Mirage (1995)

Regie: Paul Williams | 92 minuten | actie, thriller | Acteurs: Edward James Olmos, Sean Young, Paul Williams, James Andronica, Bobalu, Sayed Badreya, Susan Helen Emerson, William Grillo, Patrici Sill, Richard Daniel

Wie kent ze niet? De onvergetelijke films. De films die je jaren met je meedraagt en waar je tegen iedereen over wilt vertellen. Die films hoeven niet eens zo bijzonder hoogstaand te zijn; ook cultfilms of heerlijk rammelende B-films kunnen een diepe indruk achterlaten.

De Amerikaanse productie ‘Mirage’ valt zo’n beetje in een tegenovergestelde categorie. Het is een film die je nog liever vandaag dan morgen zou vergeten en erover napraten is vooral zonde van de tijd.

‘Mirage’ heeft als grootste gebrek een rommelig verhaal, geleend van ‘Vertigo’, dat op een rommelige wijze wordt verteld. Het gaat over ene Jenny die getrouwd is met ene Donald, een steenrijke milieuactivist. Soms krijgt Jenny vreselijke hoofdpijn en dan verandert ze in een vamp die zich Shannon noemt, een sleazy type dat werkt in een stripclub waar ze nu en dan in elkaar wordt geslagen door een Arabier. Later in de film krijgt Jenny/Shannon nog meer hoofdpijn en verandert ze in Lacy, een Ierse serveerster met een accent dat geen enkele Ier zou kunnen thuisbrengen.

Dan is er ook nog een detective die Jenny/Shannon moet volgen en uiteraard verliefd wordt op haar/hun (Lacy komt later pas). Vervolgens valt er een moord, verdwijnt er een lijk en schiet de detective in een crisis waar hij tot verdriet van de kijker weer helemaal van herstelt. Dan dringt het besef tot onze held door dat hij misschien in de maling is genomen, waarna de ellende weer van voor af aan begint.

En dat is dan nog maar het verhaal. Als je daarbij bedenkt dat ‘Mirage’ filmisch niet al te veel voorstelt, de muziek flink op je zenuwen werkt, de acteerprestaties ondermaats zijn en de onvermijdelijke seks evenmin opwindend is, kun je maar beter met een grote boog om deze film heenlopen. Het enige memorabele moment vormt die ene traan die als een fysisch wonder over het emotieloze en uitgestreken gezicht van onze brave detective stroomt. Maar tegen die tijd zul je als kijker ook wel een traantje hebben gelaten. Niet van ontroering maar van verdriet dat je anderhalf uur van je leven hebt verspild aan deze rommel.

Henny Wouters