Lucía y el sexo (2001)
Regie: Julio Medem | 129 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Paz Vega, Tristán Ulloa, Najwa Nimri, Daniel Freire, Elena Anaya, Silvia Llanos, Javier Camára
Wie naar ‘Lucía y el sexo’ kijkt moet goed opletten. De film gaat namelijk niet alleen over Lucía, een Madrileense serveerster, maar ook over de nogal flegmatieke schrijver Lorenzo; over kokkin Elena (Najwa Nimri) met wie Lorenzo jaren geleden een romantische nacht beleefde; over Luna (Silvia Llanos), Elena’s dochtertje en resultaat van die romantische nacht; over de zeer hartstochtelijke en labiele Belén (Elena Anaya), oppas van Luna en smoor op Lorenzo, die zijn dochtertje Luna wil zien zonder dat zij weet dat hij haar vader is; over Carlos (Daniel Freire), stiefvader van Belén. Maar misschien gaat de film nog wel veel meer over een mysterieus eiland: de plek waar de romance tussen Lorenzo en Elena plaatsvond, maar ook de plek waar Elena, Lucía en Carlos om verschillende redenen naar toe vluchten en elkaar ontmoeten. Ten slotte is ‘Lucía y el Sexo’ een film over de symboliek van zon en maan, water en klei, land en zee, feit en fictie. Een film waarin de personages de werkelijkheid proberen te vergeten of naar hun hand te zetten.
Opletten geblazen dus. Vooral omdat in bijna elke scène weer een nieuw element wordt toegevoegd aan de intriges tussen de personen, en anders wel aan de symboliek. En dat opletten valt nog niet mee. Niet alleen omdat het verhaal al ingewikkeld genoeg is, maar ook nog eens omdat je soms betoverende beelden voorgeschoteld krijgt. Betoverend omdat het mysterieuze eiland schitterend is en de acteurs en actrices er ook mogen zijn, zeker in de vele naaktscènes, maar nog meer omdat het camerawerk met veel gevoel voor sfeer en compositie is gemaakt.
‘Lucía y el sexo’ is dus in meerdere opzichten een film die het bekijken en overdenken waard is. En toch zit je aan het einde van de film een beetje met een leeg gevoel op de bank. ‘Lucía y el sexo’ is een intrigerende film, maar ook een onbe-vredigende en soms nogal clichématige film. Juist omdat de film zo mooi gefilmd is, en juist omdat het verhaal zo ingenieus in elkaar zit, is de film onbevredigend. Want hoe mooi in beeld gebracht ook, wij Nederlanders zijn misschien toch wat te nuchter om te kunnen kijken naar een seksscène waarin Lucía roept “Ik ga dood! Ik ga dood van zoveel liefde!”, zonder een lach te onderdrukken. Of om naar een wanhopig door de nacht rennende en verwilderd kijkende Lorenzo te kijken als hij het tragische lot van zijn dochtertje weet, zonder zelf even dramatisch te zuchten.
De relatie tussen Lucía en Lorenzo, toch het centrale duo van de film, blijft voor de kijker vooral mediterraan hartstochtelijk, zonder één moment dicht bij de beleving te komen van de gemiddelde kijker. Soms lukt dat wel. De scène, waarin ze voor elkaar op komische wijze strippen, of die waarin Lucía wanhopig tot Lorenzo probeert door te dringen, zijn genuanceerder en daardoor indrukwekkender dan de niets verhullende naaktscènes.
Het is jammer dat de relatie tussen deze twee personen, maar ook de relatie tussen Lorenzo en zijn dochtertje niet wat meer uitgediept worden. Nu weet je als kijker wel dat Lorenzo langzaam maar zeker steeds meer moeite krijgt met het onderscheid tussen feit en fictie, maar echt meegesleept word je niet.
Dat in bijna elke dialoog filosofische opmerkingen worden gemaakt over ‘ontsnappen naar het midden van het verhaal’ en over de naam van de zon en de maan, brengt de personages ook niet echt dichterbij. Het ongeloofwaardige toppunt wat dit betreft zijn de gesprekken tussen Lorenzo en de 6-jarige Luna.
Je zou de verschillende hoofdpersonen, vooral Lorenzo, soms een schop onder de kont willen geven om ze nu eens iets echts te laten dóen (naast seks hebben met elkaar) in plaats van alleen maar na te denken over wat ze zouden kunnen doen of willen vergeten.
Het verhaal van ‘Lucía y el sexo’ én de verfilming zelf houden je als kijker zonder moeite geboeid. Dat is knap van regisseur en scenarioschrijver Julio Medem. Maar het is niet genoeg om van de film een indrukwekkende film te maken. Daarvoor zijn niet in eerste instantie een ingenieus scenario of een goede cameraman vereist, maar vooral een regisseur en cast die van de personages mensen van vlees en bloed kunnen maken. En met ‘vlees en bloed’ wordt niet de blote billen en borsten van Lucía, Lorenzo en Belén bedoeld. Hoe mooi overigens ook.
Daniël Brandsema
Waardering: 3
Bioscooprelease: 15 augustus 2002