Macross Plus (1994)
Regie: Shôji Kawamori, Shinichirô Watanabe | 160 minuten | actie, drama, animatie, avontuur, romantiek, fantasie, science fiction | Originele stemmencast: Takumi Yamazaki, Unshô Ishizuka, Rica Fukami, Mako Hyôdô, Kenji Utsumi, Megumi Hayashibara, Shô Hayami
‘Macross Plus’ is een boeiend vervolg op de originele Macross tv-serie uit de jaren tachtig, in het Westen ook wel bekend als ‘Robotech’. Deze vierdelige miniserie lijkt in eerste instantie niet veel meer te zijn dan een verhaal over “boys” en hun “toys”, maar blijkt wel degelijk interessante thema’s en emoties te herbergen. Naast enerverende actiescènes, weidse animaties, en prachtige muziek. Gezien de gezamenlijke speelduur van meer dan tweeënhalf uur had er wellicht wat meer ontwikkeling in de personages kunnen zitten en een wat uitgebreider uitwerking van de thema’s, maar ook in zijn huidige vorm is ‘Macross Plus’ een inhoudelijk rijke, vermakelijke, en visueel opmerkelijke kijkervaring.
Allereerst zijn er de doorgaans zeer meeslepende actiescènes met de straaljagers. Het gevoel van snelheid en competitie wordt goed overgebracht en zaken als de rooksporen van de raketten en roze luchten die soms waarneembaar zijn, zorgen voor net dat beetje visuele meerwaarde in de scènes. Maar ook de straaljagers zelf zijn interessant. Enerzijds omdat het in vliegtuigen zijn die in robots kunnen veranderen (maar voortdurend bemand door mensen), en anderzijds omdat de besturing bij een van beide straaljagers met gedachtegolven geschiedt, net als in de film ‘Firefox’, waarin Clint Eastwood puur met zijn gedachten raketten moest af zien te schieten vanuit een futuristische Russische straaljager.
Laat in de film, wanneer er een nieuwe straaljager wordt geïntroduceerd, werpt de vraag zich op in hoeverre mensen hun apparaten moeten of mogen blijven beheersen. De mogelijkheden en het gevaar van Kunstmatige Intelligentie heeft hier niet alleen betrekking op de straaljagers. Ook in het geval van de virtuele popster Sharon Apple, die door het hele universum wordt aanbeden, komen dit soort vraagstukken naar voren. Vraagstukken van waarheid, werkelijkheid en authenticiteit en het vervagen van de lijnen van deze dimensies met die van entertainment en illusie. De gefabriceerde figuur van Sharon Apple is in het huidige tijdperk van Idols en de maakbare popster weer een erg relevant symbool geworden. De toeschouwers geloven in haar echtheid, hoewel ze slechts een virtuele creatie schijnt te zijn. Maar, hoe erg is dit eigenlijk? Iets of iemand zorgt voor een fantastische show met psychedelische beelden en een verleidelijke popster in de hoofdrol. Er wordt een mooie illusie gecreëerd waar mensen, collectief of individueel, intens van kunnen genieten. Wat is hier mis mee? Interessant genoeg is het hier juist het kunstmatige aspect wat de aantrekkingskracht biedt en de producenten van Apple proberen de illusie van dit artificiële aspect nu juist te bewaren.
Ondanks verschillende interessante inhoudelijke aspecten die de film rijk is, draait het in ‘Macross Plus’ uiteindelijk om een ordinaire driehoeksverhouding en de rivaliteit tussen de twee mannelijke hoofdpersonen. Deze verhaallijn heeft een mooie afloop, maar de haat-liefde verhouding tussen Isamu en Gold heeft een wat wankele, banale basis. De hele film wordt naar de onthulling van dit belangrijke incident toegewerkt, maar dit blijkt op zijn minst een magere verklaring te zijn. Dit is echter slechts een kleine smet op de film als geheel, die de kijker op verschillende manieren aan zich weet te binden: met zijn prikkelende animaties, spannende actie, emotionele onderlaag, en effectieve muziek – die soms driftig de actie ondersteunt met West-Side Story-achtige orkestklanken, en dan weer een melancholische sfeer oproept met de stem van een vrouwelijke solist of enkele pianonoten. Kortom: tegelijk episch en intiem, net als ‘Macross Plus’ zelf.
Bart Rietvink
Waardering: 3.5