Marona – L’extraordinaire voyage de Marona (2019)

Regie: Anca Damian | 92 minuten | animatie, drama, familie

Het leven van een hond gaat niet over rozen. Althans, als je als negende van een nest puppy’s nou net het hondje bent dat het kind van de rekening is. Dat lot treft het schattige hondje Marona in de fantastische gelijknamige animatiefilm van Anca Damian uit 2019. De Roemeense filmmaakster had in haar documentaire ‘La montagne magique’ (2015) al wat geëxperimenteerd met animatie, maar dit is haar eerste echte animatiefilm. Ze nam de Belgische illustrator Brecht Evens en artdirectors Gina Thorstensen uit Denemarken en Sarah Mazzetti uit Italië in de arm om haar moderne sprookje tot leven te laten komen aan de hand van diverse animatietechnieken. ‘Marona’ begint in feite bij het einde: het innemende hondje met het schattige hartvormige neusje komt op tragische wijze aan haar einde en blikt terug op haar voorbije leven en de baasjes die ze onvoorwaardelijk lief heeft gehad. “Het lot van Marona is even simpel als essentieel, individueel en universeel”, aldus de regisseuse. “Leef in het heden, geniet van kleine dingen, zorg voor een krachtige jezelf met anderen – dat zijn de ‘lessen voor levensgeluk’ die een hond mensen kan meegeven. Of zoals het liedje aan het einde van de film het omschrijft: ‘Geluk is iets kleins, bijna niets, een schaaltje melk, een grote natte tong, een dutje, een plek om een bot te kunnen begraven, een hand, een glimlach’.”

Marona blikt tevreden terug op haar toch best roerige leventje. Haar vader was een trotse maar kortzichtige Argentijnse Mastiff van gegoede komaf, die niks moet hebben van ‘vuilnisbakjes’, behalve dan van dat ene mooie hondje dat hem negen puppy’s zou schenken. Marona is de negende en wordt aanvankelijk ook simpelweg ‘negen’ genoemd. Niet lang na haar geboorte wordt ze gescheiden van de andere pups en nadat haar vader haar afwijst belandt ze op straat, waar acrobaat Manolo zich over haar ontfermt. Hij neemt haar in huis, geeft haar een naam en zij schenkt hem al haar liefde en aandacht, treedt met hem op en deelt kleine geluksmomenten met hem. Maar dan krijgt Manolo een lucratief contract aangeboden op een plek waar honden niet welkom zijn, dus besluit Marona (door Manolo overigens Ana genoemd) weg te lopen. Ze wordt gevonden door bouwvakker Istvan, die haar Sara doopt en voor haar zorgt. Eerst op het bouwterrein, later bij zijn ziekelijke moeder thuis, en ten slotte in zijn eigen huis. Voor zijn vrouw is het hondje maar een last en dus slaat Marona opnieuw op de vlucht. In het park ontmoet ze Solange, een klein meisje dat haar de naam geeft die ze de rest van haar leven zal houden. Ook deze keer vindt ze de nodige hobbels op haar weg, maar blijft ze onvoorwaardelijk van haar ‘mens’, zoals ze het zelf noemt, houden. Want zo zit een hond nu eenmaal in elkaar.

‘Marona’ is een bijzondere film. Stilistisch is deze animatiefilm verbluffend door de levendige dynamiek van verschillende animatietechnieken die vloeiend in elkaar overlopen. Aquarel en ruwe schetstechniek gaan hand in hand met cut-outs en 3D-animatie. Ondanks die bonte verzameling aan stijlen vormt het toch een eclectisch geheel, wat geheel de verdienste is van Damian, die de rode draad nooit uit het oog verliest. De boodschap van de film is tweeledig: enerzijds wil de maakster haar publiek laten inzien dat we kunnen leren van honden en andere dieren, die veel eenvoudiger in het leven staan en voor wie het gaat om de basis: een natje, een droogje, een dak boven je hoofd en iemand om lief te hebben. Anderzijds ligt er tragiek in het hondje dat ondanks haar onvoorwaardelijke liefde toch elke keer weer zonder scrupules aan de kant wordt gezet als zijn baasje andere prioriteiten heeft. Dat is best confronterend. Het diertje is er zelf, horen we in de Vlaamse voice-over, vooral verwonderd over. Ondanks die melancholische ondertoon, is ‘Marona’ absoluut niet zwaar. Dat komt grotendeels door de kleurrijke en dynamische animatiestijl, maar ook door het simpele doch innemende hondje dat ons een inkijkje in haar leven gunt. Ze steelt ons hart. En dat geldt eveneens voor Damian, van wie we hopen dat ze ons in de toekomst op meer van dit soort bijzondere, kleurrijke sprookjes zal trakteren!

Patricia Smagge

Waardering: 4

Bioscooprelease: 15 oktober 2020