M’n beessie en ik (2022)

Recensie M'n beessie en ik CinemagazineRegie: Johan Kramer | 76 minuten | documentaire

Als mensheid springen we niet bepaald zuinig om met de levens en leefgebieden van veel wilde dieren. Bovendien peuzelen we landbouwdieren massaal op. Toch hebben velen van ons wel een zwak voor onze huisdieren. Die zijn vaak het middelpunt van het huishouden en worden grenzeloos vertroeteld en verwend. In ‘M’n beessie en ik’ verkent filmmaker Johan Kramer de speciale band tussen mens en huisdier in de vorm van een aantal intieme portretten.

Zo ontmoeten we Kim en haar meestal gemoedelijk knorrende varken Frans. Ze eten samen mandarijntjes op de bank en gaan geregeld samen een dagje op stap. Filosofiestudente Runa kan urenlang gebiologeerd kijken naar haar albino-agaatslak (een grote slakkensoort die van nature in Afrika voorkomt) Nokia. Het buitenaards aandoende dier ‘leert haar te onthaasten’ in een steeds hectischere wereld en samenleving.

Kapper Vico is helemaal in de ban van zijn sphynxen (naaktkatten), terwijl Lana haar kat Zappa heeft omgetoverd tot een behaarde, designerkleding dragende fashionista die op Instagram meer dan honderdduizend vaste volgers heeft. De schattige en olijke mopshond Mickey is de steun en toeverlaat van het autistische meisje Jo-Ann. Als ze na een baaldag op school met haar hondje kan zwemmen of schommelen, verschijnt er voorzichtig weer een lach op haar gezicht. Wollie en haar herder Kamatz vormen een onafscheidelijk duo en zijn, getuige de vele trofeeën in de prijzenkast, zeer bedreven in de sport die dogdance heet.

Hoewel elk van de uitgelichte personen een ander dierenvriendje heeft, is er wel een gemene deler: de baasjes leggen allemaal een grenzeloze liefde voor hun andersoortige huisgenoten aan de dag. Daarnaast blijkt tussen de regels door dat de huisdieren vaak ook een bepaalde leegte in het bestaan van de getoonde personen opvullen, een aspect van de mens-dierrelatie dat de film subtiel en respectvol blootlegt. Het blijkt dat we niet zelden de neiging hebben om nogal wat van onze eigen gevoelens op huisdieren te projecteren. Frans zou volgens Kim bijvoorbeeld flink ontdaan zijn door haar onlangs verbroken relatie, wat tot uiting komt in lethargisch gedrag en de onwil om samen met haar in de auto te stappen. En Wollie meent bij haar herdershond Kamatz haar eigen liefde voor dansen te herkennen. De relatie tussen mens en dier krijgt in deze film een egalitair karakter, waarbij het niet altijd duidelijk is wie de ander nu eigenlijk het hardst nodig heeft.

‘M’n beessie en ik’ is een film met een overwegend vrolijke en soms licht ontroerende toon. Kramer kiest niet voor een overkoepelend narratief, maar rijgt de kleine en intieme portretten op een losse en natuurlijke wijze aan elkaar. Hij schakelt snel en veelvuldig tussen de diverse verhalen, waardoor de film afwisselend en interessant blijft. Close-ups van de dieren worden afgewisseld met beelden die vooral inzoomen op de interactie tussen huisdier en eigenaar. ‘M’n beessie en ik’ is duidelijk een met enthousiasme gemaakte ‘labour of love’ en verdient zeker een kijkbeurt.

Frank Heinen

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 29 september 2022