Mia et le Migou – Mia and the Migoo (2008)
Regie: Jacques-Rémy Girerd | 90 minuten | animatie | Acteurs : Miou-Miou, Dany Boon, Pierre Richard, Yolande Moreau, Laurent Gamelon, Jean-Pierre Coffe, Romain Bouteille, Jean-François Dérec, Maïté, Carim Messalti, Charlie Girerd, Garance Lagraa
Jacques-Rémy Girerd houdt zich al dertig jaar bezig met animatiefilms. In 1984 was hij een van de oprichters van Folimage Valence Production, een van de meest toonaangevende animatiestudio’s in Frankrijk. Lange tijd hield Girerd zich voornamelijk met korte films bezig, maar in 2003 verscheen zijn eerste speelfilm, ‘La Prophétie des Grenouilles’ (internationaal uitgebracht als ‘Raining Cats and Frogs’), een prent waarin Michel Piccoli de stem van een moderne variant op Noah verzorgt en die op de filmfestivals van Berlijn, Chicago en Ottawa in de prijzen viel. Net als in die film spelen natuur en milieu ook in Girerds tweede lange animatiefilm, ‘Mia et le Migou’ (2008) een prominente rol. Hij hoopt met zijn films de jeugd – maar ook volwassenen – wakker te schudden en aan te tonen dat wij de natuur nodig hebben en dat we er zuinig op moeten zijn. In ‘Mia et le Migou’ krijgen we dan ook een lesje in hoe om te gaan met onze omgeving. Niet alleen zien we hoe een klein meisje probeert de ecologische vernietiging van een bijzonder natuurgebied tegen te houden, maar krijgen we en passant nog een boodschap over de onjuiste behandeling van werklui en leren we waarom hebzucht een nare eigenschap is.
In ‘Mia et le Migou’ draait het allemaal om Mia, een klein meisje van een jaar of tien, die woonachtig is in een klein dorpje ergens in Zuid-Amerika. Haar moeder is overleden en haar vader Pedro werkt kilometers verderop aan een luxueus bouwproject aan een klein tropisch meer. Mysterieuze problemen teisteren de voortgang van het project en wanneer Pedro raakt ingesloten in een tunnel, voelt Mia dat er iets mis is. Ze onderneemt een lange en risicovolle reis, op zoek naar haar vader. Onderweg ontmoet ze allerlei vreemde wezens, waarvan de meest aparte toch wel de Migou zijn. Eerst ontmoet ze er eentje, later duiken er steeds meer mysterieuze Migous op, die er vreemd uitzien en van vorm en karakter kunnen veranderen; van reusachtige en imposante wezens tot kleine, kinderachtige figuren. Ze vertellen Mia dat ze de taak hebben een heilige boom te beschermen die de sleutel is tot al het leven op aarde. Om de boom intact te houden hebben ze het bouwproject al een paar keer gedwarsboomd.
In de tussentijd zien we hoe projectontwikkelaar Jekhyde, Pedro’s zelfzuchtige en meedogenloze baas, het vliegtuig pakt naar zijn beoogde goudmijntje. In zijn kielzog neemt hij zijn eenzame en dromerige zoontje Aldrin mee. Aldrin is typisch zo’n kind van deze tijd, met ouders die allebei geen tijd voor hem hebben omdat ze het te druk hebben met hun werk. Nu ook zijn jeugdige oma andere plannen had, moest hij wel met zijn vader mee. Als hij ontdekt waar zijn vader allemaal voor staat, is hij behoorlijk gedesillusioneerd. Wanneer Aldrin Mia ontmoet, besluit hij met haar op zoek te gaan naar haar vader en samen de heilige boom te beschermen. Maar misschien is het al te laat: Aldrins vader is vastberaden de boom – en daarmee de Migou – te vernietigen om zijn miljoenenproject af te kunnen bouwen.
Girerd brengt zijn verhaal tot leven met verfijnde animaties, die zowel handmatig als met de computer zijn getekend. Hij liet zich daarbij naar eigen zeggen inspireren door de fauvistische en impressionistische schilderkunst van zijn illustere landgenoten Henri Matisse, Raoul Dufy en Paul Cézanne. En dat is vooral in de achtergronden goed te zien. In dit kleurrijke en bijzondere decor zijn de figuren op de voorgrond veelal traditioneel getekend. Mia en Aldrin vertegenwoordigen de jeugdige vrije geest die nog niet verpest is door hebzucht. De mysterieuze Migous komen jammer genoeg minder goed uit de verf. Ze zien er maar raar uit en zijn in feite onuitstaanbaar. Dat de stem is ingesproken door acteur en komiek Dany Boon (die nu grote sier maakt met zijn film ‘Bienvenue chez les Ch’tis’ (2008), waarin hij wederom slim gebruikmaakt van zijn herkenbare noordelijke accent) doet daar niets aan af. De stemmen zijn trouwens over het algemeen heel aardig verzorgd (door bekende acteurs als Miou-Miou, Pierre Richard, Romain Bouteille en Yolande Moreau). Jammer dat de dialogen die ze mogen uitspreken zo weinig reden tot opwinding geven. Zoals het verhaal in zijn geheel eigenlijk een tikkeltje tegenvalt. Aardse grimmigheid wordt afgewisseld met kinderlijke magie, zonder daarbij een juiste balans te vinden. Het punt dat Girerd maakt mag duidelijk zijn, maar op de een of andere manier weet ‘Mia et le Migou’ nergens de juiste snaar te raken.
Ondanks zijn bijzondere animaties, die deels afwijken van het gros dat we tegenwoordig in de bioscopen zien, valt ‘Mia et le Migou’ wat tegen. Regisseur Jacques-Rémy Girerd wil zijn ecologische boodschap koste wat het kost overbrengen en hoewel dat lukt, is de manier waarop wellicht niet de juiste. De grimmige wereld van de volwassenen heeft de bovenhand in deze prent en dat zou de jeugdige doelgroep wel eens af kunnen schrikken. En waarom zou je onschuldige kinderen nu al confronteren met al die narigheid en hebzucht? Laat ze liever nog even genieten van het kind-zijn, die ernst komt later wel. Dan hebben ze nog genoeg dingen om zich zorgen over te maken.
Patricia Smagge