Malice@doll (2000)
Regie: Keitarou Motonaga | 78 minuten | drama, animatie, fantasie, science fiction | Acteurs: Yukie Yamada
Iemand die naar ‘Malice@doll’ gaat en een schattige recht-toe-recht-aan animatie à la ‘Finding Nemo’ verwacht, komt bedrogen uit. Deze Japanse animatiefilm, oftewel “anime”, is bizar, kinky, en betrekkelijk ontoegankelijk. Maar wel bijzonder en uiteindelijk de moeite waard voor diegene die vreemde dingen niet schuwt en de film op zijn eigen merites beoordeelt.
Wat direkt opvalt is het uiterlijk van de film. Het is een met de computer gemaakte film met beelden die misschien minder geavanceerd zijn dan die bijvoorbeeld die in ‘Final Fantasy: The Spirits Within’, maar die in hun eigen recht toch zeker indrukwekkend zijn. ‘Malice@doll’ is minder flitsend en dynamisch dan eerdergenoemde film, en concentreert zich meer op de composities van stilstaande beelden, met gedetailleerd oog voor de (vreemde) personages in fantasievolle omgevingen. De lichamen van de poppen, voorzien van typische anime-hoofden, komen in hun geanimeerde structuur geloofwaardig over. Het meeste komen we in aanraking met Malice doll (oftewel “Marice dore”) en de andere robotprostituees (vergelijkbaar met de loverbots uit ‘A.I.’), die vooral in korte rokjes in de rondte huppelen. Vooral vriendin Heather doll is een karikatuur, vanwege haar typische blije schreeuw- of piepstemmetje.
Malice heeft een leuke onderscheidende “touch” gekregen middels haar roze haar en de roze geschilderde driehoekjes onder haar ogen. Één van deze driehoekjes wordt in het begin van de film gedeeltelijk weggeveegd. Malice is namelijk stuk. Ze begint koelvloeistof te lekken, wat tegelijkertijd haar droefheid suggereert doordat het als tranen uit haar oog komt lopen. Haar vriend Meliza, die ook gebreken vertoont, zegt dat ze slechts in leven kunnen blijven door continu gerepareerd worden. Ook zijn ze in hun taken en leefruimte beperkt tot het rondlopen en vertoeven in dat ene gebouw. Dit gebouw, dat een donker en gothisch uiterlijk heeft, wordt gescand en op orde gehouden door Joe de administrateur, een robot met een conventioneel uitdrukkingsloos poppengezicht met losse onderkaak en een gigantisch mechanisch lichaam.
Malice kan de status quo waar iedereen zich bij neerlegt echter niet accepteren, en wil dingen buiten haar grenzen zien en beleven. Ze wil meer. Ze wil wat anders. En dit krijgt ze ook. Op zoek naar de reparateur komt ze op een verdieping waar ze nog nooit geweest is, en ziet hier een mysterieuze verschijning van meisje dat er zowel wel als niet lijkt te zijn. Via dit meisje komt ze terecht bij de reparateur die ze echter niet herkent van eerdere bezoeken. Ze wordt door dit wezen getransformeerd door middel van een zogenaamde “tentakel-verkrachting”, bij fans van Hentai (bijvoorbeeld de film ‘Urotsukidoji’) een bekend verschijnsel. De film is sowieso vrij erotisch, en lichaamsgeoriënteerd. Even later blijkt Malice namelijk te zijn veranderd in een mens, gehuld in een opwindende rode bikini en een kort rokje (terwijl ze voorheen een lang gewaad aan had). Ze bestudeert haar lippen, tong (vrij plastisch en grotesk in beeld gebracht), en betast dan vrij lang haar borsten. Hetzelfde gebeurt als ze later in haar nieuwe gedaante haar oude vrienden en vriendinnen tegenkomt. Vooral in een scène met een robot die haar lichaam met vele tangetjes onderzoekt is dit opvallend. De tangetjes knijpen in haar borsten en grijpen haar dijen.
Haar voormalige collega’s blijken niet zo gecharmeerd te zijn van het nieuwe uiterlijk van Malice en ze wordt uit de groep gestoten, wat een aardige dramatische impact heeft. Het is een interessant voorbeeld van xenofobie, en we voelen daadwerkelijk mee met Malice, die eigenlijk niets verkeerd heeft gedaan en gewoon in nieuwe gedaante toenadering zoekt. Het wordt nog gevaarlijk ook wanneer ze achtervolgd en bijna vermoord wordt door de losbandige Leukocyte, een gigantische robot die eruit ziet als de mechanische spin uit ‘Wild Wild West’. Deze robot benadrukt ook weer haar lichaam met de herhaaldelijke kreet: “I want to smash your nice body”. Wordt hier in de film een argument gemaakt voor de op lichamen gefixeerde maatschappij, of is het gewoon een excuus om een verkapte Hentai te kunnen maken? Er worden in ieder geval interessante thema’s en vraagstellingen in de film opgeworpen. Afgezien van de afkeurenswaardige actie van het buitensluiten van vreemden, wordt ook gesuggereerd dat je tevreden moet zijn met wat je hebt en wie je bent. Verder lijkt de laatse droomsequentie en de nieuwe levensvorm van Malice (een soort geest) te impliceren dat het echte geluk zit in het loslaten van vormen en lichamen, en dat een harmonie met je eigen ziel het belangrijkste is. Maar ongetwijfeld zijn er nog vele andere interpretaties mogelijk. Er wordt in ieder geval voldoende gefilosofeerd over werkelijkheid, droom, en je échte ik. Dit gebeurt alleen jammer genoeg vrij snel, en in praterige stukjes, en niet in een visueel stimulerende vorm. De hele film is ook helaas wat statisch, wat ondanks de aparte en mooie individuele beelden toch wat afbreuk doet aan de beleving, en de kijker teveel weg laat zakken.
Dit komt ook doordat de film niet altijd even duidelijk of interessant is in zijn narratieve lijn. Malice kust haar mede-robots, omdat dit het enige is wat ze kan doen, en deze veranderen vervolgens, in een soort etnische zuivering, in half-organische freaks. Dit is zo’n beetje het enige wat er in het middenstuk van de film gebeurt. Misschien wordt hier een interessant punt gemaakt, door te wijzen op de ware aard van de mens of op het gevaar van verleiding en het verliezen van jezelf, maar verhaaltechnisch gezien zijn deze gebeurtenissen wat te eenzijdig.
Al met al een film die zeker interessant te noemen is (alleen al qua vorm), en waardevolle thema’s herbergt, maar die niet iedereen zal aanspreken. Voor de liefhebber.
Bart Rietvink