Midzomernacht (2011)

Regie: Hiba Vink | 50 minuten | korte film | Acteurs: Marieke de Kleine, Georgina Verbaan, Thomas van Luyn, Rick Paul van Mulligen      

Een hechte vriendengroep (blanke twintigers en dertigers) viert traditiegetrouw de Midzomernacht in een Fries vakantiehuisje. Het is mogelijk voor de laatste keer, omdat een van hen naar New York verhuist. Er komt ook ‘vreemde eend’ mee: Meike (Georgina Verbaan). Met haar prikkelende vragen en frisse blik stelt zij hun vriendschap op de proef. Meike combineert de rol van psycholoog, socioloog en peeping tom en legt even fijntjes als ongevraagd de onderhuidse werkelijkheid bloot. Het is een kwestie van wachten op haar vermanende vingertje: “Ga nou niet doen alsof er in die kleine bubbel van vertrouwen van jullie niks borrelt!”

Het waait stevig op het eilandje waar ze verblijven. Misschien was het een productioneel toeval, maar evengoed voegt het hier wat hard nodige onrust toe. Er gebeurt desondanks genoeg, op die uit de kluiten gewassen graspol: heel het dertigersleven is in ‘Midzomernacht’ als onder een kaasstolp gevangen door regisseur Hiba Vink. Drank vloeit, relaties staan op het spel, verborgen talenten worden onthuld, en nieuw leven kondigt zich aan. Tegelijk hangt er een sfeer van verveling en plichtmatigheid over het eilandje. Alsof ieder van hen voorvoelt dat het einde van hun vriendschap nadert en geen van hen weet of ze nu moeten vervallen in melancholie of emotionele losbandigheid. Net als het water om hen heen kabbelt het dromerige, met zacht licht en veel scherptediepte in beeld gebrachte ‘Midzomernacht’ voort. Het is geen film die lang zal blijven hangen, daarvoor laait het vuur te weinig op en is het vertelritme te staccato. Ook blijft de groep maar een groep: de temperamenten van de individuen (Sjoerd, Lena, Boris, Evelien, Guido, Frans) zijn te eender, te flegmatiek, te schematisch om meer te worden dan deel van het geheel.

Het leuke aan film is dat je ongegeneerd minutenlang naar mensen kunt staren, dat je al hun bewegingen kunt volgen, al hun gedachten kunt lezen, in hun geest kunt kruipen. Maar dat laatste gaat in ‘Midzomernacht’ wel erg makkelijk. Hoewel ze hun ogen soms verbergen onder zonnebrillen, doen de personages niet de minste moeite om hun ware aard voor ons te verbergen. We hoeven geen enkele strijd te leveren om hun privacy te doorbreken. Het maakt ‘Midzomernacht’ tot een wat saai kijkspel: alle informatie spoelt vanzelf over je heen. Iedereen krijgt netjes zijn scène om ziel of zaligheid te ontbloten. De een geeft de ander een zoen, de ander pakt zijn gitaar, in de keuken vloeien tranen, en in een slaapkamer knoopt iemand de gulp van weer een ander open. En zo voort. Tot de nacht zijn einde nadert, Meike haar verdict uitspreekt en de zon hen alles vergeeft.

Martijn Laman