Mermaids (1990)

Regie: Richard Benjamin | 110 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Cher, Bob Hoskins, Winona Ryder, Christina Ricci, Michael Schoeffling, Caroline McWilliams, Jan Miner, Betsy Townsend, Richard McElvain, Paula Plum, Dossy Peabody, Rex Trailer

Lang geleden, toen Cher er nog enigszins natuurlijk uitzag, Winona Ryder nog geen kleptomane was en Christina Ricci nog klein en aandoenlijk, regisseerde Richard Benjamin de romantische komedie ‘Mermaids’. Zeer waarschijnlijk gaat er bij het horen van de soundtrack nog wel een belletje bij je rinkelen, want Cher scoorde destijds een wereldhit met ‘The Shoop Shoop Song (It’s in his kiss)’. Drie jaar nadat ze een Oscar won voor haar rol in de film ‘Moonstruck’ (die ze overigens bij een verhuizing kwijt is geraakt), waagt Cher zich wederom op de filmset.

Richard Benjamin zorgt voor een prettige en rustige filmstijl en de aankleding van zowel de set als de acteurs ziet er piekfijn uit. Vanaf de eerste minuut trekt ‘Mermaids’ je in het Amerika van de jaren 60. Rachel Flax (Cher) is een onconventionele joodse en enigszins losbandige vrouw. Ze is voortdurend op de vlucht voor op de klippen gelopen relaties en verhuist (voor de zoveelste keer) met haar twee dochters van Oklahoma naar het kleine dorpje East Port in Massachusetts. Haar motto: ‘Death is dwelling in the past or staying in one place too long!’ is een levenswijze geworden. Haar ideeën en overtuigingen passen totaal niet in de tijdsgeest van de jaren 60. Een normale maaltijd voor haar kinderen koken doet Mrs. Flax niet, meer dan hors d’oeuvres en ander fingerfood mag er, volgens haar, niet van haar verwacht worden. Haar avonden vult ze met uitgaan, feestjes en voortdurend wisselende outfits, net zoals Cher bij haar optredens doet. Het recalcitrante gedrag van Mrs. Flax is juist wat ‘Mermaids’ verrassend, spontaan en komisch maakt.

Het vernieuwende karakter van Mrs. Flax en dat van haar conservatieve dochter Charlotte (Winona Ryder) zorgen voor de nodige botsingen en uitbarstingen in de film. Ryder doet het erg goed als verwarde puber die niet weet of ze non wil worden, om te voorkomen dat ze net zo losbandig als haar moeder wordt, of hartjesvormige boterhammen wil eten met de knappe conciërge van de nabijgelegen kerk, Joe.

Wanneer Mrs. Flax Charlotte en de kleine Kate (Christina Ricci) meeneemt naar de plaatselijke schoenenwinkel, ontmoet ze Lou (Bob Hoskins), de eigenaar van de winkel. Al zeer snel wordt duidelijk dat Lou de nieuwe hobby van Mrs. Flax gaat worden. In het echte leven zou je de gedrongen en ietwat stevige Lou weinig kans geven bij een vrouw als Mrs. Flax, maar Cher en Hoskins slagen er ondanks dat in de relatie geloofwaardig over te laten komen. Ondanks dat Mrs. Flax en Lou de lakens delen, blijft Charlotte op haar hoede. Haar moeder is niet vies van een groen blaadje, dus het zou goed kunnen dat zij de knappe Joe ook tot één van haar trofeeën wil kunnen rekenen. Om dit te voorkomen wringt Charlotte zich af en toe in vreemde bochten. Haar kinderlijke onschuld op seksueel gebied en goedgelovigheid tovert af en toe een glimlach op je gezicht.

Wanneer de drie vrouwen steeds meer naar elkaar toe lijken te groeien en beide dochters Lou ook in hun hart beginnen te sluiten krijgt moeder Rachel het echter zichtbaar benauwd. De keuzes die Mrs. Flax vervolgens maakt om aan de beginnende burgerlijkheid te ontsnappen hebben echter verstrekkende gevolgen voor hen alle drie en voert de spanning aan het einde van de film nog even op.

Al met al is ‘Mermaids’ een leuke onderhoudende film die zeker niet verveelt. De cast is goed gekozen en alle acteurs lijken zich op hun plek te voelen. Voor Cher was dit wellicht niet moeilijk, want in de jaren 60 begon zij haar carrière als performer en zijn de sixties een soort van thuiskomen. Ryder, die de hele film als het ware vertelt, en commentaar geeft op alles wat er gebeurt, doet je terugdenken aan je eigen verwarrende puberteit en aan hoe ergerlijk je ouders kunnen zijn op die leeftijd. In die zin lijkt haar rol in deze film enigszins op haar rol in ‘Girl, Interrupted’, waar ze de kijker ook deelgenoot maakt van haar gedachtes en overpeinzingen. Het gevecht met zichzelf, haar verantwoordelijkheden, haar moeder en haar dromen is er een die iedereen op zijn manier doormaakt. Aan het einde van de film gunt Richard Benjamin je toch nog die mierzoete nasmaak van een enigszins voorspelbaar happy end. Maar ondanks de voorspelbaarheid maakt dit toetje dat je de volumeknop net even wat omhoog wilt draaien en mee wilt dansen.

Phileau Mey

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 14 juni 1991