Lulu (2006)

Regie: Victor Nieuwenhuijs, Maartje Seyferth | 75 minuten | romantiek | Acteurs: Vlatka Simac, Titus Muizelaar, Hugo Metsers, André Arend van de Noord, Willeke van Ammelrooy, Georgina Verbaan, Adelheid Roosen, Maiko Kemper, Stef van der Eijnden, Ruby Greeve, Catherine Henegan, Roos Metsers, Devon Schoemaker, Hans Seyferth, Lot Smit

Het personage Lulu is zeer interessant, als mysterieuze femme fatale weerspiegelt zij alle angsten en dromen die vrouwen in mannen losmaken. De opera ‘Lulu’ van Alan Berg komt uit de duistere jaren 30 van de vorige eeuw en Berg baseerde zich hierbij op Frank Wedekinds ‘Die Büchse der Pandora’ uit 1903. Er is ook een film ‘Pandora’s Box’ uit 1929, waarin Lulu de gedaante van een vaudeville artieste aanneemt. Het verhaal rondom Lulu vormt een stomende combinatie van dierlijke seksualiteit, vrouwelijke schoonheid en gewelddadige impulsen. Zelfs Jack the Ripper speelt een niet onbelangrijke rol.

Het duo Nieuwenhuijs en Seyferth durfde het aan om dit verhaal te vertalen naar een Nederlandse film. Zij werkten al eerder samen aan ‘Venus in Furs’ (1995; naar de novelle van de man die zijn naam leende aan het masochisme: Leopold von Sacher-Masoch), dat thematisch natuurlijk sterke overeenkomsten vertoont. De combinatie van pijn en verleiding fascineert. Maar dat fascinatie niet altijd tot kwaliteit leidt bewijzen Nieuwenhuijs en Seyferth met hun versie van ‘Lulu’.

Wat is er mis met ‘Lulu’? Het begint zo goed, met een oud huis, klaaglijke vioolmuziek, vrouwelijk gegil, een spannende scène waarin een getormenteerde, afgeleefde Titus Muizelaar als Leon de mooie Vlatka Simac als Lulu dreigt te doden. Het probleem zit hem zeker niet in het ouderwets aandoende kleurgebruik, de gepaste setting en de benauwende geluidsband (kolkend water afgewisseld met zigeunermuziek). Ook het acteerwerk van Simac en Muizelaar is in orde, gedurende de film ga je de fascinatie die Leon voor Lulu heeft delen. Het probleem is die verdomd onromantisch aandoende Nederlandse taal die de sfeer komt verstoren. Leuk dat geprobeerd wordt versregels van de decadente dichter Baudelaire (bekend om zijn mengsel van schoonheid met ellende, erotiek met dood) door de film te gooien, maar doe dat dan niet in Frans met een zwaar Nederlands accent. Een grappiger sfeerverstoorder is Georgina Verbaan, die als naiëve snol Zita geheel op haar plaats is, maar die plaats nogal luidruchtig en overdreven inneemt. Regie-aanwijzingen zijn soms veel te duidelijk zichtbaar, met name als alle gasten in afwezigheid van Leon hun karakter moeten laten zien in de eetzaal zonder dat ze duidelijk op elkaar reageren. Georgina giebelt dan maar wat, Adelheid Roosen hangt haar lange lichaam over de stoel en Stef van der Eijnden praat duidelijk onzintaal in Roos Metsers’ oor. Op Leon en Lulu na blijven de personages erg vlak.

De publieksprijs zal ‘Lulu’ bij het NFF van 2006 zeker niet winnen. De film weet weliswaar bij vlagen de juiste sfeer van erotiek en dood op te wekken, maar maakt haar pretenties niet waar.

Emy Koopman