Ma che ci faccio qui! – What the Hell Am I Doing Here? (2006)

Regie: Francesco Amato | 92 minuten | komedie | Acteurs: Daniele De Angelis, Paolo Sassanelli, Chiara Nicola, Alina Nedelea, Francesco Brandi, Emanuela Ungano, Gianfranco Barra     

De titel is pakkend en veelbelovend. Regisseur Francesco Amato brengt zijn eerste lange speelfilm uit onder de vertaalde Engelse titel: ‘What the Hell Am I Doing Here?’ De film is een levendige komedie die vertelt over de ondernemende jongen Alessio (Daniele de Angelis). Met verve en excentrieke humor plaatst regisseur Armato twee sterk verschillende lagen van de Italiaanse samenleving tegenover elkaar in dit verhaal van de nogal onconventionele zomer van Alessio.

De filmstijl laat zich kennen door snel camerawerk en dito montage. De verhaallijn in de film is eenvoudig. Humor staat duidelijk voorop, tegelijk heeft dit geleid tot een verhaal dat weinig diepgang kent. Het blijft allemaal oppervlakkig en de diverse rolpatronen zijn in hoge mate stereotiep.

Omdat hij voor zijn eindexamen is gezakt, wordt Alessio voor straf door zijn vader naar een zomerschool gestuurd. Omdat hij zijn zinnen had gezet op een grote rondreis met zijn vrienden door Europa, vallen zijn plannen nu in duigen. Zijn vrienden gaan zonder hem op reis. Hij besluit het ouderlijk huis te ontvluchten en gaat er op zijn bromfiets vandoor.

Bij zijn trektocht belandt hij in een verlopen tweederangs badplaatsje waar hij een baantje vindt als ober en hulpje van alles in een verpauperd strandpaviljoen. De exploitant van dit strandpaviljoen beantwoordt geheel aan de stereotiepe rol die een dergelijke man geacht wordt te hebben. Type ongeschoren man, een kleine scharrelaar die iedereen een beetje oplicht, maar toch een ruwe bolster blanke pit is.

De verdere verhaallijn is geconcentreerd op allerlei verwikkelingen rond dit slecht draaiende strandpaviljoen. De regelmatige bezoekers voldoen allemaal aan de karikaturale figuren die zij geacht worden te zijn. Daarmee blijft het een oppervlakkig verhaal met een komedieachtige boventoon. De uitbater wordt door de verhuurder afgeknepen. De verhuurder heeft als geheime agenda de sloop van het strandpaviljoen en de ontwikkeling van een lucratief project. Deze ontwikkelingen maken dat het verhaal wel erg doorzichtig wordt en dat het verdere verloop ook erg voorspelbaar wordt.

Alessio wordt verliefd op een meisje dat daar ook in de bediening werkt. Samen helpen zij uiteindelijk de exploitant bij zijn strijd tegen de verhuurder. Met behulp van de door Alessio opgetrommelde vrienden wordt het strandpaviljoen tot een hippe tent omgebouwd en wordt het na een spetterende opening met een bandje uiteindelijk een ‘cool’ strandpaviljoen. Deze verwikkelingen rond het strandpaviljoen lopen voortdurend door het verhaal heen.

Kern van het verhaal, en tegelijkertijd de positieve ondertoon in de film, is dat iedereen kan afrekenen met zijn frustrerende verleden. Boodschap is dat alles anders kan lopen dan je hebt gepland, hetgeen uiteindelijk ook geldt voor Allessio’s vrienden die een heel andere reis blijken te hebben gemaakt dan zij gedurende een jaar met zijn allen hebben gepland. Voor alle personen blinkt uiteindelijk een nieuwe toekomst aan de horizon. Daarmee is een einde waarbij ‘eind goed, al goed’ een wel heel voorspelbare uitkomst geworden.

Het spel van Daniele de Argelis als Alessio is overtuigend. Ook de rol van zijn vriendin in het strandpaviljoen wordt goed ingevuld. De overige karakters zijn stereotiep van opzet. Als jongerenfilm zal de film goed voldoen, gezien de problematiek die er in voorkomt en de wijze waarop de jonge rolbezetting hier succesvol mee om weet te gaan.

Rob Veerman