Mijn Marko (2011)
Regie: Sara Verweij | 50 minuten | drama, korte film | Acteurs: Lisa Smit, Vanja Rukavina, Isis Cabolet, Audrey Bolder, Olga Louzgina
‘Mijn Marko’ speelt zich af in een tienerwereld van eenoudergezinnen, hangplekken, derdehandsauto’s en krappe flatjes met betonnen balkons. De jongeren in ‘Mijn Marko’ dragen leren jekkies, drinken bier of Red Bull en roken saffies. De meisjes dragen daar nog een overvloed aan make-up bij. Problemen bespreken ze in TL-verlichte onderdoorgangen, als ze er al over spreken. De Marko uit de titel (Vanja Rukavina) is een binnenvetter van Bosnische afkomst, even stoer en ontoegankelijk als zijn leefomgeving. De enige die hem werkelijk lijkt te kunnen doorgronden is lichamelijke, extraverte Ljilja (Isis Cabolet). Zij komt eveneens uit het voormalige Joegoslavië. Daar woedde kort geleden nog een oorlog. Die is hier alweer verdrongen door de waan van de dag, maar leeft in de betrokkenen nog altijd voort. Esmée (Lisa Smit, bekend als het meisje uit ‘TBS’), de Hollandse, wat bedeesdere vriendin van Ljilja, valt als een blok voor Marko’s smeulende ogen. Maar ze weet niet hoe het nu zit tussen hem en Ljilja, en hij lijkt niet te weten wat hij nu met Esmée wil.
In ‘Mijn Marko’ ontrolt zich in woord, daad, en via sms een spel tussen twee rivales die elk toegang hebben tot een ‘andere’ Marko. Ljilja kent de Bosnische Marko. Die spreekt een taal die Esmée niet verstaat en heeft een geschiedenis die Esmée niet begrijpt. Esmée kent een zachtaardige jongen die vloeiend Nederlands spreekt en erover twijfelt of hij wel met haar naar bed moet, omdat hij respect voor haar heeft. Dit spel, bekeken vanuit het perspectief van Esmée, wordt zo nu en dan onderbroken door hand-held videobeelden van Ljilja op een hoge brug. Het zijn beelden die maar één einde kunnen kennen. Dat helaas niet al te zeer overtuigt.
De ondoorgrondelijke belevingswereld van jongeren wordt in ‘Mijn Marko’ helder neergezet. Ze begrijpen zichzelf niet, elkaar niet, de wereld niet, en de liefde evenmin, maar willen oh zo graag de indruk geven dat dat wél het geval is. Eigenlijk ‘spelen’ ze het leven van een volwassene nog na. De pubertijd is een oefening in sociaal gedrag, maar wel een die werkelijk gevolgen kan hebben – vooral dat spanningsveld maakt ‘Mijn Marko’ (geregisseerd door Sara Verweij, naar een scenario van Evianne Lamme) interessant. Al houdt je uiteindelijk toch het gevoel over dat ook de film zelf nog een oefening is, en iets te verknocht aan melodrama.
Martijn Laman