Matador (1986)

Regie: Pedro Almodóvar | 110 minuten | drama, thriller | Acteurs: Assumpta Serna, Antonio Banderas, Nacho Martínez, Eva Cobo, Julieta Serrano, Chus Lampreave, Carmen Maura, Julia Eusebio Poncela, Bibiana Fernández, Luis Ciges, Eva Siva, Verónica Forqué, Pepa Merino

De film valt meteen met de deur in huis als we de uitgerangeerde toreador Diego zichzelf zien bevredigen tijdens het kijken naar een afschuwelijke horrorfilm. Zijn obsessie met de dood, die voor hem ook als afrodisiaca werkt, is meteen duidelijk. Zoals in de meeste films van Pedro Almodóvar (‘Hable con ella’, ‘La mala educación’) worden we overspoeld met personages en verhaallijnen.

Angel (een mooie rol voor een piepjonge Antonio Banderas) woont nog bij zijn zeer streng gelovige moeder, die hem een groot schuldgevoel aanpraat. Stiekem neemt Angel lessen op de school voor stierenvechters van Diego. Als hij na een gesprek met Diego het gevoel heeft dat hij zich moet bewijzen, probeert hij diezelfde avond nog zijn buurmeisje – en vriendin van Diego – Eva te verkrachten. Dit loopt vrij gênant af, maar Angel besluit zichzelf toch aan te geven. Als hij dan eenmaal bezig is, bekent hij ook meteen een aantal moorden. Maar de rechercheur heeft het gevoel dat Angel onschuldig moet zijn, en ook de advocaat María gelooft niet in de schuld van Angel.

Dat Angel inderdaad onschuldig moet zijn, blijkt ook wel uit het feit dat hij iedere keer als hij bloed ziet, direct flauwvalt. María blijkt een enorme fan van Diego, en ze blijken dezelfde obsessie met de dood te hebben, die ze allebei als zeer seksueel beschouwen.

De dood, liefde en erotiek lopen nauw langs elkaar heen in deze film, en het thema van stierenvechten past hier mooi bij, omdat het enerzijds afschuwelijke vak van het doden op een bepaalde manier tevens iets sensueels heeft, wat ook blijkt uit de prachtige kleding die erbij gedragen wordt. Ook komt in de film de kleur rood enorm vaak terug, in de kleding, het bloed, de lippenstift, de rozen, etcetera. Deze kleur staat natuurlijk als geen ander voor zowel de liefde en sensualiteit, als voor bloed en de dood. De overgangen worden ook mooi in beeld gebracht, bijvoorbeeld in een scène waarin door middel van parallelle montage twee delen bijeengebracht worden: de lessen voor de toekomstige toreadors en een mooie vrouw die haar bedpartner tijdens de seks doodt door een speld in zijn rug te steken: precies op de plek (zoals wordt uitgelegd in de les) waar een toreador een stier steekt om hem te doden.

Een andere uit het oog springende scène is die op het eind, wanneer het hoogtepunt van de film samenvalt met het seksuele hoogtepunt van Diego en María, en het hoogtepunt van een eclips die op dat moment de aandacht vasthoudt van de andere hoofdpersonen.

Almodóvar kiest vaak voor enigszins verloren, of tenminste zwakke mannen (Angel is bijvoorbeeld half doof en Diego kreupel), en sterke, of zelfs dominante vrouwen. Dat is hier niet anders; vooral de twee moederfiguren (die van Angel en die van Eva) zijn vreselijk dominant en denigrerend tegenover mannen. Alle acteurs zetten mooie rollen neer, en omdat de meeste vaker in films van Almodóvar speelden, oogt het geheel (ondanks de vreemde personages en verhaallijnen) toch natuurlijk.

Het is niet Almodóvars beste film, ook niet uit die tijd, omdat het lang duurt om in het verhaal te komen, en sommige sequenties niet erg goed worden uitgewerkt, maar voor liefhebbers is het toch een aanrader, om de symboliek, de kleurrijkheid, het mooie acteerwerk en het raadselachtige verhaal dat als een puzzel in elkaar valt, zodat alles uiteindelijk met elkaar in verbinding lijkt te staan.

Ruby Sanders