Maestro (2023)
Regie: Bradley Cooper | 129 minuten | biografie, drama | Acteurs: Bradley Cooper, Carey Mulligan, Matt Bomer, Vincenzo Amato, Greg Hildreth, Michael Urie, Brian Klugman, Nick Blaemire, Mallory Portnoy, Alexandra Santini, Jarrod LaBine, Sarah Silverman, Kate Eastman, William Hill, Valéry Lessard, Renée Stork, Tim Rogan
Na relletjes rond een prothetische neus en een castingkeuze is het tijd voor ‘Maestro’ om op het grote doek van zich te spreken. Heeft Hollywoodster Bradley Cooper, wederom voor en achter de camera zoals in regiedebuut ‘A Star is Born’ (2018), eer kunnen doen aan de grote Amerikaanse componist, Leonard ‘Lenny’ Bernstein, en zijn relatie met actrice Felicia Montealegre (Carey Mulligan)? Cooper kreeg alvast het vertrouwen van Martin Scorsese en Steven Spielberg, beide producenten op de film, om dit gewichtige project in goede banen te leiden.
De zeer charmante Lenny (Cooper) blaast zijn omgeving weg met muzikale talent. Tussen alle bedrijven door van carrière maken als componist en dirigent ontmoet hij de Chileens-Amerikaanse actrice Felicia Montealegre. Meteen is hij met haar ingenomen en staat te popelen om haar het hof te maken. Tegelijk is het een open geheim dat Bernstein affaires heeft met mannen en vrouwen. Terwijl hij en Felicia in het huwelijk treden, drie kinderen krijgen en haar carrière in de schaduw komt te staan van Bernstein (een omgekeerde ‘A Star is Born’), blijven de affaires aanhouden. Hoewel Felicia het oogluikend toestaat, lijdt ze steeds meer onder de status-quo.
Rigoureus, briljant, dramatisch, egoïstisch en soms ongevoelig voor wie er buiten de boot valt. Toch is Bernstein ook liefdevol, sowieso voor de muziek. Maar ook aan waar Lenny het niet moet geven. Zo blijft er een man over die zonder al de prestigieuze aandacht akelig wegvalt tegen een leeg theater. Eén iemand blijft meestal in de zaal zitten. Alsnog hij in het centrum, Felicia aan de zijlijn.
De olifant in de kamer wordt wel en niet benoemd in de film. Behalve dat Bernstein wegsluipt om aan te rommelen, laat de film weinig zien van hoe die relaties zijn (soms niet meer dan een naam) en in welke verhouding ze staan tot hetgeen wat hij met Felicia deelt. Hij blijft volhouden zielsveel van haar te houden. Het zijn glimpen van een dubbelleven en zij voelt zich steeds dieper verraden in haar toewijding aan hem, de grote componist, waarvoor ze maar weinig speelruimte terugkrijgt.
Het is een makkelijke vergelijking maar ‘Tar’ (Todd Field, 2022) is nooit ver weg. Beide films handelen over briljante musici die onethisch gedrag vergoelijken. Echter waar ‘Maestro’ duikt in het leven van een bestaand persoon, zwemt ‘Tar’ in de onmetelijke ruimte van fictie (nochtans waren er een aantal mensen die zich iets te veel herkenden in Lydia Tar). Helaas is Coopers film, waarvan hij het scenario schreef met Josh Singer (onder andere ‘First Man’ (Damian Chazelle, 2018) en ‘Spotlight’ (Tom McCarthy, 2018)), een stuk vager en vluchtiger, zoals de titel, dan Todd Fields ijzige portret.
Meest frustrerende is nog het gemis van emotionele impact. Het verhaal holt van dramatisch hoogtepunt naar hoogtepunt zonder veel verbindend weefsel. Bovendien ruimt Cooper opmerkelijk weinig tijd in voor de muzikale ideeën van Bernstein. Dit is spijtig, want je hebt de zeer goede actrice Mulligan aan boord, die in de film vooral gefrustreerd voor zich uit staart, en allerlei andere aspecten op de productie zijn verder piekfijn, van camerawerk tot aan het decorontwerp, van kostuums tot aan de muziek. Wat als Spielberg of Scorsese dit orkest toch hadden gedirigeerd?
Roy van Landschoot
Waardering: 3
Bioscooprelease: 7 december 2023