas echt goed hoe ze de gekte nabij is. Het is jammer dat het verhaal wat magertjes afsteekt bij Masiero’s rijke performance. Dat heeft wellicht te maken met het gebrek aan achtergrondinformatie over deze dolende dame. De spaarzame feitjes die we over haar te weten komen, smaken naar meer. Helaas krijgen we die niet en worden we met een einde opgescheept dat aanvankelijk positief aanvoelt, maar uiteindelijk toch niet de voldoening geeft waar we op hoopten.
Als sfeerschets van een vrouw die leeft aan de zelfkant van de samenleving, is ‘Louise Wimmer’ heel aardig geslaagd. Door een gebrek aan diepgang en het ontbreken van een bevredigend slot heeft schrijver en regisseur Cyril Mennegun toch niet het onderste uit de kan weten te halen. Het blijft allemaal te afstandelijk. Het solide rauwe camerawerk – in de stijl van de gebroeders Dardenne – en de tour-de-force van hoofdrolspeelster Corinne Masiero levert de film, ondanks zijn tekortkomingen, toch nog een dikke voldoende op.
Patricia Smagge
Waardering: 3
Bioscooprelease: 7 juni 2012
DVD-release: 7 mei 2013