Marilena de la P7 (2006)

Regie: Cristian Nemescu | 45 minuten | drama, korte film, fantasie | Acteurs: Aura Calarasu, Madalina Ghitescu, Gabriel Huian, Cristi Olesher, Gabriel Spahiu, Andi Vasluianu, Laura Voicu

Wat hebben Elvis Romano, het geluid van een kloppend hart, een radiopiraat, dromen en elektriciteit met elkaar gemeen? Ze horen tot de verbeeldingswereld van Cristian Nemescu, die met ‘Marilena de la P7′ uit 2006, een korte film van ongeveer drie kwartier, een opmaat maakte tot ‘California Dreamin’ in 2007. ‘Marilena de P7′ is dus een vingeroefening, een etude, maar wel een leuke. Eentje die de moeite waard is om eens te bekijken.

Het is een soort sprookje, met een prins op het witte paard, een klein prinsje welteverstaan en op een wel heel onverwacht paard! En dan natuurlijk in een troosteloze, hedendaagse, Roemeense, grootstedelijke setting. Wat een ranzige boel is dat daar zeg, je vraagt je de hele tijd af: zou het overal zo zijn daar, of is dit een achterbuurt? Het voelt in ieder geval als een achtergesteld zooitje, waar niemand meer naar omkijkt, een getto, waarin niemand meer om iemand anders geeft dan zichzelf.

Dat is waar de jonge Andrei opgroeit. Als snel wordt duidelijk dat hij zelf ook geen lieverdje is, want in het begin schopt hij een buurjongetje hardhandig in elkaar, omdat die niet wil doen wat hij wil. Toch wordt hij, op een wel heel onverwachte manier, geïnfecteerd door die ene ziekte, die de enige uitweg uit elke ellende lijkt te zijn: de liefde.

Nu kan het sprookje echt beginnen. Als er passie in het spel is, springen de vonken er letterlijk vanaf. Als er échte liefde plaatsvindt, al is het maar van één kant, veroorzaakt dit een echte kortsluiting, zo heftig, dat de hele wijk en misschien zelfs de hele stad even plat ligt. Welkom in de romantische wereld van Cristian Nemescu.

Dit element zit ook letterlijk in ‘California Dreamin’. Evenals het moment waarop Marilena haar telefoonnummer op Andrei’s hand schrijft: hij koestert het als een persoonlijk geheim, maar komt er later achter dat zij alleen een smile heeft getekend. Een teken van hoop, maar ook van realisme. Want hoe sprookjesachtig het ook allemaal is, het is de (harde) realiteit en de wereld van reële keuzes en consequenties van deze keuzes, die elke keer weer om de hoek komen kijken.

‘Marilena de la P7′ is technisch vlekkeloos en met fantasie uitgevoerd. Nemescu durft het aan twee of meerdere camerastandpunten of gebeurtenissen in één scherm te plaatsen (Tarantino doet het ook soms, als stijlverwijzing naar de jaren 70) en het werkt. Toch is het, naast al die technische ideeën, de running gags en natuurlijk een cast die het er prima vanaf brengt, vooral de liefde voor mensen en die van Roemenië in het bijzonder, die van het scherm stralen. Als je dat zo mooi zicht- én voelbaar kan maken, dan ben je niet alleen een vakman, maar een echte kunstenaar. Of liever gezegd: was; Cristian Nemescu verongelukte helaas in 2006.

Arjen Dijkstra