Mannen van Mars (2018)

Recensie Mannen van Mars CinemagazineRegie: Hans Somers | 87 minuten | komedie | Acteurs: Huub Smit, Daniël Boissevain, Martijn Fischer, Jennifer Hoffman, Eva van de Wijdeven, Cynthia Abma, Frederik Brom, Daniël Brongers, Holly Mae Brood, Tarikh Janssen, Noah Meertens, Mark Rietman, Lisa Zweerman

De Amerikaanse relatietherapeut John Gray schreef het in 1992 al: mannen komen van Mars, vrouwen van Venus en toen ze ooit naar de Aarde kwamen om daar met elkaar samen te leven, vergaten ze voor het gemak maar even dat ze van verschillende planeten komen. De verschillen tussen mannen en vrouwen zijn een welkom onderwerp in romans, films en series. Vanwege de titel zou je verwachten dat de komedie ‘Mannen van Mars’ (2008), geregisseerd door Hans Somers en geproduceerd door Johan Nijenhuis, inhaakt op de theorieën van Gray en zich zou focussen op de wrijving die er ontstaat als mannen en vrouwen met elkaar proberen samen te leven. Somers en Nijenhuis maakten er echter een ‘buddycomedy’ van die in het verlengde ligt van ‘The Hangover’ (2009) en de twee sequels die daarop volgden: mannen, die eigenlijk veel te oud zijn voor zoveel ongein, slaan compleet door tijdens een nachtje stappen. De clichés vliegen je om de oren waar het mannen in midlifecrisis betreft: de heren ontkennen hardnekkig dat ze een jaartje ouder worden en niet meer kunnen leven zoals twintig jaar geleden. De perikelen lopen uiteen van iets te veel overtollige kilo’s tot de noodzaak van een leesbril en wat zíjn ze onzeker over hun uiterlijk, viriliteit en mannelijkheid.

‘Mannen van Mars’ heeft een aardig begin: drie vrienden van halverwege de veertig, met elk zo hun eigen sores, krijgen een uitnodiging voor een reünie van hun oude middelbare school, het Marsman College (vandaar ‘Mannen van Mars’). Peter (Huub Smit) is gelukkig getrouwd met Monique (Jennifer Hoffman) en heeft een zoon en een dochter. Desondanks is hij onzeker, vooral over zijn werk als industrieel designer: aan alle kanten wordt hij door hippe, jonge ontwerpers voorbij gestreefd. Tijdens de reünie wordt hij geacht een speech te geven, maar daar ziet hij als een berg tegenop. Hoe anders staat zijn oude maatje Edwin (Daniël Boissevain) in het leven; als muzikant heeft hij aan aandacht van de vrouwen niet te klagen. Toch kent ook hij een grote onzekerheid: hij zou dolgraag een burgerlijk leventje als dat van Peter leiden, met huisje, boompje, beestje, zijn grote liefde Laura (Eva van de Wijdeven) en een kind. Maar kan hij eigenlijk wel kinderen krijgen? Mark (Martijn Fischer) heeft heel andere problemen. Het contact met zijn echtgenote Saskia (Cynthia Abma) wordt er niet beter op en dus besluit het stel in relatietherapie te gaan. Maar Saskia blijkt wel érg gecharmeerd van de therapeut (Tarikh Janssen)… De drie vrienden besluiten de reünie van hun oude school aan te grijpen om er eens een weekendje ouderwets op uit te gaan. Ze boeken een kamer in Huis ter Duin – in de befaamde ‘Dick Advocaat’-suite – en gaan helemaal los. In de fitnessruimte flirten ze met drie jonge meiden, bij de schoonheidsspecialiste laten ze hun klokkenspel waxen (wat in de sauna dan weer de nodige problemen oplevert) en ’s avonds duiken ze een hippe discotheek in waar ze zich helemaal klem zuipen. Er komen zelfs heliumballonnen aan te pas. O ja, tussendoor wippen ze nog even langs een vruchtbaarheidskliniek om te kijken of hun ‘zwemmertjes’ het nog wel goed doen. Je weet namelijk maar nooit als je al 43 bent…

Tussen de meligheid door proberen de mannen af en toe serieuze onderwerpen aan te snijden – ‘wat lullig voor je man, dat je geen kinderen kunt krijgen’, ‘zie je je kind nog wel nu je vrouw er met de vijftien jaar jongere therapeut vandoor is’ – maar die serieuzere ondertoon komt amper tot zijn recht. En dat terwijl er zeker potentie zit in de sores van Peter, Mark en Edwin. Hun problemen zien we vaak genoeg voorbijkomen, maar dat maakt het er niet minder tragisch om. Somers en Nijenhuis kiezen er echter voor om de nadruk te leggen op de onderbroekenlol die van ‘The Hangover’ zo’n succes maakte. Origineel is dat niet en de grappen komen bovendien amper uit de verf, daarvoor zijn ze simpelweg te flauw en platvloers. Treurig dieptepunt is het pas onthaarde scrotum van Peter dat bungelend en in vol ornaat in beeld komt nadat hij vast is komen te zitten in de sauna. Maar ook de lolligheid met de voor zelfbruinende crème aangeziene haarverf is van een bedenkelijk niveau. Het is jammer dat de vrouwen in de levens van dit drietal zo’n karige rol toebedeeld hebben gekregen; zij hadden juist voor de nodige balans kunnen zorgen. De drie hoofdrolspelers lijken veel lol te hebben gehad tijdens de opnamen – dat is in elk geval íets – maar dat plezier kan niet verbloemen dat we hier met bordkartonnen personages te maken hebben waarmee het moeilijk meeleven is. De boodschap waarmee ‘Mannen van Mars’ ons uiteindelijk naar huis stuurt is een dooddoener van jewelste: dat wat ze hebben is echt zo slecht nog niet. Tegen de tijd dat de heren daar achter komen is de gemiddelde kijker allang afgehaakt.

‘Mannen van Mars’ pretendeert een Nederlandse variant op ‘The Hangover’ te zijn en vist in dezelfde vijver als die film: zodra de drie mannen aan hun uitstapje beginnen, is er geen houden meer aan en stapelen de ordinaire, clichématige geintjes zich op. Als dan de personages ook nog eens onuitstaanbaar zijn en er amper een poging gewaagd wordt de dramatische potentie ook maar een fractie te benutten, zijn wij snel afgehaakt.

Patricia Smagge

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 8 maart 2018
DVD-release: 18 juli 2018