Meet Joe Black (1998)

Regie: Martin Brest | 173 minuten | drama, romantiek, fantasie | Acteurs: Brad Pitt, Anthony Hopkins, Claire Forlani, Jake Weber, Marcia Gay Harden, Jeffrey Tambor, David S. Howard, Lois Kelly-Miller, Jahnni St. John, Richard Clarke, Marylouise Burke, Diane Kagan, June Squibb, Gene Canfield, Suzanne Hevner, Madeline Balmaceda, Julie Lund, Kay Gaffney, Anthony Kane, Joe H. Lamb, Robert C. Lee, Jim Taylor McNickle, Hardy Phippen Jr., Stephen Adly Guirgis, Leo Marks, Michelle Youell, Gene Leverone, Eric Bruno Borgman, Brian Eggleston, Marshall Factora, Christine Jones, Trish McGettrick, Glenn Phillips

In ‘Meet Joe Black’ speelt Brad Pitt de Joe Black die je moet ontmoeten, of eigenlijk liever niet. Joe Black is namelijk De Dood. Deze film is een remake van ‘Death Takes a Holiday’ uit 1934, dat weer een verfilming is van het toneelstuk van Alberto Cassella uit de jaren 20. Het eerste dat opvalt aan de film is de lengte: 173 minuten is erg lang voor een film uit het genre drama/romantiek. Bij een epische vertelling als ‘Lord of the Rings’ of ‘Gladiator’ wordt dit nog wel geaccepteerd, maar zelfs de bioscoopversie van ‘Gladiator’ was twintig minuten korter dan dit produkt van regisseur Martin Brest. Maar, James Cameron flikte hetzelfde bij ‘Titanic’, en gezien de inkomsten die deze film heeft vergaard, was dit geen probleem. Je kunt alleen maar gissen naar de reden waarom Brest ervoor gekozen heeft dit verhaal over bijna drie uur te verdelen. Er zit geen vaart in de film, er zijn scènes waarin mensen elkaar secondenlang aankijken of naar elkaar toelopen, zonder dat er sprake is van slowmotion beelden. Als je dat irriteert, is ‘Meet Joe Black’ geen film voor jou. Voor kijkers die wel houden van een rustige film ter afwisseling van het Hollywood-geweld dat op je afgevuurd wordt, kan deze film echter een verademing zijn. Brest neemt de tijd om de karakters te introduceren bij het publiek en ze te laten ontwikkelen in een voor deze film prima tempo.

De onderliggende boodschap die in de film verwerkt is, is er één die we eigenlijk allemaal elke dag opnieuw moeten leren. De schoonheid van het leven, de kleine dingen die het leven mooi maken. Het grootste gedeelte van de (Westerse) bevolking gaat er aan voorbij en neemt alles voor lief. Bill Parrish (Anthony Hopkins) gaat binnenkort dood, dat voelt hij. Er is niets meer aan te doen. Echter, De Dood komt bij Bill op bezoek en heeft een voorstel: in ruil voor een paar dagen als mens, met Bill als zijn gids, geeft hij hem wat tijd. Hoe De Dood de wereld leert kennen is prachtig verfilmd. Klassiek is de scène waarin hij voor het eerst pindakaas proeft, maar gedurende de hele film zie je zijn verwondering over het aardse bestaan, over zijn gevoelens als hij verliefd wordt op Susan (Claire Forlani), de dochter van Bill.

Van een sterrencast als deze mag je wel wat verwachten. Gelukkig wordt deze belofte ingelost. Anthony Hopkins speelt enorm sterk, hij zet overtuigend een man neer die beseft dat zijn einde nadert en de emoties zijn letterlijk van zijn gezicht af te lezen. Zijn interactie met Brad Pitt is erg goed. De twee topacteurs speelden reeds eerder samen in het mooie ‘Legends of the Fall’ en de chemie tussen deze acteerkanonnen is subliem. Helaas spettert het minder tussen Claire Forlani en Pitt, alhoewel de sexscène wel ontroert en ook mooi in beeld is gebracht. Als Susan tegen Joe zegt dat het was alsof ze de liefde had bedreven met iemand die de liefde bedreef alsof het zijn eerste keer was, heb je dat als kijker al gevoeld, zo goed weten ze dat over te brengen. Ook Marcia Gay Harden zet een prima rol neer als de andere dochter van Bill. Haar onmacht om bij haar vader op de eerste plaats te komen (daar staat Susan al) is schrijnend.

Alhoewel er weinig tot geen special effects in de film zitten, is het een visueel hoogstandje. De cinematografie is uitstekend, de belichting is perfect, met name in de laatste scènes tijdens het feest. De muziek is van Thomas Newman, die eerder verantwoordelijk was voor de muziek in films als ‘The Shawshank Redemption’ en ‘The Horse Whisperer’. Ook in deze film weet hij de scènes op een prachtige manier te ondersteunen en zelfs te versterken.

Ondanks de lengte van de film, zul je – als je de tijd wilt investeren – genieten van dit mooie romantische verhaal. Ontmoet Joe Black en het gezin Parrish, ze zullen je hart verwarmen!

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 28 januari 1999