Marie-Antoinette – Marie-Antoinette, la véritable histoire (2006)
Regie: Francis Leclerc, Yves Simoneau | 90 minuten | drama | Acteurs: Karine Vanasse, Olivier Aubin, Marie-Eve Beaulieu, Danny Gilmore, Chloé Rocheleau, Helene Florent, Paul Ahmarani, Charles Berling, Luc Bourgeois, Vincent Champoux, Gina Couture, Charles Dury, Raphaël Dury, Marie-Josée Forget, Marie-Ève Gamache, David de la Haye, Mathilde Lavigne, Vincent-Guillaume Otis, Jules Philip, Myriam Poirier, Paul Savoie
Het levensverhaal van mooie vrouwen die jong sterven is een dankbaar onderwerp voor filmmakers. Marie-Antoinette is daarop geen uitzondering. In 2006 verschenen er twee films over de roemruchte Franse koningin: een door Sofia Coppola geregisseerde productie met Kirsten Dunst in de hoofdrol en deze Frans/Canadese tv-film, die volgens de subtitel ‘het ware verhaal’ vertelt. Wie hoopt op sappige onthullingen komt echter bedrogen uit. De makers baseren hun vertelling weliswaar op archiefmateriaal en briefwisselingen van de betrokken personen, maar dit leidt niet tot spectaculaire nieuwe inzichten.
Het portret dat ‘Marie-Antoinette’ schetst komt in grote lijnen overeen met het populaire beeld, zij het met wat meer nuances. Marie-Antoinette was een losbol die veel geld uitgaf aan feestjes en mooie jurken terwijl haar volk omkwam van de honger, maar ze was meer dan alleen een plezierdier. Ze voelde zich verstikt door de strikte regels van het hof en zocht wanhopig naar afleiding. Haar begrijpelijke behoefte om af en toe uit de band te springen was koren op de molen van haar invloedrijke vijanden, die elke (vermeende) misstap aangrepen om roddels over haar te verspreiden. Marie-Antoinette was geen duivelin. Ze was niet harteloos maar naïef, een geïsoleerd levende vrouw met slechte raadgevers, een toegewijde moeder en echtgenote en een trotse koningin die haar gruwelijke einde met gratie tegemoet ging.
Als documentaire werkt ‘Marie-Antoinette’ goed. De film geeft je inzicht in het leven aan het Franse hof in de achttiende eeuw. Zo leer je dat koninklijke bevallingen publieke aangelegenheden waren en dat het aankleden van de koningin door het strakke protocol een eeuwigheid in beslag nam. De kostuums en rekwisieten zijn fraai en ook de spectaculaire locaties mogen er zijn, al is hier en daar zichtbaar dat ze er achteraf in zijn gemonteerd. Als drama is de film minder geslaagd. Dit komt voornamelijk door de nadrukkelijk aanwezige voice-over, die je precies vertelt wat er in de hoofden van de personages omgaat. De acteurs hoeven daarom niet veel meer te doen dan passende gezichtsuitdrukkingen te trekken. Daardoor is ‘Marie-Antoinette’ als School-TV met een groot budget: niet meeslepend, wel leerzaam.
Paula Koopmans