Married Life (2007)
Regie: Ira Sachs | 90 minuten | drama, romantiek, misdaad | Acteurs: Pierce Brosnan, Chris Cooper, Patricia Clarkson, Rachel McAdams, David Richmond-Peck, Malcolm Boddington, Erin Boyes, Rebecca Codling, Pauline Crawford, Dolores Drake, Kathleen Duborg, Carrie Fleming, Dale Floyd, Fred Keating, Terence Kelly, Annabel Kershaw, Maria Marlow, Ty Olsson, Sheila Paterson, Suzanne Ristic, Alex Stevens, Sean Tyson, Timothy Webber, David Wenham, Anna Williams
Een geanimeerde openingssequentie toont ons de bekende beelden van huiselijk Amerika eind jaren veertig. Vrouwen met kopjes koffie, stofzuigers, lange jurken en een piekfijn verzorgd uiterlijk. Al deze onschuld doet al snel vermoeden dat er meer aan de hand is in deze film van Ira Sachs. Dit wordt in de eerste scène bevestigd door de stem van Pierce Brosnan, die gedurende de hele film via droog voice-overcommentaar zijn gedachten met ons deelt. De cynische toon wordt direct gezet als hij zijn beste vriend Harry introduceert: “This is Harry. He is married. He likes his wife. It can happen.”
Wat vervolgens ontvouwt is een web van relaties, overspel, bedrog en andere intriges rondom een kleine groep mensen. Geen vernieuwende onderwerpen of inzichten, maar wel een aangename uitwerking van een bekend thema.
Interessant zijn de vragen die het verhaal opwerpt, met als hoofdvraag wie nu eigenlijk goed doet en wie kwaad. Is het verkeerd een vriend te belazeren maar hem er op die manier wel voor te behoeden een mogelijk grote fout te maken? Is aanwezigheid van opportunisme per definitie fout, of is dit misschien een opvatting die sterk aan plaats en tijd gebonden is? Is het verkeerd om vreemd te gaan, maar desondanks trouw te blijven aan de huwelijkse belofte door bij de partner te blijven? En is het beter of slechter om je huwelijk direct te beëindigen bij kans op een gelukkiger (liefdes)leven? En is het dan ethisch verantwoord om dit eerlijk op te biechten en zo de ander mogelijk in een eenzame ellende te storten, of is het wellicht beter om de partner dit lijden te willen besparen, zij het op nogal lugubere en rigoureuze wijze?
Deze vragen rondom het menselijk handelen worden in feite nooit beantwoord, maar geven de film wel een aantrekkelijk scherp randje. Minder is dat de archetypische karakters vooral dragers zijn van deze thematiek en zelf niet erg worden uitgediept. Chris Cooper in zijn rol als de gefrustreerde Harry steekt wat dat betreft boven de rest uit en geeft zijn personage de meeste diepgang.
De keuze de film in de jaren veertig te laten spelen, is een zeer toepasselijke, vooral door de oppervlakkige maar glamoureuze sfeer waarin schone schijn boven al het andere staat en er strikte sociale regels en omgangsvormen gelden waar een ieder zich aan dient te houden. Dit komt het duidelijkst naar voren in de scène waarin Richard nietsvermoedend binnenloopt in het buitenhuisje van Harry en Pat om daar Pat in de armen van een veel jongere huisvriend te vinden. Na deze genante ontdekking wil Richard het liefst zo snel mogelijk vertrekken, maar de etiquette gebiedt hen alledrie rustig koffie te gaan drinken alsof er nooit iets gebeurd is.
Uiteindelijk is de film net als haar personages en setting, aantrekkelijk en stijlvol, maar toch wat oppervlakkig.
Ruby Sanders
Waardering: 3
Bioscooprelease: 31 juli 2008