Meet the Fockers (2004)

Regie: Jay Roach | 115 minuten | komedie | Acteurs: Robert De Niro, Ben Stiller, Dustin Hoffman, Barbra Streisand, Blythe Danner, Teri Polo, Owen Wilson, Spencer Pickren, Bradley Pickren, Alanna Ubach, Ray Santiago, Tim Blake Nelson, Shelley Burman, Kali Rocha, Dorie Barton

‘Meet the Parents’ was een betrekkelijk frisse wind in de komediewereld. Het was, na ‘There’s Something About Mary’, de film die Ben Stiller echt tot een “hot item” maakte, en zijn samenwerking met De Niro, die met ‘Analyze This’ al was begonnen zijn gangsterimago te parodiëren, bleek een schot in de roos. Wie herinnert zich niet de scène waarin Stiller een leugendetectortest wordt afgenomen; of de scène waarin De Niro vraagt of Stiller hem kan melken; of de scène met de urn? Allemaal memorabele momenten. Toch was het uiteindelijk niet veel meer dan dat. Een verzameling van leuke momenten in een film die voornamelijk bijeen werd gehouden door het originele acteerduo Stiller en De Niro.

‘Meet the Fockers’ nu, moet de meerwaarde van de interessante hoofdpersonages voor een gedeelte inleveren. De Niro die zijn eigen imago op de hak neemt wordt zo langzamerhand een cliché. Recentelijk draafde hij zelfs op in de animatiefilm ‘A Shark’s Tale’, als de stem van een maffiosohaai. En Stiller is sinds ‘There’s Something About Mary’ al zo vaak het lijdend voorwerp in komedies geweest, dat hier de verrassing ook wel af is. Aan de andere kant is dit nu eenmaal het soort rol dat hem op het lijf geschreven is, en is het succes van de rol, zoals dit wel bij De Niro het geval is, minder afhankelijk van de originaliteit ervan.

Het gebrek aan verrassing wat betreft het uitgangspunt en de casting van de hoofdpersonages zou dit keer opgevangen kunnen worden door een origineel verhaal of interessante bijrolspelers. Jammer genoeg is er wat het verhaal betreft ook al weinig nieuws aan de horizon. Greg Focker gaat met zijn vrouw- en schoonouders in spé op bezoek bij zijn eigen ouders. Deze ouders (Hoffman en Streisand) zijn natuurlijk qua karakter tegengesteld aan de ouders van Pam, wat de basis is voor allerlei meer of minder hilarische grappen. Veel elementen uit deel één zijn ook hier weer present: kleine huisdieren die voor problemen zorgen (het oversekste hondje van de “Fockers” dat de kat van Jack wil bespringen); Jack die Greg constant in de gaten houdt omdat hij vermoedt dat deze wat te verbergen heeft; een gekunsteld sportevenement waarbij iemand geblesseerd raakt; Greg die op een “”huisdier”” van zijn schoonouders moet passen, maar waarbij er van alles misgaat (al is het huisdier in dit geval Jack’s kleine neefje “little Jack”). Ook komt er weer een “sanitair” incident in de film voor, vergelijkbaar met de exploderende mestwagen uit deel één.

Deze standaardgebeurtenissen zijn in zichzelf meestal niet problematisch, maar het komt toch allemaal wat ongeïnspireerd over: het is vaak net even te “gemaakt”. Dit geldt ook voor de wijze waarop er door derden een compromitterende of gênante handeling tussen twee personages wordt gadegeslagen, wanneer deze niets te betekenen heeft. Je ziet de grappen al van mijlenver aankomen. Het is net een gemiddelde “sit com” waarbij alles overduidelijk op de spits wordt gedreven. Er wordt ook geen moment onbenut gelaten om een seksuele toespeling of connotatie uit te buiten en uit te melken; dit wordt op verschillende momenten wat vermoeiend en plat. Ook blijft de potentie van sommige grappen onbenut omdat elke subtiliteit overboord wordt gegooid.

Toch moet gezegd worden dat er ook nog aardig wat grappen werken. Dit is voornamelijk te danken aan de acteurs. Dustin Hoffman en, in mindere mate, Barbra Streisand zijn erg leuk als de ouders van Greg. Ze zijn goed in hun element met hun losse, hippie-achtige houding en gedrag, en vormen een leuk contrast met de stijve ouders van Pam (Vader Focker’s bijnaam voor Jack is “El Stiffo”). Vooral Hoffman is vaak een genot om naar te kijken. Hij schijnt hier praktisch zichzelf te spelen, wat makkelijk te geloven is gezien zijn natuurlijke spel. De scène waarin hij voor het eerst de ouders van Pam ontmoet is erg amusant. Het heeft voor de toeschouwer een extra waarde om Hoffman en De Niro elkaar te zien omhelzen, waarbij de eerste enthousiast is en zich helemaal laat gaan en de laatste zich duidelijk opgelaten voelt. Twee elkaar vasthoudende acteerzwaargewichten, in zulke atypische en grappige rollen, moeten haast wel een glimlach op het gezicht van de kijker weten te toveren.

Uiteindelijk is ‘Meet the Fockers’ redelijk vermakelijk te noemen. Het hangt er een beetje vanaf hoe hoog je verwachtingen zijn. Vond je ‘Meet the Parents’ geweldig en wil je gewoon meer van hetzelfde, dan zal ‘Meet the Fockers’ voor het grootste gedeelte succesvol zijn. Houd je niet van banale grappen en gekunstelde, “sit com”-achtige situaties, of wil je gewoon eens wat nieuws, dan kun je deze film beter links laten liggen. Al met al zullen de meeste toeschouwers waarschijnlijk met een glimlach de bioscoopzaal verlaten. Hoffman en Streisand brengen een belangrijke extra impuls in de film en De Niro en Stiller weten, hoewel het nieuwe eraf is, toch best nog wel wat grappen te doen slagen.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 10 februari 2005