Management (2009)

Regie: Stephen Belber | 93 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Jennifer Aniston, Woody Harrelson, Steve Zahn, Margo Martindale, Fred Ward, James Hiroyuki Liao, Katie O’Grady, Yolanda Suarez, Kevin Heffernan, Don Burns, Kimberly Howard, Collin Crowley, Gilberto Martin del Campo, Mark Boone Junior, Garfield Wedderburn, Josh Lucas, Dominic Fumusa, Tzi Ma, Joan Riordan, Robert Projansky, Jerry Foster, Yugin Wang, Moreen Littrell

Schrijver/regisseur Belber is van huis uit toneelschrijver en schreef ooit de eenakter ‘Management’ voor een New Yorkse toneelgroep in een serie over motel kamers. Zijn vrouw regisseerde dit toneelstuk en Belber voelde dat hij iets met de personages Sue en Mike moest doen. Dit merk je heel sterk aan de film ‘Management’. Belber lijkt Sue en Mike maar niet los te kunnen laten waardoor het te lang duurt voordat de film meer wordt dan een toneelstuk over ontmoetingen tussen de twee. Het eerste uur van de film is onderhoudend. Je hebt het motel, Mike, zijn ouders en Sue die af en toe voorbij komt. Niemand lijkt gelukkig en het leven is voor niemand aangenaam. Mike wordt verliefd op Sue en Sue niet op Mike. Zo kabbelt het voort. Dit gedeelte is duidelijk van het originele toneelstuk afgeleid. Maar wat nu? Hoe gaat het verhaal verder? Na dat uur versnelt het tempo ineens. Mike gaat bij een Chinees restaurant werken waar de zoon van de eigenaar zijn beste vriend wordt en samen met hem gaat hij Sue vanuit de bosjes beloeren die ondertussen bij haar ex-vriend Jango (Woody Harrelson) is ingetrokken. En hij springt met een parachute in hun zwembad. En hij gaat een serenade aan haar brengen. En als dat allemaal niet blijkt te helpen besluit Mike plotseling een boeddhistische monnik te willen worden en gaat het klooster in.

Het tweede gedeelte van ‘Management’ is ontzettend rommelig en ongeloofwaardig. Alsof Belber bedacht er ineens een komedie van te maken. Door te lang te blijven hangen bij de introductie van de personages en hun treurige leventje, wordt de kans gemist om er op tijd een komedie van te maken. Nu wordt alles ineens in de laatste dertig minuten gepropt waardoor je aandacht – vreemd genoeg -verslapt.

Met Jennifer Aniston denk je altijd goed te zitten bij een komediefilm. Je weet wat je krijgt en ze is aangenaam om naar te kijken. Eerdere komedies zoals ‘Along Came Polly’ en ‘Bruce Almighty’ en natuurlijk de hitserie “Friends” maken duidelijk dat ze het genre aankan. Waarom lijkt het dan alsof in ‘Management’ het huilen haar nader staat dan het lachen? Sue is serieus en totaal niet grappig. Doordat ze pas de laatste minuut romantisch geïnteresseerd is in Mike, dat woord komt simpelweg niet in haar woordenboek voor, maakt van ‘Management’ duidelijk geen romantische film. Laat staan een romantische komedie.

Mike is dat daarentegen allebei wel. De eerste zestig minuten zijn inderdaad serieus voor hem want zijn moeder is ziek en hij zit vast aan het suffe werk in het motel dat van zijn ouders is. Totdat hij Sue ontmoet en een beetje vreemde maar wel romantische dingen gaat doen. Zoals van zijn spaargeld een enkele vlucht kopen om haar onverwachts op te zoeken. Omdat de romantiek duidelijk niet bevestigd wordt, sijpelt het beetje romantiek zo uit de film weg.Mike ontpopt zich het laatste half uur ook als komediant. Steve Zahn is alleen al grappig om naar te kijken. Eigenlijk hoeft hij nooit veel meer te doen dan te acteren zoals hij altijd doet: een beetje onhandig. Echter niet iedereen is van hem gecharmeerd en om hem een hoofdrol te laten spelen is zeker een risico. En door in zijn eentje grappig te zijn, soms met zijn Chinese vriend, maakt van ‘Management’ nog geen komedie.
Over Woody Harrelson die de rol van Jango, ex-vriend van Sue, op zich neemt, kan kort gezegd worden dat hij goed gecast is. Zijn rol is klein en het is een plezier hem te zien acteren.

Het is altijd spannend wanneer iemand zijn eerste film regisseert. Het kan een juweeltje worden, of het wordt een allegaartje. Stephen Belber neigt bij ‘Management’ naar het eerste maar komt toch uit op het tweede. Het was misschien verstandig geweest de film door iemand anders te laten regisseren die meer afstand van het verhaal had kunnen nemen. En meer ervaring heeft met het regisseren van komedies.

Barbara Plasmans

Waardering: 3

Bioscooprelease: 9 juli 2009