Maleficent 2 – Maleficent: Mistress of Evil (2019)

Recensie Maleficent 2 CinemagazineRegie: Joachim Rønning | 119 minuten | avontuur, familie | Acteurs: Angelina Jolie, Elle Fanning, Harris Dickson, Michelle Pfeiffer, Sam Riley, Chiwetel Ejiofor, Ed Skrein, Robert Lindsay, David Gyasi, Jenn Murray, Juno Temple, Lesley Manville, Imelda Staunton, Judith Shekoni, Miyavi, Kae Alexander, Warwick Davis, Emma Maclennan, Aline Mowat

Ze is een van de ultieme slechteriken uit het Disney-imperium: Maleficent (of Malafide, zoals ze in de Nederlandse vertalingen wordt genoemd). In tegenstelling tot veel van haar ‘vakzusters’, die kromgebogen staan en haakneuzen en grote pukkels hebben, is Maleficent een sinistere maar elegante, rijzige verschijning die haar opvallende hoorns vol trots draagt en met haar donkerkleurige, zwierige gewaden wel wat weg heeft van een grote vleermuis. De boze fee doopt zichzelf om tot ‘meesteres van al het kwaad’ wanneer ze als enige niet welkom is bij de inzegening van de pasgeboren prinses Aurora en vervloekt het arme kind als straf: als ze zestien is prikt ze zichzelf aan een magisch spinnewiel en zal voor eeuwig slapen. Als het aan Maleficent lag dan was het meisje gestorven, maar daar stak het drietal goede feeën Flora, Fauna en Merryweather net op tijd een stokje voor. Waar Maleficent in Disneys animatieklassieker ‘Sleeping Beauty’ (1959) in en in slecht was, kwam er in de naar haarzelf vernoemde speelfilm uit 2014 eindelijk eerherstel; Maleficent is niet zozeer boosaardig, maar vooral onbegrepen en tragisch. Waar zij alleen maar haar koninkrijk The Moors, dat bewoond wordt door magische fantasiewezens, wil beschermen, raakt ze in conflict met de heersers van het nabijgelegen land Ulstead, die door angst geregeerd worden. Een persoonlijke liefdestragedie gooit nog eens extra olie op het vuur, maar in haar diepste kern is de Maleficent uit de live action-films van Disney goedaardig. Ze ontwikkelt nota bene zelfs moedergevoelens voor prinses Aurora, ondanks de vloek die ze over het meisje uitsprak.

Maleficent is een fascinerend personage, zeker als Angelina Jolie in haar huid kruipt. Voor het eerst sinds het door haarzelf geregisseerde ‘By the Sea’ (2015) is de actrice weer eens in actie te zien – en wel in ‘Maleficent 2: Mistress of Evil’ (2019). Met haar opvallende verschijning – puntige jukbeenimplantaten, felgroene ogen, niet van echt te onderscheiden vleugels, ravissante outfits en uiteraard duivelse hoorns – trekt Jolie ook nu weer alle aandacht naar zich toe. Maar ze raakt bovendien de juiste toon, zegt precies genoeg en zorgt in een film die vrij ernstig van toon is merkwaardig genoeg voor de luchtigste momentjes. Net als haar trouwe metgezel Diaval (Sam Riley) overigens, letterlijk Maleficents ‘wingman’. Net als in het echt zijn we ook in de film vijf jaar verder. Aurora (Elle Fanning) is koningin van The Moors en Malificent waakt over haar. In het naburige Ulstead wordt ze echter nog steeds gezien als een duister kwaad. Maar de prins van dat koninkrijk, Phillip (Harry Dickinson vervangt Brenton Thwaites uit de eerste film) is nu eenmaal verliefd op Aurora en wil dolgraag met haar trouwen. Als hij voor haar op de knieën gaat, blijkt dat zij daar ook wel oren naar heeft. Omdat zijn vader, Koning John (Robert Lindsay), het liefst ook vrede wil tussen de beide koninkrijken, besluiten de koning en koningin van Ulstead Maleficent uit te nodigen op het kasteel voor een kennismakingsdiner. Maar wat een gezellig, ontspannen etentje had moeten worden loopt helemaal uit de hand. Koningin Ingrith (Michelle Pfeiffer) blijkt achter de schermen stiekem een oorlog te hebben gepland en heeft in geheime, ondergrondse kamers werkers ingezet die wapens en munitie maken van grafbloemen en ijzer: uitermate dodelijk voor alles en iedereen uit The Moors. Maleficent wordt ten onrechte gezien als aanjager van de problemen en slaat op de vlucht, maar raakt ernstig gewond. Ze wordt op het nippertje gered door Conall (Chiwetel Ejiofor), leider van de Dark Fey, een volk van wezens die precies op haar lijken. Terwijl ze aansterkt, zet Ingrith haar snode plannen door.

