Mektoub, My Love: Canto Uno (2017)

Recensie Mektoub, My Love: Canto Uno CinemagazineRegie: Abdellatif Kechiche | 175 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Shaïn Boumedine, Ophélie Bau, Salim Kechiouche, Lou Luttiau, Alexia Chardard, Hafsia Herzi, Delinda Kechiche, Kamel Saadi, Hatika Karaoui, Meleinda Elasfour, Hamid Rahmi, Roméo De Lacour, Karina Kolokolchykova, Mohamed Souda, David Ribeiro, Lydia Bouchali Zemour, Thomas Fessard, Sieme Miladi, Christophe Brodu, Charlotte Jude

Het is een dik aangezet cliché dat Nederlandse filmmakers zich altijd schuldig maken aan de exploitatie van (vrouwelijk) naakt. Het kan misschien als verklaring dienen voor het feit dat het Franse LGBT-liefdesdrama ‘La vie d’Adèle’ hier relatief minder stof deed opwaaien dan in andere landen; wellicht zijn we hier gewoon gewend aan een minder preutse houding. De storm aan kritiek die regisseur Abdellatif Kechiche kreeg op ‘La vie d’Adèle’ deert hem echter nauwelijks in zijn nieuwste film ‘Mektoub, My Love: Canto Uno’. Opnieuw is het sensuele voelbaar in bijna elke scène en opnieuw laat Kechiche een licht obsessieve drang naar voyeurisme doorsijpelen.

Preutse filmliefhebbers die de illusie hebben dat de regisseur zich inhoudt in zijn nieuwste werk komen al na twee minuten bedrogen uit, wanneer Kechiche ruim de tijd neemt om een stomende seksscène te beschouwen door de ogen van hoofdrolspeler Amin (de prima debuterende Shaïn Boumedine). Amin, beginnend fotograaf en filmmaker, zoekt in de zomer van 1994 zijn jeugdvriendin Ophélie (Ophélie Bau in een imponerende debuutrol) op in de Zuid-Franse badplaats Sète, waarna zich een lichtvoetig liefdesdrama ontwikkelt.

Amin dwarrelt als ietwat preutse adolescent door de badplaats, die bevolkt wordt door knappe en volmaakte jonge vrouwen. Het is de kijker allang duidelijk dat Ophélie de vrouw van zijn dromen is, maar dat de liefde hier niet tot nauwelijks wederkerig is. De plot behelst niet veel meer dan dat: ‘Mektoub, My Love’ is vooral een zomerse ode aan licht ontluikende liefde en kortstondige affaires.

Toch pakt ‘Mektoub, My Love: Canto Uno’ een stuk minder voortreffelijk uit dan het prachtige en pijnlijke ‘La vie d’Adèle’. Hoewel de film een fijn broeierige sfeer heeft, weet Kechiche het niveau van zijn vorige film bijna nergens te evenaren. ‘Mektoub, My Love: Canto Uno’ laat zich vooral lezen als een ode aan zorgeloze kalverliefde, maar is te langdradig en heeft net te weinig om het lijf (no pun intended) om je bij te blijven. Nu was ‘La Vie D’Adèle’ ook bepaald geen snel tussendoortje, maar die film slaagde er wél in om de kijker gedurende drie uur aan het scherm te nagelen. ‘Mektoub, My Love: Canto Uno’ is te vlak en te wars van plot om dat voor elkaar te krijgen.

Wat ook niet helpt is dat Kechiche zijn voyeurisme wel erg ver doortrekt in deze film (en daarmee opnieuw een middelvinger opsteekt naar zijn criticasters). Dat uit zich vooral in de bijna dwangmatige obsessie die Kechiche heeft met het achterwerk van de vrouwen in de film (kijk bijvoorbeeld maar naar de openingsscène en vooral de finale). Het leverde hem in Cannes eerder al een storm van kritiek op. Nu is de Franse pers al langer klaar met de regisseur, daar waar actrice Léa Seydoux vernietigend uithaalde naar Kechiche, die de hoofdrolspeelsters uit ‘La vie D’Adèle’ gedwongen zou hebben tot ellenlange seksscènes. Voor zijn gevoel was zijn reputatie als regisseur in Frankrijk hierna voorgoed bezoedeld.

De regisseur stelde eerder in een interview dat de hoofdpersoon in deze film vooral fungeert als zijn alter ego. Op zich een interessant gegeven, maar Amin wordt jammerlijk genoeg nooit een heel interessant personage. Om voor een laatste keer een vergelijking met ‘La Vie D’Adèle’ te maken: in die film waren het vooral de hoofdrolspeelsters die de kijker meezogen in het verhaal.

Toch is het te kort door de bocht om ‘Mektoub, My Love: Canto Uno’ een complete mislukking te noemen. Het voyeurisme viert hoogtij en dat maakt van ‘Mektoub, My Love’ een aantrekkelijke maar toch ook vermoeiende film. De lange speelduur (bijna drie uur) is totaal niet gerechtvaardigd: daarvoor hebben personages en plot simpelweg te weinig vet om de botten. Al met al is het wel een degelijk gemaakte film, waarin Kechiche bij vlagen zijn talent kwijt kan.

Of het al aangekondigde vervolg op ‘Mektoub, My Love: Canto Uno’ iets is waar we op zitten te wachten, lijkt twijfelachtig. Als Kechiche zijn licht obsessieve drang tot vrouwelijk schoon en erotiek bij zijn volgende project wat laat varen en iets meer om zijn personages maalt, blijft de Frans-Tunesische regisseur iemand naar wiens werk je uit blijft kijken. In Frankrijk is Kechiche allang niet meer geliefd door de controverse rondom ‘La vie d’Adèle’, maar hier krijgt hij voorlopig nog even het voordeel van de twijfel.

Alex Mazereeuw

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 19 juli 2018
DVD-release: 12 oktober 2018