Minotaur (2006)

Regie: Jonathan English | 88 minuten | horror | Acteurs: Tom Hardy, Michelle Van Der Water, Tony Todd, Lex Shrapnel, Jonathan Readwin, Rutger Hauer, Maimie McCoy, Lucy Brown

“Van de makers van ‘The Mummy’ en ‘Lord of the Rings'”: zo omschrijft de promotie-afdeling ‘Minotaur’. En eerlijk is eerijk, als je de twee ‘The Mummy’ films associeert met kneuterigheid en tamme computereffecten en als ‘Lord of the Rings’ je bij is gebleven vanwege de mislukte epische bombast en té lange speelduur, dan voldoet ‘Minotaur’ precies aan die beschrijving…

‘Minotaur’ is gebaseerd op de gelijknamige Griekse mythe. In een duister labyrinth huist de Minotaurus, half mens/half stier. De halfgod is het kind van een God en een normale vrouw. Terwijl het eiland waar de Minotaurus ronddoolt hem aanbidt, is de rest van de wereld doodsbang voor het monster. De stiermens eist ieder jaar acht jonge kinderen als diner. Theo, een van de dorpelingen waar kinderen worden weggehaald, besluit de Minotaurus te doden. Maar kun je een halfgod wel doden?

Mocht je interesse hebben in de Griekse mythologie dan kun je het Amerikaanse ‘Minotaur’ maar beter overslaan. Niet alleen is het verhaal behoorlijk door de mangel gehaald, de uitwerking ervan is erg suf. Terwijl het bijna vastgeroeste horrorgenre begint te evolueren, doet ‘Minotaur’ denken aan een griezelfilm uit de jaren 50. Dankzij ‘Saw’ wordt er meer aandacht besteed aan het vertellen van een verhaal, terwijl films als ‘Hostel’ en ‘The Hills Have Eyes’ qua smerigheid voluit gaan. De lamlendige actie in ‘Minotaur’ is dan een enorme stap terug.

Maar wat valt er wel te beleven in dit filmpje? Je kunt plastic decors, een preutse seksscène, anonieme personages, slecht camerawerk en een flink uitgedijde Tony Todd verwachten. Als je bekend bent met het betere haak- en zaagwerk, dan zul je Todd nog kennen als de ijzingwekkende Candyman uit de gelijknamige film. In ‘Minotaur’ speelt de beste man een sadistische keizer. En bij vlagen is de acteur erg overtuigend. Wat dan wel weer jammer is, is dat Todd niet consequent is in zijn spel. Zo laat hij zijn personage telkens slissend praten, om vanuit het niets weer ‘normaal’ te spreken. In ‘Minotaur’ tref je meer van dat soort fouten aan.

Todd is met stip de beste en interessantste acteur van de film. De rest van het acteursgilde bestaat uit saaie personages die niet tot leven komen door hun gebrek aan charisma. Er straalt geen bezieling uit het acteerwerk. En als de beruchte Minotaurus opduikt, gaat het bergafwaarts. De digitale duivel ziet er niet alleen verschrikkelijk nep uit, een dreigende werking gaat er ook niet van hem uit. Dat blijkt ook wel uit het gegeven dat regisseur English zijn personages telkens over de liefde laat praten, terwijl de Minotaurus geduldig om een hoekje wacht. Als de hoofdpersonages al niet bang zijn voor het monster, hoe moet jij het dan zijn?

Tot overmaat van ramp, blijken de makers van dit prul niet eens de moeite te hebben genomen om hun eigen script te lezen. Als half mens/half beest is de Minotaurus behoorlijk mislukt, omdat er niets menselijks is aan het wezen. Kortom: ‘Minotaur’ is een slappe film die alleen genietbaar is voor wie maar geen genoeg kan krijgen van explosieve branden, instortende grotten, glimmende pc-monsters en slecht acterende fotomodellen.

Frank v.d. Ven