Milarepa (2006)

Regie: Neten Chokling | 90 minuten | actie, drama, avontuur, biografie | Acteurs: Orgen Tobgyal, Kelsang Chukie Tethtong, Jamyang Lodro, Jamyang Nyima, Gimyan Lodro, Lhakpa Tsamchoe

‘Milarepa’ is een weinig opwindend drama met een Harry Potterrandje. Als je de site van de film bekijkt krijg je het gevoel dat men probeert een nieuw publiek aan te boren. Net als de kerken in Europa, die al decennia met leegloop kampen lijkt het boeddhisme met de film, de site en de mythe van Milarepa een spreekbuis te zoeken om een jonger of in ieder geval breder publiek te bereiken.

De film zit boordevol Boeddhistische levenslessen, zou je verwachten, maar dat valt eigenlijk reuze mee, wat de bovenste stelling weer tegenspreekt. Je zou het een gebrek aan een duidelijke keuze kunnen noemen: willen we nu een film met een levensbeschouwelijke boodschap of willen we een spannend verhaal over moord, magie en afzien in de bergen? Beide is het net niet.

Schitterende beelden, dat natuurlijk wel. Dat kan ook haast niet anders, het hoort gewoon bij een film die zich in Tibet afspeelt, maar toch kun je je elke keer weer laten verrassen door die magnifieke omgeving, die elke fantasie te boven gaat. Het is uiteraard een verdienste van de regisseur Neten Chokling hier goed gebruik van te maken. Juist door mensen klein en nietig op de voorgrond te plaatsen krijgt de schoonheid en weidsheid een overweldigend perspectief. Verder filmisch geen grote verrassingen.

Er wordt niet vreselijk goed geacteerd, maar dat stoort niet echt; het verhaal spreekt voor zich en is best boeiend. Triest om te zien hoe mensen soms in elkaar steken en niet alleen de mensen die Thöpa’s familie direct schaden. Zijn moeder, die arme vrouw, die toch zacht en lief is, laat haar andere kant al vroeg zien wanneer ze Milarepa slaat omdat hij, smoorverliefd op een meisje, vrolijk zingt terwijl zij zich ellendig voelt. Haar wraakzucht en dominantie over Milarepa zijn opvallend. Milarepa kan haar niets weigeren, althans dat denkt hij.

Dan komen we bij het magische gedeelte. Wie subtiele verwijzingen naar toverij verwacht, komt bedrogen uit. Aan de kunsten van Milarepa en zijn medestudenten aan de toverschool kunnen Harry Potter en de zijnen nog een puntje zuigen. Stenen vliegen door de lucht en mensen lopen sneller dan de wind, letterlijk. Zou het echt zo zijn gegaan? Dat mag iedereen zelf invullen, interessanter is het om je af te vragen of het voor dit verhaal werkt.

Het is vooral jammer dat deze fase en de daarop volgende wraak en de fase van inkeer slechts het kort en bondige sluitstuk vormen van de vertelling, wat al een beetje aangeeft hoe de makers hun doelgroep inschatten. De makers hadden hier best meer tijd en aandacht aan mogen besteden. Dat ze dat niet hebben gedaan doet eerlijk gezegd de wijze Milarepa en zijn nalatenschap behoorlijk te kort en dat wordt niet goedgemaakt door die paar gevatte citaten vlak voor de aftiteling. Want het mag duidelijk zijn dat Milarepa’s ware weg pas begon waar dit verhaal ongeveer ophoudt.

Arjen Dijkstra

Waardering: 3

Bioscooprelease: 1 november 2007