Mimosas (2016)

Recensie Mimosas CinemagazineRegie: Oliver Laxe | 96 minuten | drama | Acteurs: Ahmed Hammoud, Shakib Ben Omar, Said Aagli, Ikram Anzouli, Ahmed El Othemani, Hamid Fardjad, Margarita Albores, Abdelatif Hwidar, Ilham Oujri, Moe Mohamed Oummad, Hassan Ben Badida, Mohammed Ikrizzi

De Britse experimentele filmmaker Ben Rivers lanceerde in 2015 zijn ‘The Sky Trembles and the Earth is Afraid and the Two Eyes Are Not Brothers’ – compleet met installatiekunst – over een regisseur van westerns die het nogal hoog in de bol heeft en die in Noord-Afrika aan een speelfilm werkt. Die filmmaker werd geportretteerd door Oliver Laxe en de opnamen die in die film te zien zijn, zijn afkomstig uit de door hem geregisseerde ‘spirituele western’ ‘Mimosas’ (2016). Rivers’ film – of in elk geval een gedeelte ervan – is in feite een ‘making of’ van die van Laxe. Uit die connectie kun je al aflezen dat ook ‘Mimosas’ aan de experimentele kant is, al staat de film op zichzelf en is deze toegankelijker dan het werk van Rivers. De Spaans-Franse filmmaker Oliver Laxe (1982) wist in elk geval de critici in Cannes te raken met zijn mystieke sprookje, want hij won met ‘Mimosas’ de Critics Week Grand Prize op het filmfestival in de Zuid-Franse badplaats.

‘Mimosas’ is opgedeeld in drie hoofdstukken, elk vernoemd naar een ander onderdeel van het islamitische gebedsritueel rakat. Religie en spiritualiteit spelen een cruciale rol in de film en de stijl mag best meditatief genoemd worden: traag tempo, veel verstilde shots en weinig dialoog en muziek. Laxe trekt ons tegelijkertijd twee verschillende werelden in; een moderne, waarin we een groep mannen die azen op een baantje op de taxi; slechts een enkeling mag zich deze dag gelukkig prijzen. Merkwaardig genoeg wordt ook Shakib (Shakib Ben Omar) uitverkozen, een automonteur die graag en veel predikt en een indrukwekkende kennis van religie heeft. Zijn baas heeft kennelijk een speciale opdracht voor hem… De andere wereld waarin Laxe ons meevoert is een tijdloze omgeving in de bergen, waar een kleine karavaan bedouïnen een bejaarde sjeik naar zijn laatste rustplaats brengt in de Middeleeuwse stad Sijilmasa, waar hij bij zijn geliefden wil sterven. De reis dwars door het onbegaanbare Atlas-gebergte is echter te zwaar voor hem en de sjeik overlijdt al onderweg. Ahmed (Ahmed Hammoud) en Saïd (Saïd Aagli), twee bandieten die met de karavaan meereizen omdat ze de sjeik willen bestelen, bieden aan om het lijk van de oude man tegen een vergoeding naar Sijilmasa te brengen. Al gauw meldt Shakib zich en hij voegt zich bij het reisgezelschap. Waar Ahmed probeert zijn snor te drukken door ’s nachts de muilezel die het lijk draagt te laten ontsnappen, blijkt Shakib van het volhardende soort, die erop aandringt het dier op te sporen en de reis te voltooien. Ze hebben elkaar hard nodig aangezien er van alle kanten gevaar dreigt.

Laxe wil met zijn film laten zien dat er een diepere, spirituele wereld ligt achter de werkelijkheid van alle dag. Vandaar ook de twee werelden die zichtbaar in de film. Daarbij heeft hij beduidend meer tijd ingeruimd voor de tijdloze wereld, die zich als een woestijn-roadmovie aan ons ontvouwt en die de personages – zeer naturel gespeeld door niet-professionele acteurs – de mogelijkheid geeft zichzelf aan ons te presenteren. Het concept achter de film is intrigerend en ambitieus, maar pakt niet zo uit als had gemoeten vanwege die ongelijke tijdsverdeling. Waren de parallellen steviger doorgetrokken, dan had Laxe zijn punt beter kunnen maken. Maar wellicht houdt hij het bewust vaag, om zo zijn kijker zelf te prikkelen om na te denken. Waar ‘Mimosas’ sterk in is, zijn de adembenemende beelden van het Atlasgebergte. Het camerawerk is oogstrelend, met vergezichten van bescheiden gestaltes in imposante landschappen. Muilezels die onwennig door de sneeuw struinen naar die paar sprieten gras die uitsteken, onbegaanbare rotsachtige en dorre hoogvlaktes waar de karavaan zich een weg doorheen moet zien te banen en woeste rivieren die het gesteente doormidden klieven. Deze beelden – én geluiden, want die versterken de beelden ook nog eens – tonen nog maar weer eens aan hoe nietig de mens is ten opzichte van de natuur. Die natuur, die tegelijkertijd zowel een meditatieve als enerverende werking heeft, ademt meer spiritualiteit uit dan welk religieus motief dan ook.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 30 november 2017
DVD-release: 23 april 2019