Maniac Nurses (1990)
Regie: Léon Paul De Bruyn | 74 minuten | actie, horror, komedie | Acteurs: Susanne Makay, Hajni Brown, Csilla Farago, Nicole Gyony, Magdalena Ryman, Any Schultz, Agatha Palace, Mercedes Klein, Otto B. Leitner, Martha Fun, Charles de Wilder, Steve Lambion, Otto Wald, Anette Maynard, Eva Shubert, Peter Bowland, Roland Taylor, Christopher M. Maros
In deze ‘Maniac Nurses’ draait het om een groep verpleegsters die in een afgelegen kliniek wonen en daar hun patiënten behandelen. Die bestaat er echter niet uit dat ze zich bezorgd over de door hen gekidnapte patiënten ontfermen, maar deze verleiden, hun perverse of sadistische neigingen op hen botvieren en ze dan afmaken. Een verhaal dat zich lijkt te lenen voor tal van allerlei expliciete grafische taferelen. Ook de in de opening door de voice-over gedane uitspraken ´…a perverted group of deranged so-called doctors and nurses… …a world of sex and violence…´ lijken wat dat betreft veelbelovend genoeg.
Maar al snel valt de twijfelachtige, om niet te zeggen miserabele, uitwerking van het een en ander op. Allereerst met betrekking tot de verpleegsters zelf. Het zijn lege, platte en nietszeggende karakters, die elkaar niet bijster veel te vertellen hebben en wanneer ze dat wel doen dat vooral doen in de vorm van ruzies en geharrewar om de macht in het kliniek. Weinig mogelijkheden ter identificatie dus. Om dat blijkbaar toch zoveel mogelijk te bereiken is er de voortdurende en tot vervelens aan toe aanwezige voice-over die zich overgeeft aan tal van pseudo-diepzinnig en min of meer sociaal-georiënteerd bedoelde uitspraken over de achtergrond van de verpleegsters. Uitspraken als ´… the people at the clinic are no white trash… were white trash but became…more intellectual… living with such intellectual and perverted persons…made them also very decadent… they were strippers, prostitutes, gangleaders, drugdealers, killers and maniacs…´ zijn wat dat betreft veelzeggend genoeg. Evenals uitspraken aangaande hun huidige levensvisie als ´… they have lost their insatiable way to live… tried too much… explored too far… decadence is their fate… impossible to forget their boredom… perverted view of life… only death can bring sexual satisfaction…´ dat moeten doen. Maar door de hopeloos tekortschietende karakteruitwerking van de verpleegsters levert dit soort uitspraken nu niet bepaald een bijdrage aan de mate van identificatie of medeleven met deze en gene, maar komen ze vooral averechts om niet te zeggen lachwekkend over.
Verder worden er dan wat vrij nietszeggende ingrediënten tegenaan gegooid: de verstoorde relatie tussen hoofdzuster Ilsa en haar vroegere geliefde Greta, de familieband die tussen Ilsa en Sabrina blijkt te bestaan, het verhaal over de twee baby´s die met een Elvis tatoeage geboren zijn, allerlei voorbijkomende flashbacks en gepraat over vroeger tijden, beelden van de rosse buurt in Parijs… het zijn situaties en gebeurtenissen waarvan, evenals tal van ander voorbijkomende beelden overigens, het nut niet altijd duidelijk is. Deze zijn met ondersteunende prietpraat van de voice-over schijnbaar mede in het verhaal opgenomen om opnieuw de sympathie van de kijker voor deze en gene op te roepen en om nog zo geloofwaardig mogelijk naar de diverse ontwikkelingen toe te kunnen werken. Door de inhoudsloosheid van de personages en door het gebrek aan logica in het verhaal wordt echter geen van beiden bereikt.
Datgene wat voor de horrorfan dan het meest tot de verbeelding moet spreken, zijn de sadistische en al dan niet perverse eigenschappen van de verpleegsters en de wandaden die ze uitvoeren. Ook de voice-over draagt opnieuw zijn steentje bij aan de al dan niet sexueel-gewelddadige psychologische diepgang die wat dit betreft blijkbaar aanwezig moet zijn. Uitspraken als ´…an overwhelming painful sentiment of a very disturbed sexuality… masochistic obsessions… sexual disguises… the most important of them is violence… overwhelming destructive murderous violence which knows no boundaries…´ moeten wat dat betreft verklaringen genoeg leveren, evenals de niet al te positief klinkende voorbijkomende namen van machthebbers en moordenaars als Hitler, Caligula, Charles Manson en Ted Bundy dat moeten doen. De verpleegsters zetten hun zinnen op kampeerders of voorbijgangers en dat resulteert in wat min of meer lachwekkende taferelen wanneer ze met wapentuig variërend van messen tot machinegeweren de weinig energieke achtervolging inzetten. Van eenzelfde gehalte zijn de diverse horrorgeoriënteerde taferelen die de revue passeren: slachtoffers die met een zweep worden afgerost, wat steek-, snij- en hakwerk, wat hardhandig verwijderde ledematen, bloederig handwerk op een operatietafel, wat schiet- en vechtpartijen, een paar exploderende hoofden, een van de verpleegsters die aan een boomtak wordt gespietst, wat jammerende slachtoffers… maar het blijft vrij spaarzaam allemaal en komt door de ver van professionele vormgeving vooral opnieuw niet overtuigend over.
Wederom blijkbaar ter compensatie van het een en ander, en om de aandacht van vooral de mannelijke kijker vast te houden, lopen de verpleegsters dan veelvuldig rond in lingerie, in strakke of schaarse kleding of verschijnen ook half naakt voor de camera. En die heeft er geen moeite mee om hun rondparaderende verschijningen lang vast te houden om de rondingen van de dames toch maar zo nadrukkelijk mogelijk in beeld te brengen. Leuk en aardig allemaal, daar niet van, maar een compensatie voor de op de overige tekortschietende fronten van deze film vormt het bepaald niet.
Een grote bijdrage aan de geringe overtuigingskracht van het hele gebeuren zijn de gebrekkige acteertalenten van met name de actrices die de verpleegsters gestalte geven. Zij bewegen zich vooral met strakke of vrij nietszeggende blikken door het verhaal, en ook bij het uitspreken van hun tekst komen zij niet al te professioneel over. Daarbij brengt de camera de personages vaak ook nog van achter in beeld en zijn de gedane uitspraken later duidelijk en opnieuw niet al te professioneel gedubt. In combinatie met in een spiral of violence tal van onzinnige en ongeloofwaardige ontwikkelingen en met een veel te traag en herhaaldelijk voor verveling zorgend tempo resulteert deze ‘Maniac Nurses’ in een weinig tot de verbeelding sprekende en onbeduidende film. Leuk voor de liefhebbers van vrouwelijk schoon, voor de fans van pulp en/of crapfilms, en voor de liefhebbers van komedies heeft het door zijn amateurisme in zekere zin ook zijn geslaagde momenten, maar als serieus product schiet deze productie zo goed als volledig en hopeloos tekort.
Frans Buitendijk