Love Exposure – Ai no mukidashi (2008)

Regie: Shion Sono | 237 minuten | actie, drama, komedie, romantiek | Acteurs: Takahiro Nishijima, Hikari Mitsushima, Sakura Andô, Yutaka Shimizu, Hiroyuki Onoue, Tasuku Nagaoka, Sô Hirosawa, Yûko Genkaku, Mami Nakamura, Arata Yamanaka, Junya Iwamoto,  Motoki Ochiai, Sango, Atsushi Yamanaka, Kôichi Koshimura

Wanneer een nieuwe film van Shion Sono verschijnt, weet je dat deze hoogstwaarschijnlijk enigszins bizar zal zijn. Zo schokte een scène in ‘Suicide Circle’ heel wat mensen met een massale zelfmoordscène waarin tientallen schoolmeisjes tegelijk voor de trein sprongen. Het vervolg hierop, ‘Noriko’s Dinner Table’, was dan weer veel psychologischer van aard, maar ook absoluut niet standaard. ‘Love Exposure’ zal bij voorbaat door zijn tijdsduur al afschrikken, want vier uur is een lange zit. Hoe lang de film ook moge zijn, hij is een kijkbeurt zeker waard. Sono maakt met ‘Love Exposure’ namelijk een ultieme Japanse film die alle ingrediënten bevat uit de Japanse filmwereld. Hoe hij het voor elkaar krijgt mag Joost weten, maar het verhaal dat op zijn minst bizar genoemd kan worden vormt een uitstekende eenheid.

Om het verhaal samen te vatten is nog niet zo eenvoudig, maar neem als uitgangspunt Yu. Yu (Takahiro Nishijima) is een jongen die al op jonge leeftijd zijn moeder verliest. Zijn moeder was een groot bewonderaar van de Maagd Maria en draagt Yu op haar sterfbed dan ook op om een meisje te zoeken die op Maria lijkt. Zijn vader besluit zich, na het heengaan van zijn vrouw, te concentreren op het priesterschap. Een devotere priester is bijna niet mogelijk, maar toch gaat alles fout wanneer de vrouw Kaori bij een mis langskomt en op slag voor hem valt. Dit is het begin van een relatie die nooit goed zou kunnen gaan. Wanneer na het vertrek uit het leven van Yu’s vader, zijn vader opnieuw een klap krijgt wordt hij verbitterd en laat Yu elke dag bij hem biechten. Yu is echter een voorbeeldige zoon en moet al snel zondes verzinnen om te biechten. Bij hem ontstaat het idee dat zijn vader hem alleen accepteert wanneer hij zware zondes heeft begaan . Hij gaat daarom het kwajongensleven in en wordt de acrobatische fotograaf die plaatjes moet schieten onder de rokjes van voorbijlopende dames. Wanneer zijn foto onderdoet voor één van de foto’s van een vriend moet hij een straf ondergaan, namelijk als dragqueen door de stad lopen en een meisje zoenen. Als in een visioen weet Yu dat dit meisje, Yoko (Hikari Mitsushima), zijn Maria is en hij zet alles op alles om haar hart te winnen. Yoko vindt Yu alleen maar een raar persoon, en daarbij komt nog dat zij alle mannen in de wereld haat (behalve dan Jezus en Kurt Cobain). Wanneer zij achter het bestaan van de pikante foto’s komt door toedoen van haar vriendin Aya, weet ze het zeker: Yu is pervers. Dit is nog maar het begin van Yu’s ellende…

Shion Sono behandelt hier een zeer breed spectrum aan thema’s. Zo is ‘Love Exposure’ niet alleen een coming of age film waarbij jeugdervaringen veel invloed hebben op het latere leven, maar ook een kijkje in het leven van een sekte. Vooral Yu en Yoko zetten hun karakters ijzersterk neer. Om in een film die zo vol zit met doldwaze onzin de kijker ook nog eens tot emotie te beroeren is een kunst op zich.

Religie is misschien wel het belangrijkste thema in ‘Love Exposure’, een dialoog tussen Yu en Yoko op het strand is de meest indrukwekkende scène op dit gebied. Na een heftige discussie haalt Yoko Korintiërs 13 aan, een vers dat spreekt over de liefde. Dit gebeurt zo vol overgave dat de Bijbelse woorden werkelijk inslaan op een bom en de meest wijze woorden zijn die men op dat moment zou kunnen zeggen. Hier wordt de ultieme combinatie tussen beeld, tekst en emotie bereikt.

De prachtige eerste scène die je vooral vanwege de cinematografie meteen betovert, wordt gevolgd door een grinnikpartij wanneer je Yu in training zit om foto’s te kunnen maken van het ondergoed onder de rokjes van Japanse meisjes/vrouwen. Dit is namelijk niet zo maar een vak. Zoals wel duidelijk is, is de film niet vies van enige perversiteit. Knap is het in dit opzicht dat Shion Sono het allemaal redelijk beschaafd houdt (op een aantal scènes na waarbij de mannen onder de kijkers maar beter even weg kunnen kijken). Zo blijft de film het midden houden tussen drama en komedie, waarbij briljante grappen te zien zijn en het laatste half uur met kippenvel wordt gekeken.

Één van de minpuntjes is het typisch Japans van de film, een aantal karakters zijn dit namelijk ook. Dit zijn de bad guys die eigenlijk zo zacht als een ei zijn, hun haar in elke onmogelijke kleur verven en overdreven moeten praten. Voor even is dit leuk, maar gedurende de film kan zo maar een ergernis naar boven komen over deze uiting van de Japanse jongeren- en popcultuur.

‘Love Exposure’ is een bizarre combinatie van verschillende genres die Shion Sono weet te combineren tot een ijzersterk geheel. Wees niet bang voor de lange tijdsduur want als je je eenmaal aan de film overgeeft vliegen de vier uur in een mum van tijd voorbij. Zoals Yu het zelf zou zeggen: perverse but with dignity.

Meinte van Egmond