Mars Attacks! (1996)

Regie: Tim Burton | 106 minuten | komedie, science fiction | Acteurs: Jack Nicholson, Glenn Close, Annette Bening, Pierce Brosnan, Danny DeVito, Martin Short, Sarah Jessica Parker, Michael J. Fox, Rod Steiger, Tom Jones, Jim Brown, Lukas Haas, Natalie Portman, Pam Grier, Sylvia Sidney, Jack Black, Christina Applegate, Joe Don Baker    

Een mooie spiegel voor de Amerikaanse samenleving, dit tot rampenfilm opgeblazen stripverhaal. Trouwens ooit zo’n overweldigende cast gezien? Voor de geldschieters te hopen dat het vrijwilligerswerk was. Elk karakter/typetje is echter op zijn plaats in deze film, die volledig voor parodie gaat en het buitenaardse niet als ware dreiging probeert op te voeren.

De echte ‘dreiging’ komt immers van de mens zelf en wordt in ‘Mars Attacks!’ in al zijn facetten getoond, zij het met mildheid. Het natuurlijk bewust voorspelbaar gehouden verhaal crowdsurft vijf kwartier lang op de talenten van de acteurs en de rollen die zij spelen, dus laten we de cast maar eens afwerken. Jack Nicholson is de klassieke democratische president die zijn positie als idealistisch staatsman met behulp van de Martianen probeert te verstevigen. Glenn Close is zijn aan woninginrichting verslaafde first lady, Natalie Portman de vereenzaamde, pizzapunt-verschalkende dochter en Martin Short zijn aalgladde woordvoerder. En dan vergeten we nog de Rick Niemannetjes (Michael J. Fox en Sarah J. Parker).

De volgende locatie van Mars-watchers is Las Vegas, waar drankzuchtige vastgoedcowboys (opnieuw Jack Nicholson). Born again-zweefteven (Annette Bening) en aan lager wal geraakte artiesten (Jim Brown; Tom Jones) de ondergang der mensheid onder neonlicht beleven. ‘Gewoon doorgaan met gokken’, aldus beroepsschreeuwlelijk Danny DeVito. Ondertussen moet boksersvrouw Pam Grier in Washington DC twee ettertjes opvoeden en wordt ook de trailer-trash getroffen door het groene gevaar. In the Midwest probeert Joe Don Baker zich uit naam van het recht op zelfverdediging te verschansen (“They ain’t getting the tv”). Diens favoriete zoon (Jack Black) is dan al als held gestorven, live op de buis (de nabestaanden, al zappend: “No, that didn’t happen”), terwijl het zwarte schaap van de familie (Lukas Haas) zich
bekommert om oma (een superrol van Sylvia Sidney). En mag juist haar liefde voor doowop-muziek nou de redding van de wereld betekenen.

Tim Burton weet het gevaar voor overkill in toom te houden. Een bewonderenswaardige prestatie. De wereld gaat eraan, het goede overwint, maar altijd met een knipoog. En de special effects? “They suck”, zouden Beavis en Butt-head zeggen. De marsmannetjes doen trouwens sterk denken aan het MTV-duo en de vliegende schotels lijken rechtstreeks uit het jaren vijftig foto-archief geplukt te zijn. Zij schieten de hotspots van Moeder Aarde met evenveel satanisch genoegen als de topcast acterend laat zien aan flarden.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 4

Bioscooprelease: 6 maart 1997