Maternal Obsession – Her Only Child (2008)

Regie: Douglas Jackson | 902 minuten | drama, thriller | Acteurs: Kim Bubbs, Cameron Daddo, Allison Graham, Craig Thomas, Nicholle Tom, Gwynyth Walsh, Mark Camacho

‘Maternal Obsession’, ook wel ‘Her Only Child’ genoemd, is een zogenaamde “TV Movie”, een apart genre in het (Amerikaanse) medialandschap. Het gaat hier om films die door televisiemaatschappijen geproduceerd en/of gefinancierd worden om op TV te worden uitgezonden. Het zijn – in vergelijking met big-budget bioscoopfilms – vaak producties met een laag budget, beperkte cast en goedkope productie.

Nu valt deze enigszins neerbuigende definitie in het geval van ‘Her Only Child’ nog wel mee. De cast is beperkt maar de productiewaarden zijn zeker van een degelijk niveau. Maar over het algemeen is de film een moeilijke zit. Waarom? Om te beginnen heb je na tien minuten al een bloedhekel aan moeder Inez, een vreselijke zeur, die de kijker met een gerust hart kan haten. Mocht dit de bedoeling zijn geweest van de makers, en dat valt te betwijfelen, dan verdient actrice Gwynyth Walsh een dikke pluim. Moet de kijker haar haten of toch sympathie voor haar voelen? Verder blijven de motieven van Inez vaag; waarom klampt zij zich zo vast aan haar dochter en hoe zit het nou precies met haar traumatische scheiding?

Nicholle Tom is als dochter een frisse verschijning die al in het eerste half uur van de film genoeg heeft van haar moeder en zich klaar maakt om te vertrekken. Vervolgens worden we nog ongeveer een uur beziggehouden met scènes waarin moeder Inez haar dochters liefdesleven probeert te verstieren en hoe deze, ondanks haar groeiende onvrede, haar moeder toch de helpende hand reikt.

Tegen het einde van de film heeft de kijker het waarschijnlijk al lang gehad met Lily en haar moeder en zal er een opluchting volgen als de credits over het scherm rollen. Het grootste manco van de film is namelijk het slappe verhaal, wat als thriller niet spannend genoeg is en als drama niet aangrijpend genoeg. Nergens zit je op het puntje van je stoel, nergens leef je echt mee met de hoofdpersonen. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Sympathie moet uitgaan naar Lily en haar vriendje voor hun pogingen om zich te onttrekken aan moeders bemoeizucht. Maar verder is er, ondanks dat de acteurs hun best doen, niets wat maakt dat je de film zou moeten gaan zien.

Joost Hoedemaeckers