Max Payne (2008)

Regie: John Moore | 125 minuten | actie, drama, thriller, misdaad | Acteurs: Mark Wahlberg, Mila Kunis, Beau Bridges, Ludacris, Chris O’Donnell, Donal Logue, Amaury Nolasco, Kate Burton, Olga Kurylenko, Rothaford Gray, Joel Gordon, Jamie Hector, Andrew Friedman, Marianthi Evans, Nelly Furtado,  Jay Hunter, Maxwell McCabe-Lokos, Kerr Hewitt, Stephen R. Hart, Martin Hindy, Philip Williams, Ted Atherton, Katie Odegaard, Rico Simonini, Pj Lazic, Conrad Pla, Sergei Nikolich 

Het is voor regisseurs, producenten en scenarioschrijvers altijd een lastige en gewaagde taak om een vervolg op een succesvolle film te maken. Datzelfde geldt voor bestsellers en succesvolle games. Want valt het succes van de voorganger te evenaren of zelfs te overtreffen? Natuurlijk hebben we voorbeelden van succesverfilmingen zoals ‘Atonement’ en ‘No Country for Old Men’, die een verpletterende indruk achterlieten in de filmwereld. ‘Max Payne’ deed dat in het jaar 2001 al in de gamewereld. Absolute speerpunten van de game waren een bijzonder intense sfeer, het revolutionaire bullettime en het fantastische titelpersonage Max Payne, die in een grauwe, film noir-achtige wereld op zoek is naar de moordenaars van zijn vrouw en pasgeboren kind. Jammer genoeg weet ‘Max Payne’ aan het succes van weleer geen vervolg te geven…

Te beginnen met de belangrijkste factor van het grote succes van de videogame: de sfeer. Want hoe duister ‘Max Payne’ ook is, de film komt, wat sfeer betreft, nooit echt in de buurt van zijn voorganger. Natuurlijk mogen we gewoonweg niet alles verwachten, omdat bepaalde sfeerelementen uit de game nauwelijks te integreren zijn in een verfilming. Helaas komen de elementen die regisseur en producenten wel tot hun beschikking hadden ook niet echt lekker uit de verf. Zoals Mila Kunis in een voorafgaand interview al zei, is de film behoorlijk duister, maar schiet deze tekort in het noir-gehalte. Daarnaast lijkt bijvoorbeeld ook de muziek in niets op die uit de game. We mogen wel stellen dat het verhaal hier duidelijk belangrijker is dan de beleving, terwijl dat in zijn voorganger toch echt andersom was: daarmee weet Max Payne zich nauwelijks te onderscheiden van een ‘normale’ actiefilm…

Het verhaal is gelukkig in grote lijnen hetzelfde gebleven, met hier en daar een lichte afwijking van het origineel. Debuterend scenarioschrijver Beau Thorne voegt bovendien nog een extra ingrediënt toe: bovennatuurlijkheid. Zo krijgen de personages te maken met verschillende demonische verschijningen, met als hoogtepunt het monster Valkyrie. Stuk voor stuk zijn deze verschijningen vervelende bijwerkingen van het medicijn Valkyr. Aardig zijn de verwijzingen naar Valkyrie en de oude Scandinavische mythologie, maar al met al komt Thorne’s ingrediënt de film niet ten goede, puur omdat de game toch een soort realiteit bewaarde. De film wijkt vooral op dat punt af.

Hoe zit het dan met de hoofdpersoon zelf, de verbitterde antiheld Max Payne? Aan Mark Wahlberg de ware uitdaging om deze moeilijke rol glansrijk te doorstaan. Helaas is deze Max slechts een schim van de mythische held die hij behoort te zijn. Van een echte onemanshow is al niet echt sprake, omdat de aandacht te weinig op Max Payne en juist te veel op de soms overbodige randfiguren ligt. Verder weet Mark Wahlberg zelf ook niet echt te overtuigen. Max is maar nauwelijks cynisch te noemen, is niet grimmig genoeg en kent te veel emoties. Jammer dat we moeten concluderen dat er zoveel van zijn boeiende karakter verloren gaat.

Wat nu als we ‘Max Payne’ eens niet vergelijken met zijn grote inspiratiebron, maar hem bekijken als film op zich? Dan mag hij wel aardig genoemd worden. De plot steekt goed in elkaar, is goed te volgen en de film bevat een acceptabele hoeveelheid actie, met als toetje een aantal mooie bullettime momenten. Daarnaast hebben we te maken met een hoofdpersoon die werkelijk nergens voor terugdeinst, iets dat ergens in de film nog eens subtiel versterkt wordt door een poster met de tekst: ‘Show them no mercy!’ Max is dat ook zeker niet van plan: in zijn zoektocht naar de moordenaars gaat hij tot het uiterste!

Waar we al een beetje bang voor waren, is helaas uitgekomen: ook ‘Max Payne’ weet ‘de vloek der succesvolle voorgangers’ niet te doorbreken. Als film op zich is ‘Max Payne’ wel aardig en daarom voor onbekenden van de gamehit uit 2001 waarschijnlijk nog redelijk te behappen. Vergeleken bij zijn o zo succesvolle voorganger is de film echter matig en voor fans daarom geen aanrader. Waar regisseur John Moore vooral geprobeerd heeft een spannende en visuele film te maken, schiet ‘Max Payne’ zwaar tekort in de sfeer: de beleving komt duidelijk niet op de eerste plaats. Moore noemde zijn film gekscherend ‘Max(imum) Payne’; laten we het op beneden gemiddeld houden…

Arian Schouten

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 16 oktober 2008