Love Story 2050 (2008)
Regie: Harry Baweja | 180 minuten | drama, avontuur, romantiek, science fiction, musical | Acteurs: Harman Baweja, Priyanka Chopra, Kurush Deboo, Jimmy Dhinchuck, Boman Irani, Karan Mehra, Mehezabeen Sarela, Archana Puran Singh, Rachit Trehan, Harsh Vasisht
Bollywoodfilms hebben een herkenbare vorm, waar zelden vanaf wordt geweken. Het zijn eigenlijk altijd musicals, met toch wel zo’n zes à zeven zang- en dansnummers in het verhaal verwerkt; het betreft vrijwel uitsluitend een liefdesverhaal, en als het even kan nog een driehoeksverhouding; en de speelduur ligt doorgaans rond de drie uur. Binnen deze conventies kunnen in principe een hoop verschillende verhaalsoorten verteld worden, dat wil zeggen, binnen een uiteenlopende context. Een Bollywoodfilm kan de vorm aannemen van een komedie, een drama, een thriller, een actiefilm, of pure romantiek, maar een verhaal dat zich in de toekomst afspeelt, in een setting met ruimteschepen en allerlei technologische snufjes, is redelijk zeldzaam. ‘Lovestory 2050’ heeft hiermee een in potentie interessante achtergrond gecreëerd voor een verder wat saai liefdesverhaal met vele “referenties” aan bekende sciencefictionfilms, irritante sidekicks en een levenloze hoofdrolspeler. Hoofdrolspeelster Priyanka Chopra probeert er nog wat van te maken en de bijrol van Archana Puran Singh, die haar moeder speelt, zorgt ook voor wat leuke momenten, maar voor de rest zorgen eigenlijk alleen het uiterlijk en de setting van de film voor enige aantrekkingskracht.
De film begint interessant met een extreme sports-thema, waarbij Karan (Harman Baweja) indruk probeert te maken op Sana middels een moeilijke mountainbike-wedstrijd. Dit thema wordt voortgezet voor de scène waarin Karan Sana achterna rent wanneer hij haar plotseling ergens in de bus ziet zitten. Hij springt over muurtjes en onder hekjes door terwijl hij achterna wordt gezeten door een stel geïrriteerde mannen. Een leuk idee alleen lichtelijk belachelijk doordat hij steeds wanneer hij de mannen achter zich lijkt te hebben gelaten weer terug springt onder of over een hekje door om maar weer een “spectaculaire” stunt te kunnen laten zien. Maar wanneer hij haar probeert te versieren, gaat het mis. Harman heeft een mooie golvende coupe maar heeft het charisma van een skippybal en heeft totaal geen chemie met Priyanka Chopra. Daarbij is het in een Bollywoodfilm ook tamelijk problematisch wanneer de muziek onopmerkelijk is. Er is bijna geen enkel nummer dat de kijker bijblijft, noch wat betreft de melodieën noch de choreografieën. De humor zorgt soms wel voor wat vertier, zoals de momenten waarbij Karan een oude, toevallig voorbijwandelende vrouw een zoen geeft wanneer hij net een afspraakje heeft geregeld met Sana. En zodra de moeder van Sana haar intrede doet, die dolenthousiast is van Karan en er alles aan doet om hem in de buurt van haar Sana te houden, wordt de film ineens een stuk levendiger en interessanter. Veteraan Boman Irani is als verstrooide professor soms ook best leuk om naar te kijken, al loopt hij er in de toekomst een beetje als een aanhangsel bij. Hij heeft hier als het ware de rol van “Doc”, oftewel doktor Emmet Brown, uit ‘Back to the Future’.
Deze film van Robert Zemeckis is een van de vele science fictionfilms die terug te zien zijn in ‘Lovestory 2050’. Bij diens mentor Steven Spielberg wordt vaak leentjebuur gespeeld. ‘Artificial Intelligence’, ‘Minority Report’ zijn enkele prominente voorbeelden van zijn films waaruit elementen “geleend” zijn, die qua uiterlijk vaak letterlijk gekopieerd worden. En als het credo “beter goed gestolen dan slecht bedacht” dan nog zou opgaan… maar dit is zeker niet altijd het geval. De knuffelige sidekick van David in ‘A.I.’, bijvoorbeeld, wordt hier in de vorm van teddybeer Boo vertegenwoordigd. Maar waar de beer in Spielbergs film nog een morele steun en soms schattig en grappig figuur was, is die in ‘Lovestory 2050’ vooral irritant en heeft hierdoor meer gemeen met Jar Jar uit de ‘Star Wars’-prequels.
Het uiterlijk van de film is overigens, op zichzelf gezien, redelijk professioneel en gelikt. Wellicht heeft het er mee te maken dat Peter Jacksons effectenstudio Weta Digital aan de special effects heeft meegewerkt, maar de film doet in weinig onder voor een Hollywood blockbuster. En ook al is de futuristische stad met zijn vliegende taxi’s een bekend beeld (uit ‘Bladerunner’, ‘The Fifth Element’, ‘Minority Report’, en ‘Star Wars’, bijvoorbeeld), de stadsgezichten komen desalniettemin sfeervol over en de achtervolgingen en ontploffingen zien er allemaal best mooi uit. Verder is er hier en daar nog wel gepoogd om nieuwe ideeën toe te voegen, zoals een robotslang die een fakir omhoog probeert te fluiten, en een soort “touch pad” kleurenpalet waarmee Sana ’s ochtends vroeg met een simpele vingerbeweging de kleur van haar (lichtgevende) muren kan aanpassen.
Maar te vaak is de film inhoudelijk gezien een rommeltje, met slecht uitgewerkte personages en subverhalen, waaronder één met een intimiderende ruimteschurk met een soort Darth Vader-masker op, waarmee Karan een onvermijdelijke confrontatie heeft. De science fiction-insteek is aardig, maar de uitwerking helaas weinig inspirerend.
Bart Rietvink