Maze Runner: The Death Cure (2018)

Regie: Wes Ball | 142 minuten | actie, science fiction | Acteurs: Dylan O’Brien, Ki Hong Lee, Kaya Scodelario, Thomas Brodie-Sangster, Dexter Darden, Will Poulter, Jacob Lofland, Rosa Salazar, Giancarlo Esposito, Patricia Clarkson, Aidan Gillen, Barry Pepper, Nathalie Emmanuel, Katherine McNamara, Walton Goggins, Dylan Smith

Het begin was sterk. ‘The Maze Runner’ dat het verhaal verteld van een groep jongeren die om onverklaarbare redenen bijeen waren gebracht in een ogenschijnlijk eindeloos labyrint, was van zichzelf ook geconstrueerd als een doolhof. De toeschouwer werd samen met hoofdpersoon Thomas (Dylan O’Brien) in het midden van het doolhof gedropt, een enkele keer een doodlopende weg ingestuurd om zich uiteindelijke richting uitweg te bewegen. Spanning en betrokkenheid waren als gevolg hoog.

Deel twee, ‘Maze Runner: The Scorch Trials’, was meer lineair van aard. Dat ging ten koste van spanning en verrassing. De film, vooruit geholpen door de cinematografie van regisseur Wes Ball en consorten, bracht echter genoeg vermaak om nog enigszins onderhoudend te kunnen zijn. Het slot van de cyclus, ‘The Death Cure’ moet bepalen hoe ‘Maze Runner’ daadwerkelijk de geschiedenis in zal gaan.

‘Maze Runner: The Death Cure’ gaat andermaal, op een fijne manier, razend van start. Het rebellenteam, waar Thomas zich bij heeft aangesloten, heeft het plan opgevat om één van hen te helpen met ontsnappen uit de klauwen van tegenstander Wicked. De actie brengt de toeschouwer meteen het verhaal in. En passant geeft de strijd die ontstaat een goed overzicht van hoe de partijen verdeeld zijn. Voor wie de voorgaande delen niet meer helemaal goed op het netvlies heeft staan, is dat een welkom geheugensteuntje.

Het ontsnappingsplan werkt slechts ten dele. De rebellen weten een groep medestanders te bevrijden, maar de jongen waar ze voor komen, blijkt er niet tussen te zitten. De enige optie die resteert om hun kompaan te ontzetten is het binnendringen van de thuisbasis van Wicked. Na al de moeite die ze hebben gedaan om het doolhof uit te breken, zit er nu niets anders op om een soortgelijke vesting binnen te dringen. Dat gaat vreemd genoeg zonder al te veel moeite. De ontberingen uit het doolhof blijven hier grotendeels op afstand. Net als in zijn voorganger, kan die gesloten lineariteit niet voorkomen dat ‘Maze Runner: The Death Cure’ aan spanning inboet.

Daar komt bij dat de spanning die er wel is, minder organisch en daardoor gemaakt aanvoelt. Datzelfde geldt voor de klaarblijkelijk onvermijdelijke emoties in de slotscènes. Het lijkt alsof regisseur Ball zich strikt aan de ontknoping uit de gelijknamige boekenreeks heeft moeten houden. Dat wreekt zich niet alleen in het verhaal, maar ook visueel is de film net wat minder sprankelend dan zijn voorgangers. De apocalyptische Mad Max-omgeving is vol details, maar tegelijkertijd ook wat levenloos.

Met de wegvallende spanning en de bijkomende toenemende voorspelbaarheid valt op hoe weinig interessant hoofdpersoon Thomas eigenlijk is. Zijn backstory is minimaal. De dilemma’s waar hij mee te maken heeft vrij eendimensionaal. Zijn verhaal is dat van alle anderen. En, vertolker Dylan O’Brien is, vergeleken met zijn vrouwelijke tegenhangers in andere Young Adult-verfilmingen, weinig charismatisch. Het doet de persoonlijke betrokkenheid weinig goed.

Al met al is dat na de eerste film van de Maze Runner-cyclus, dat zich nog zo goed wist te onderscheiden van zijn genregenoten, een teleurstelling. De vrijheid die dat deel zo kenmerkte, is na twee vervolgen tot een minimum gereduceerd. Wat overblijft is een onderhoudende, maar vooral plichtmatige filmreeks.

Wouter Los

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 25 januari 2018
Digital HD-release: 7 mei 2018
DVD- en blu-ray-release: 30 mei 2018