Mia and the White Lion – Mia et le lion blanc (2018)

Recensie Mia and the White Lion CinemagazineRegie: Gilles de Maistre | 98 minuten | avontuur, drama | Acteurs: Langley Kirkwood, Daniah de Villiers, Mélanie Laurent, Ryan Mac Lennan

De Franse filmmaker Gilles de Maistre is gefascineerd door de natuur in al zijn verschijningsvormen. In ‘Le premier cri’ (2007), één van zijn bekendste documentaires, toont hij bijvoorbeeld geboortes en de manier waarop die binnen verschillende culturen en religies in de wereld beleefd worden. Voor de Franse televisie zocht hij over de hele wereld kinderen op die opgroeien in de nabije omgeving van dieren. Jongens en meisjes die als het ware vriendschappen hadden gesloten met een dier. Tijdens een van die bezoeken, aan een jongen in Zuid-Afrika die opgroeit met een leeuw, kreeg hij inspiratie voor de speelfilm ‘Mia and the White Lion’ (2018). Zo’n driehonderd Zuid-Afrikaanse kinderen meldden zich bij de casting, maar het was Daniah de Villiers die de hoofdrol kreeg toebedeeld, mede doordat zij al de nodige ervaring had in de omgang met wilde dieren. Bijna drie jaar lang volgde De Maistre De Villiers en de witte leeuw Thor, zodat de twee hoofdrolspelers van de film daadwerkelijk met elkaar opgroeiden en een onconventionele vriendschap sloten.

De tienjarige Mia (Daniah de Villiers) is nog niet zo lang geleden met haar vader John (Langley Kirkwood), moeder Alice (Mélanie Laurent) en broertje Mick (Ryan Mac Lennan) van Londen naar Zuid-Afrika verhuisd, omdat haar vader daar een leeuwenboerderij is begonnen. De koppige Mia heeft moeite om te aarden en stelt zich opstandig op. Op school vecht ze met klasgenootjes én leraren en thuis weigert ze mee te draaien in het gezin. Om de kinderen wat meer bij de leeuwenboerderij te betrekken, geven John en Alice hen voor kerst een bijzonder huisdier cadeau: een zeldzame witte leeuwenwelp, die ze Charlie noemen en die toeristen moet trekken naar de boerderij. Hoewel Mia aanvankelijk niets moet hebben van het schattige beestje, duurt het niet lang of de twee worden beste vrienden. Ze worden zo close, dat ze niet lang meer zonder elkaar kunnen. Dus wanneer Mia een paar dagen op voetbalkamp gaat, raken zowel zij als Charlie depressief. Maar kleine leeuwtjes worden natuurlijk groot – en gevaarlijk! – en de vriendschap komt op het spel te staan. Als Mia dan ontdekt dat haar vader heel andere plannen heeft met de leeuwen dan ze te verkopen aan dierentuinen, wildparken en onderzoekscentra, besluit ze samen met Charlie te ontsnappen, op weg naar de dichtstbijzijnde veilige leeuwenopvang.

Gilles de Maistre wil met zijn film dierenactivisten een hart onder de riem steken en hun boodschap en strijd tastbaar maken voor de gemiddelde bioscoopganger, en richt zich daarbij hoofdzakelijk op families. Een nobel streven, al is het wat wrang dat er dieren in gevangenschap worden gebruikt in een film waarin juist het tegenovergestelde wordt bepleit. En de uiteindelijke onthulling kan de kijker, zeker als dat jonge kinderen en andere gevoelige types zijn, nogal rauw op zijn dak vallen. Maar goed, de bedoelingen van De Maistre zijn goed en het spreekt absoluut in zijn voordeel dat hij zo veel tijd, aandacht en zorg in dit project heeft gestoken, om de vriendschap tussen Mia en Charlie zo waarheidsgetrouw mogelijk te laten overkomen. Daniah de Villiers overtuigt als de rebelse Mia, een tegendraadse en impulsieve heldin die ondanks haar jonge leeftijd aantoont over veel lef en moed te beschikken (welk meisje van tien gaat liften of duikt zonder angst een leeuwenkooi in?). Haar vriendschap met de leeuw oogt oprecht en is hartverwarmend. De Maistre hult zijn film in geeltinten die de kleuren van de Afrikaanse savanne weerspiegelen en cinematograaf Brendan Barnes brengt de adembenemende Zuid-Afrikaanse flora en fauna op prachtige wijze tot leven.

Het oogt dus allemaal prachtig en De Maistre en zijn cast en crew zetten hun beste beentje voor, maar de ommezwaai die ‘Mia and the White Lion’ gedurende de tweede helft maakt, drukt toch een stevig stempel op het geheel. Het contrast met de onschuld die aanvankelijk de boventoon voert, is erg groot, want aan het einde is plots niets meer over van die naïviteit. De onthulling zet bovendien de familiebanden onder druk, al worden de gebeurtenissen aan het einde wel heel makkelijk weggewoven. De Maistre had wellicht beter een andere vorm kunnen kiezen om zijn dierenrechtenboodschap kracht bij te zetten, want in een familiefilm voelt het toch een beetje geforceerd en out of place.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 4 juli 2019
DVD-release: 7 november 2019