Luister (2017)

Regie: Astrid Bussink | 15 minuten | documentaire, korte film

De Kindertelefoon is een alom bekend begrip en krijgt eens in de zoveel tijd de aandacht die het verdient. Nu is dat dus het geval met de korte documentaire ‘Luister’. In deze film worden verschillende gesprekken gereconstrueerd om zodoende een beeld te krijgen van waar ze zich bij de Kindertelefoon mee bezig houden. Zo zijn er gesprekken met een jongetje dat eerst vooral een boze prepuber lijkt te zijn, een meisje dat veel alleen thuis is of een jongetje uit een AZC, dat bang is voor zijn toekomst.

De korte documentaire grijpt gelijk je aandacht om die tot het einde (na een kwartier) vast te houden. Het gevoel van meeluisteren bij “echte” gesprekken schept een vorm van intimiteit. En dat draagt bij aan de emotionele investering die je als kijker moet leveren. De auditieve vormgeving draagt dus bij aan de overtuigingskracht.

Ook de visuele omlijsting helpt de verhalen meer impact te geven. Elke verhaallijn heeft zijn eigen visuele vorm en dat maakt dat, ondanks dat er diverse verhaallijnen door elkaar zijn geweven, elk verhaal herkenbaar blijft. Het kost je als kijker geen enkele moeite om te herinneren wie er spreekt. Zo zijn er bij de boze jongen anonieme beelden van een skateboarder en dat geeft dat draadje zijn eigen “look and feel”.

Wat echter het meeste indruk maakt zijn de verhalen zelf. Schrijnend, ontwapenend en soms hartverscheurend. Het jongetje uit het AZC is bijvoorbeeld altijd maar bang dat hij weer meegenomen wordt en moet verhuizen. In de cynische periode waarin ‘Luister’ uitkomt is het goed ook eens te worden geforceerd om stil te staan bij het menselijke aspect. En daar zorgen deze kinderen wel voor. Binnen een kwartier kan je (voor)oordeel volledig omslaan en dat is knap gedaan door de regisseuse.

‘Luister’ is op meerdere vlakken geslaagd en vertelt ondanks de korte duur van de film een mooi afgerond en vooral aangrijpend verhaal.

Ton te Slaa

Waardering: 4