Minnie and Moskowitz (1971)
Regie: John Cassavetes | 114 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Gena Rowlands, John Cassavetes, Seymour Cassel, Val Avery, Timothy Carey, Katherine Cassavetes, Elizabeth Deering, Elsie Ames, Lady Rowlands, Holly Near, Judith Roberts, Jack Danskin, Eleanor Zee
Seymour Moskowitz werkt als parkeerwachter, dat is alles wat hij met zijn capaciteiten en persoonlijkheid in professioneel opzicht voor elkaar kan krijgen. Niet dat hij lui is of een slecht mens, meer zit er eenvoudigweg niet in. Seymour is niet per se ongelukkig onder zijn beperkte vermogens en de geringe sociale status die hem dit oplevert, maar hij wil graag zijn horizon verbreden en hij besluit van New York naar Los Angeles te verhuizen. Het geld dat hij daarvoor nodig heeft moet hij van zijn moeder (Katherine Cassavetes) lenen, dat is nu eenmaal zoals Seymour leeft, van dag tot dag en dus zonder spaargeld. Zijn moeder moppert voortdurend op hem, maar is ook erg aan haar zoon verknocht en geeft hem het geld. In Los Angeles wordt hij opnieuw parkeerwacht en hanteert ook hier een losse levensstijl naar zijn volle tevredenheid.
Minnie Moore heeft een fijne baan, een prachtig huis en is verwikkeld in een langdurige, heftige relatie met een getrouwde man met drie kinderen. Als haar geliefde op een dag de relatie verbreekt vanwege ernstige problemen met zijn vrouw, is Minnie heel erg aangeslagen. Vrijwel meteen daarna laat ze zich door haar goed bedoelende collega Florence (Elsie Ames) koppelen aan de geschifte Zelmo Swift (Val Avery). Tijdens de volledig uit de hand gelopen lunch weet Minnie slechts met veel moeite aan Zelmo te ontsnappen. Het is Seymour die haar helpt om aan Zelmo te ontkomen, maar in plaats dat Minnie nu rust krijgt, begint Seymour haar met een wanhopige vasthoudendheid te achtervolgen. Hij moet en zal Minnie van hem laten houden.
‘Minnie and Moskowitz’ moet het volledig hebben van het acteerwerk en de sfeer die de acteurs onderling weten te creëren. En dat is genieten. John Cassavetes houdt het allemaal binnen de eigen intieme kring van familie en vrienden en ook de locaties zijn overbekend waardoor er automatisch een warm gevoel wordt opgeroepen, ondanks al het geschreeuw en de heftige emoties sijpelt overal de saamhorigheid door. Die warme sfeer staat er garant voor dat de acteurs alles uit de kast trekken om hun personages zo menselijk mogelijk voor het voetlicht te brengen zonder enige terughoudendheid. Dat is bijzonder om te zien, zoals Gena Rowlands weergaloze, mooi kwetsbare vertolking van een vrouw die niet goed weet hoe ze de liefde in haar leven moet krijgen en houden en de ware liefde zeker in eerste instantie niet bij die rare Seymour denkt te kunnen vinden. Katherine Cassavetes, inderdaad de moeder van, is heel erg grappig. Met een schelle stem zet ze haar eigen zoon voor schut tegenover wie het maar horen wil, met sommige moeders heb je geen vijanden meer nodig, maar ze doet dat gevat en geestig en zeer smakelijk, dus onweerstaanbaar.
Een intrigerende, bij vlagen komische film die op een warme manier mensen portretteert in hun kleinheid en grootsheid. Een liefdevolle ode aan de zuivere emotie. Alleen blijft de vraag of Seymour Cassel per ongeluk een stuk van zijn reusachtige, idiote snor afknipt en vervolgens maar doet alsof dit afknippen inderdaad de bedoeling is en vervolgens gedecideerd ook de rest eraf haalt. Dat moment van verbijstering is sprankelend, de reactie van Gena Rowlands op dit onverwachte eerbetoon waarmee hij zijn liefde voor haar tot uitdrukking probeert te brengen, ontroerend. Maar als het onbedoeld was, heeft Cassel deze kleine persoonlijke ramp sportief aangewend om de film beter te maken en dat is geheel conform de manier waarop deze bijzondere productie tot stand is gekomen.
Diana Tjin-A Cheong