Masha en de Beer: naar de bioscoop (2017)

Recensie Masha en de beer naar de bioscoop CinemagazineRegie: Oleg Kuzovkov | 65 minuten | animatie, familie | Nederlandse stemmencast: Elaine Hakkaart, Echica Florijn, Boris Kutnevich

Wie thuis een peuter of kleuter heeft zitten, kent haar ongetwijfeld: Masha. De Russische tekenfilmheldin verscheen in januari 2009 voor het eerst op de televisie en veroverde direct de harten van de Russische kinderen. Sindsdien werd de animatieserie in vijfentwintig talen vertaald en worden de avonturen van ‘Masha en de Beer’ uitgezonden in meer dan honderd landen. Er kwam zelfs een spin-off, ‘Masha’s Sprookjes’, waarin Russische volksverhalen verteld worden. Naar verluidt liet bedenker Oleg Koezovkov zich inspireren door een echt meisje, dat hij tijdens een vakantie in de jaren negentig op het strand had gezien. “Het kind legde makkelijk contact, dankzij haar open uitstraling en vindingrijkheid. Ze liep zonder aarzelen op een vreemde af om met hem een potje te gaan schaken. Bij een ander pakte ze zijn flippers en ging ermee de zee in. Voor even is dat leuk, maar na een paar dagen bleek het ook erg vermoeiend te zijn en begonnen de vakantiegangers zich voor haar te verstoppen…”

Masha, die in een stationshuisje woont aan de rand van een bos, heeft datzelfde effect op de dieren in haar omgeving. Ze heeft een varkentje, geit en hond als huisdieren, maar die vluchten weg als ze er lucht van krijgen dat de drukke kleuter in aantocht is. Waarom ze zo bang zijn? Omdat Masha altijd met hen wil spelen, terwijl de dieren hun rust zoeken. Het is niet dat Masha niet lief is, maar ze is erg aanwezig. Ze is slim, niet op haar mondje gevallen en een tikkeltje ondeugend en wil dolgraag de wereld om haar heen ontdekken. De beer, die officieel Mishka heet (wat dan weer Russisch is voor ‘beer’), werkte ooit in een circus en probeert nu van zijn oude dag te genieten. Hij houdt van puzzelen, lezen, vissen en slapen. Hij is dus met recht de tegenpool van de rusteloze Masha, en dat levert de nodige conflicten op. Dat de beer een goedzak is, blijkt wel uit het feit dat hij Masha, ondanks al die keren dat ze met elkaar botsen, in zijn hart gesloten heeft en haar probeert te behoeden voor gevaar. Maar juist door zijn goede aard is hij wel vaak het slachtoffer van Masha’s kattenkwaad.

De goedhartige maar vaak onfortuinlijke beer is herkenbaar voor veel ouders, die af en toe even rust willen in plaats van altijd maar spelen en druk doen. Wellicht dat ‘Masha en de Beer’ daarom ook voor veel vaders en moeders een bron van vermaak is. Net als de beer zorgen ook de andere dieren in het bos – onder wie twee hongerige wolven die onderdak hebben gevonden in een oude ambulance die in het bos is achtergebleven en een al even hongerig konijn met wie de beer het nog wel eens aan de stok krijgt omdat hij diens wortels steelt – voor flink wat hilariteit. En dan is er nog de vrouwtjesbeer, die een magische aantrekkingskracht heeft op Mishka, die spontaan alles laat vallen als zij in de buurt is. Maar hij heeft serieuze concurrentie van de macho Himalayabeer.

En nu is er dan ‘Masha en de Beer: naar de bioscoop’ (2017), een verzameling gloednieuwe avonturen van het illustere duo (en dus geen speelfilm). Zo zien we onder meer hoe Masha met de wolven de oude ambulance verbouwt, komt haar nichtje Dasha uit de grote stad op bezoek, neemt de beer Masha mee op schilderexpeditie, speelt ze een computerspelletje met het konijn, ontdekt de beer iets bijzonders onder water en duikt Masha in de huid van SuperMasha. De filmpjes duren steeds, net als op televisie, een minuut of zeven. Ergens is het jammer dat er niet een langer, doorlopend verhaal is, maar voor de jeugdige doelgroep is dit korte werk natuurlijk veel beter te behappen. De animaties zijn vlot en kleurrijk. Het is natuurlijk geen Pixar, maar de figuurtjes zijn effectief en geestig vormgegeven. En ja, ook hier valt er genoeg te lachen. Aan het beproefde concept van het tv-format is namelijk niets veranderd. Vertrouwd en veilig dus. Een lange speelfilm was wellicht nóg leuker geweest; misschien voor de volgende keer? Voor nu is dit een leuk en ‘safe’ bioscoopuitje voor drie- en vierjarigen en hun ouders.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 26 januari 2017
DVD-release: 26 mei 2017