Man on Wire (2008)

Regie: James Marsh | 94 minuten | documentaire

Dat is wel bijzonder, een film die gaat over het illegaal binnendringen in de Twin Towers. Een groep mannen plant een actie op de Twin Towers en weet ongemerkt, met een kist vol spullen, naar binnen te sluipen en kan, onder de neus van de onoplettende bewaking, een kabel van de ene naar de andere toren spannen, om er vervolgens bij het ochtendgloren overheen te wandelen. Het hadden ook mannen met bommen kunnen zijn.

Deze documentaire zal bij veel New Yorkers dan ook gemengde gevoelens oproepen: aan de ene kant een blij gevoel, omdat het interessante beelden van planning en bouw van hun beladen torens toont, maar aan de andere kant frustratie, omdat het ook laat zien hoe gemakkelijk het ogenschijnlijk is illegaal deze tempels van westerse macht te ontheiligen.

Maar goed, eigenlijk gaat het daar niet om in ‘Man on Wire’. Het gaat natuurlijk om de fantastische prestatie van Philippe Petit, die het onmogelijke voor elkaar kreeg. Uiteraard is het al heel wat om op zo’n draad te kunnen en te durven lopen of te ‘dansen’, waarnaast het ook nog eens ongelooflijk is dat hij een team vond dat hem hielp én dat ze het samen voor elkaar kregen de Twin Towers in te nemen, maar het meest ongelooflijk is het feit dat Petit zonder blikken of blozen drie kwartier lang op ruim 400 meter hoogte op een draadje balanceerde.

Of toch niet? Was de samenwerking het belangrijkst? De vriendschappen? En het feit dat de anderen er moeite mee hadden hem uiteindelijk weer los te laten? Dat is ook een interessant aspect van de film die op het Sundance Film Festival en het IDFA in de prijzen viel, en deze vragen tussen de regels omhoog laat komen. Emotionele toestanden hoor, je merkt het aan enkele geïnterviewde teamgenoten, die tot op de dag van vandaag de lading van het hele gebeuren niet binnen kunnen houden.

Philippe Petit schreef er ook een boek over. Zo in de trant van: ik heb de Himalaya beklommen of overwinterd op Nova Zembla en ik voel dat ik de kracht en de inspiratie van deze gebeurtenis en alles eromheen met de wereld moet delen. Van die boeken die op trainingsweekenden aan managers worden gegeven, onder het motto: lees dit en dan weet je het: je kunt alles bereiken wat je maar wilt. En natuurlijk niet alleen. Je hebt er anderen voor nodig, altijd. Maar in de film zie je ook dat Petit altijd de inspirerende factor is geweest, die door de rest op handen werd gedragen.

Dat is ook de reden dat hij onder Amerikanen populair werd na deze goed voorbereide stunt. Hij is uit hetzelfde hout gesneden als de stichters van hun natie. Hij is het voorbeeld van een rebel die besloot geen toestemming te vragen voor het vervullen van zijn droom, iets wat de Amerikanen in het bloed lijkt te zitten, en toch: na de wandeling tussen de twee hoogste torens ter wereld bleven ze Petit maar vragen “waarom?”, omdat ze zich kennelijk niet kunnen voorstellen dat iemand iets ‘zomaar’ doet, ze willen duidelijkheid, zekerheid, controle. Als echte Fransman kon Petit hier echter alleen op antwoorden: “ik zou het niet weten.”

Arjen Dijkstra

Waardering: 4