Mock up on Mu (2008)

Regie: Craig Baldwin | 110 minuten | komedie, science fiction | Acteurs: Stoney Burke, Jeri Lynn Cohen, David Cox, Ed Holmes, Damon Packard, Michelle Silva, Kalman Spelletich

Ontregelende en bizarre film van cultregisseur Craig Baldwin, die kant noch wal raakt, maar wel iets heel bijzonders biedt: een film die gemonteerd is uit scènes uit andere films, afgewisseld met origineel materiaal. Dat dit een bijzonder resultaat oplevert, mag duidelijk zijn. Het is een film zoals je ze zelden zult zien, tenzij je een andere film van Baldwin gaat bekijken.

Het verhaal proberen te volgen is zinloos en het is verdraaid lastig om precies uit te leggen waar de film nou eigenlijk over gaat: kort gezegd is een soort van persiflage op de Scientology beweging, een aanklacht tegen corporaties en hun belangen en een verzameling van allerlei samenzweringstheorieën.

De ‘Mu’ uit de titel is de Maan, zoals deze in 2019 wordt genoemd en waar L. Ron Hubbard (Damon Packard) in ballingschap is. Packard lijkt in de verste verte niet op Hubbard, van wie overigens ook foto’s getoond worden. Maakt dat Baldwin iets uit? Nee, moet het onmiddellijke antwoord zijn, want hij laat agent “C” door zoveel verschillende actrices “spelen” dat het moeilijk is om de draad vast te houden. Overigens is Packard zelf ook een filmmaker die extravagante filmprojecten schrijft en regisseert. De cast wordt verder aangevuld met raketgeleerde Jack Parsons (Kalman Spelletich), die door agent C verleid moet worden in opdracht van Hubbard. In werkelijkheid was Parsons ook een uitvinder en onderzoeker van brandstoffen voor raketten. Parsons was, net als in de film, zeer ingevoerd in occultisme en overleed in 1952 bij een explosie in zijn laboratorium. De connectie met L. Ron Hubbard is er in werkelijkheid ook geweest. Volgens de verhalen was Hubbard goed met hem bevriend, maar ging er met geld en Parsons’ maîtresse vandoor. Door feiten en fictie met elkaar te vermengen, zorgt Baldwin voor een vervreemdend effect, waarbij het onderscheid tussen de twee wegvalt en de kijker op het verkeerde been wordt gezet.

Voor ‘Mock up on Mu’ haalt Baldwin overal zijn materiaal vandaan: oude films, van pulp tot klassiekers, in zo’n beetje alle denkbare genres, maar ook shots of scènes uit tekenfilms en documentaires passeren de revue. Deze worden aangevuld met trailers, home video’s en industriële opdrachtfilms. De muziek is afkomstig van dezelfde uiteenlopende bronnen. De meest obscure radiodeuntjes en grappige geluidjes komen voorbij en uitspraken van de acteurs worden soms gevolgd door luid applaus van een onzichtbaar publiek, maar ineens volgt er dan weer een flard of geluidsfragment dat iedereen herkent als de openingstune van de originele serie van “Battlestar Galactica”. Dit geheel van beeld en geluid wordt gecombineerd met scènes die speciaal voor de film zijn opgenomen en aan elkaar geplakt. Door middel van een voice-over gooit Baldwin er af en toe een flinke scheut sarcasme en grappige opmerkingen doorheen.

Het moet Baldwin ontzettend veel tijd gekost hebben om dit materiaal allemaal alleen al te selecteren en dan vervolgens nog uren en uren in de montagekamer door te moeten brengen om het allemaal aan elkaar te breien. Voor de kijker is het amusant om een spelletje “herken de scène of de muziek” te spelen, maar het is moeilijk om dat bijna twee uur lang vol te houden. De film is een regelrechte aanval op het uithoudingsvermogen. Het is een aardige gimmick om bestaand materiaal in een nieuwe context te hermonteren, maar hoe leuk dat idee ook is, een hele speelfilm op deze manier maken, is maar aan weinig mensen besteed. Het overgrote deel zal ondanks de grote visuele afwisseling de interesse verliezen in de hersenspinsels van Baldwin.

Wat daarbij ook niet bepaald helpt, is dat de audio nooit synchroon loopt met wat de acteurs daadwerkelijk zeggen, wat extra vermoeiend is om alles te volgen.

Baldwin krijgt een dikke plus voor originaliteit en zijn gedurfde manier van films maken, maar hij gaat zover “over the top” dat gaandeweg het plezier er wel een beetje afgaat. Desondanks is een film die absoluut uniek is en nooit meer vergeten wordt als je hem eenmaal gezien hebt.

Hans Geurts