Mike’s New Car (2002)

Regie: Pete Docter, Roger Gould | 4 minuten | animatie, korte film | Originele stemmencast: Billy Crystal, John Goodman

De korte animatiefilm ‘Mike’s New Car’ is een wat vreemde eend in de bijt, in vergelijking met de andere Oscargenomineerde korte films van Pixar. Het is de eerste keer dat er dialoog in het filmpje voorkomt en dat de figuren die erin voorkomen een directe band hebben met een langspeelfilm van de studio. Ook is het de vraag of het altijd als kort filmpje bedoeld is geweest, of aanvankelijk misschien gewoon onderdeel had moeten zijn van de hoofdfilm. Het doet eerder aan als een amusante bonus dan als een op zichzelf staand filmpje of idee. De film zelf is dan ook best grappig, maar is qua concept minder geïnspireerd dan de meeste voorgaande korte Pixarfilms.

De hoofdrollen in ‘Mike’s New Car’ worden, net als in de grote film waaruit deze kleinere is ontstaan, ‘Monsters, Inc.’, gespeeld door Sully en Mike Wazowski, van stemmen voorzien door respectievelijk John Goodman en Billy Crystal. Het is vooral de persoonlijkheid van en interactie tussen deze twee personages die dit filmpje moeten dragen, aangezien het idee van de film zelf niet baanbrekend of ongekend grappig is. Het is gewoon een leuk commentaar op moderne techniek, tot uiting komend door het op hol laten slaan van Mike’s flitsende nieuwe auto die van allerlei knoppen  en functies is voorzien; niet geheel onvergelijkbaar met de manier waarop Jacques Tati vaak de spot dreef met moderne architectuur en uitvindingen in zijn films.

Het zal niemand verbazen dat alles wat mis kan gaan met de auto van Mike ook daadwerkelijk mis gaat wanneer hij en zijn grote, harige vriend plaats nemen in dit hoogstaand stukje techniek. Dit is redelijk vermakelijk, al is het dan niet verrassend en zal het niet echt voor schaterlachen zorgen bij de kijker. Het is best geinig om Mike op het razende motorblok te zien rond stuiteren, hoor, maar het leukst zijn nog de kleine, subtiele dingen die Sully (fout) doet die Mike ontzettend irriteren, waarbij een vermoeid, boos kijkend oog het gevolg is. Deze momenten komen aan het begin en eind van het filmpje voor. Zo stapt Sully in en hoort van zijn vriend dat de stoel naar elke kant elektrisch instelbaar is. Dus drukt Sully heel droog op het knopje om zijn stoel steeds een klein stukje naar rechts, links, achteren, voren, beneden, en boven te bewegen. Om dan weer van voor af aan te beginnen, met een stalen uitdrukking op zijn gezicht. De enthousiaste Mike is meteen al een stuk minder verheugd en zijn irritatieniveau neemt gestaag toe. Vervolgens is er een erg grappige laatste kwinkslag nadat Mike er net een flink gevecht met de motor heeft gevoerd weer in is geslaagd in de auto plaats te nemen. Het is eindelijk rustig en de ogen van Sully vallen op de scheef staande achteruitkijkspiegel. Hij probeert ‘m voorzichtig recht te zetten, maar het ding breekt natuurlijk af. Dat is de druppel voor Mike! Sully moet uitstappen.

De animatie is prachtig. Kleurrijk, met een glimmende auto met opvallend uiterlijk een flink veel knoppen, en natuurlijk de bekende animatie van de monsters, waarbij vooral de vloeiende bewegende haren van de grote, blauwe Sully geweldig gelukt zijn. Het filmpje stelt op zich echter niet zoveel voor. Charmant en amusant genoeg, dat wel, maar weinig opzienbarend.

Bart Rietvink