Melanoma My Love – Melanoma ahuvati (2006)

Regie: David Ofek, Joseph Madmony | 113 minuten | drama | Acteurs: Ygal Adika, Sharon Zukerman, Alon Abotbul, Ora Meirson

Dicht op de huid: wie naar ‘Melanoma My Love’ kijkt, zit letterlijk dicht op de huid van de acteurs. Gefilmd vanuit de losse pols, laten de beelden vaak niet meer zien dan de hoofden van de personages. Het geeft de kijker een ongemakkelijk gevoel, en dat lijkt ook precies de bedoeling. Ongemak is namelijk het gevoel dat Uzi, de mannelijke hoofdpersoon, voortdurend lijkt lastig te vallen. En niet alleen hem: waarschijnlijk geldt hetzelfde voor de acteur die Uzi speelt: Yigal Adika.

Het verhaal van ‘Melanoma My Love’ is namelijk gebaseerd op het levensechte verhaal van Adika, die zijn vrouw in 2002 verloor aan kanker. In een jaar tijd veranderde ze van een ambitieuze danslerares in een stervende vrouw, hem en hun twee kinderen achterlatend. Nog geen vijf jaar later kreeg Adika het idee om hier een film van te maken. Geen exacte kopie van zijn eigen verhaal (de personen hebben niet voor niks andere namen) maar wel een beangstigend realistische benadering, waarin bovendien feit en fictie zich met elkaar lijken te vermengen.

In de film wordt Noga, Uzi’s vrouw, gespeeld door danseres Sharon Zukerman, die hiermee een bijzonder knap acteerdebuut maakt. Haar rol is minstens net zo groot als die van Adika. De film draait namelijk volledig om hun relatie: een huwelijk waarin niet alles perfect is, maar waarin wel sprake is van echte liefde. Dat die liefde echter danig op de proef wordt gesteld, als blijkt dat Noga ernstig ziek is, wordt wel duidelijk in ‘Melanoma My Love’.

Momenten van intens geluk worden afgewisseld met momenten van vervreemding. Dit alles volgt elkaar op fragmentarische wijze op. Ook hierin is de wijze van filmen en de manier waarop de scènes elkaar opvolgen functioneel: steeds zie je korte fragmenten uit het leven van Uzi en Noga. Ze proberen door te leven, maar houden zichzelf en elkaar welhaast doelbewust voor de gek omdat ze het onontkoombare niet onder ogen willen zien: Noga is ongeneeslijk ziek en zal sterven. Zelfs de dokters hebben moeite om het Uzi en Noga uit te leggen.

Noga’s sterven is even ongemakkelijk als de rest van de film: geen mooie laatste woorden of betekenisvolle blikken. Ze stopt gewoon met ademen en is dood. De reactie van Uzi is bijna ongeloofwaardig: hij belt zonder al te veel emotie zijn vrienden op om het nieuws te melden. Het zijn de momenten dat je je afvraagt: is dit Uzi of is dit Yigal Adika zelf, zichzelf al dan niet in bescherming nemend?

‘Melanoma My Love’ balanceert af en toe op het randje: de grens is dun tussen een indrukwekkend verhaal waarin feit en fictie kat en muis spelen met elkaar, en een al te therapeutisch persoonlijk vehikel van de steracteur. Meestal blijft de film echter aan de goede kant van de lijn, vooral ook dankzij het mooie acteerwerk van Zukerman.

Aan het einde van de film vindt de vermenging van realiteit en film zichtbaarder plaats. Een dansvoorstelling voor een kleine groep mensen, in de film gebracht als eerbetoon aan Noga, blijkt een reünie te zijn van Adika’s echte familie en de nabestaanden van zijn vrouw. Zukerman danst zelf mee, niet meer als Noga maar als zichzelf. De moeder van Adika’s vrouw praat met de actrice die Noga’s moeder speelt: een verwarrende afsluiting van een ongemakkelijke en levensechte film.

Daniël Brandsema