Mandy (2018)

Regie: Panos Cosmatos | 121 minuten | actie, horror | Acteurs: Nicolas Cage, Andrea Riseborough, Linus Roache, Ned Dennehy, Olwen Fouéré, Richard Brake, Bill Duke, Line Pillet, Clément Baronnet, Alexis Julemont, Stephan Fraser, Ivailo Dimitrov, Hayley Saywell

Houthakker Red Miller en zijn vrouw Mandy Bloom leiden een teruggetrokken bestaan in de bossen langs de Amerikaanse westkust. Ze zijn wars van materiële verlangens en slijten hun dagen vooral in elkaars armen, onderwijl filosoferend over de planeten en de kosmos of genietend van een drankje, fantasyboekjes en pulpfilms. Maar hun vredige leventje wordt wreed verstoord als Mandy tijdens een boswandeling toevallig stuit op sekteleider Jeremiah Sand (sterke rol van Linus Roache). Sand kan zijn gedachten niet meer van Mandy afhouden en roept een bende demonische motorduivels op om het object van zijn begeerten te ontvoeren. De actie heeft echter gruwelijke gevolgen en vormt uiteindelijk de opmaat naar een bloedbad van epische proporties.

Wie de film ‘Beyond the Black Rainbow’ heeft gezien, weet wel dat Panos Cosmatos een regisseur is die een experimentele aanpak niet schuwt. Ook in ‘Mandy’ schijnt zijn voorliefde voor het zweverige en dromerige duidelijk door. Dat blijkt vooral tijdens de eerste akten, die worden gekenmerkt door het veelvuldige gebruik van rode, blauwe en groene kleurfilters, filmische hulpmiddelen die de overwegend meanderende scènes een hallucinante zweem meegeven. Het broeierige en bizarre sfeertje dat hierdoor ontstaat, zorgt er bovendien voor dat de gruwelscènes in dit aparte horrorepos nog net wat oncomfortabeler en naargeestiger aanvoelen.

‘Mandy’ begint als abstract, bloedserieus en lastig verteerbaar filmhuismateriaal, maar verandert gaandeweg het verhaal in een tamelijk rechtlijnige wraakfilm die volop gebruikmaakt van beproefde horrorcamp. Die toonverandering geeft Nicolas Cage de gelegenheid om in de rol van Red Miller alles uit de kast te halen en zich helemaal over te geven aan een hysterische uitbarsting van verdriet en razernij. Onder invloed van een slootje sterke drank en een dosis super-lsd, verandert Miller in een meedogenloze wraakengel. Het bloed vloeit rijkelijk in het tweede deel van ‘Mandy’, met als resultaat een stilistisch fraaie en behoorlijk plastische horrorfilm die in de jaren tachtig van de vorige eeuw ongetwijfeld in de onderste videotheekschappen met culthorror was beland.

‘Mandy’ is een film vol paradoxen: soms abstract, pretentieus, traag, mooi, droevig en een tikkeltje zweverig, maar op andere momenten bot, kiezelhard, manisch, rechtlijnig en bijna lachwekkend. Het resultaat is een buitenissige cocktail die zowel liefhebbers van het slashergenre als veel minnaars van meer gesofisticeerde en ‘arty’ horrorfilms (denk bijvoorbeeld aan het werk van Dario Argento of Mario Bava) zal kunnen bekoren.

Frank Heinen

Waardering: 4

Bioscooprelease: 14 september 2018