Net als in de eerste film is ook ‘Maleficent 2’ weer een feest om naar te kijken. Je kunt je afvragen of de makers misschien niet een tikkeltje doorslaan in hun gebruik van CGI, maar je kunt je ook laven aan de kleurrijke beelden van met name het koninkrijk The Moors, met schitterende landschappen, grappige wezens en fantasierijke flora en fauna. Veel figuurtjes zagen we ook in de eerste film, waaronder het drietal feeën (Imelda Staunton, Lesley Manville en Juno Temple). Ook met de verdere aankleding van de film zit het wel snor; kleding, make-up, kapsels, sets zijn allemaal een lust voor het oog. Maar we willen ook meegesleept worden in het verhaal, en dat is net als bij de eerste film, een van de zwakkere onderdelen van het geheel. In een sprookje mag het natuurlijk duidelijk zijn wie goed is en wie slecht. Maar deze film wordt ‘verkocht’ met het idee dat we de duistere kant van Maleficent gaan zien (zij is immers de ‘mistress of evil’), maar van meet af aan is duidelijk dat niet zij maar Koningin Ingrith degene is met de kwade bedoelingen. Alle scherpe randjes worden zo van het oorspronkelijke personage afgeschaafd, maar dat zijn nou net wel de eigenschappen die Maleficent zo’n heerlijk onvoorspelbaar en vilein karakter maken. Nog meer dan in de eerste film wordt ze menselijker gemaakt en in een sprookje zoeken we juist naar ongrijpbare types die ons om de haverklap verrassen met hun wilde sprongen. Gelukkig zijn we dankzij Angelina Jolie toch gefascineerd door de toch-niet-zo-boze fee die Maleficent in deze film blijkt te zijn. Ze overvleugelt (!) alle andere acteurs. Fanning is lieflijk maar kleurloos (we zijn beter van haar gewend), Pfeiffer doet haar best maar komt net tekort en Dickinson is een regelrechte aanfluiting. Alleen Riley en Ejiofor lijken zich een beetje aan de malaise te kunnen onttrekken met degelijke performances. Thema’s als mens versus natuur, racisme, vooroordelen en de eeuwigdurende tweestrijd tussen goed en kwaad zijn of clichématig, of halfbakken, of te gemakzuchtig uitgewerkt.

Ondanks de wisselvallige acteerprestaties en het gebrekkige script hoef je je overigens geen seconde te vervelen met ‘Maleficent 2’, want vermakelijk is deze door de Noor Joachim Rønning (‘Kon-Tiki’, 2010, ‘Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales’, 2017), geregisseerde film wel. De rijke en fantasievolle landschappen sleuren je direct de sprookjeswereld in en ook al ontbreekt het aan de echte magie die bijvoorbeeld ‘Avatar’ (2009) wel had, met een beetje goede wil kun je er aardig in meegaan. Angelina Jolie steelt de show in een film die naar haar personage vernoemd is maar waarin ze vaker niet dan wel te zien is. Kijkend naar het aanbod aan tot live action omgebouwde animatiefilms lijkt het wel of de klassieker ofwel letterlijk één op één gekopieerd worden (bijvoorbeeld ‘The Lion King’, 2019), ofwel zo geforceerd omgevormd worden dat ze totaal geen feeling meer hebben met het origineel, zoals deze tweede ‘Maleficent’-film. Wanneer komt er eens een filmmaker voorbij die precies het juiste ingrediënten heeft voor dit recept en het óók nog eens verrukkelijk kan klaarmaken?

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 16 oktober 2019
DVD- en blu-ray-release: 21 februari 2020