Molly’s Game (2017)
Regie: Aaron Sorkin | 141 minuten | biografie, drama | Acteurs: Jessica Chastain, Idris Elba, Kevin Costner, Michael Cera, Jeremy Strong, Chris O’Dowd, J.C. MacKenzie, Brian d’Arcy James, Bill Camp, Graham Greene, Justin Kirk, Angela Gots, Natalie Krill, Stephanie Herfield, Madison McKinley, Joe Keery, Michael Kostroff, Claire Rankin, Victor Serfaty
Aaron Sorkin heeft de gave om onderwerpen die in eerste instantie niet al te ‘cinemageniek’ zijn, te vertalen naar een vlot scenario. Een op papier gortdroog rechtbankdrama als ‘A Few Good Men’ (1992), internet-gerelateerde onderwerpen als de opkomst van Facebook in ‘The Social Network’ (2010) en het leven van Apple-grondlegger Steve Jobs in de naar hem genoemde film uit 2015 en de statistische benadering van topsport in ‘Moneyball’ (2011); Sorkin weet er een smeuïg en boeiend schouwspel van te maken. Wie een blik werpt op zijn prijzenkast – Sorkin heeft behalve een Oscar onder meer ook twee Golden Globes en maar liefst vijf Prime Time Emmy’s in de kast staan (die laatste voor de televisieserie ‘The West Wing’) – begrijpt dat Sorkin zijn vak écht verstaat. Niemand hoeft zich dan ook zorgen te maken of hij wel raad weet met de biografie van Molly Bloom, de vrouw die een cruciale rol speelde in een uitgebreid illegaal pokernetwerk in Los Angeles en New York. Toen haar imperium werd opgerold, werden talloze filmsterren, sporters en zakenlui op het matje geroepen. Bloom kwam er zelf wonderwel vanaf met een jaar voorwaardelijk en een geldboete van duizend dollar. Waar andere filmmakers zich wellicht zouden richten op de spanning rond het pokerspel zelf, focust Sorkin, die met ‘Molly’s Game’ (2017), tevens zijn regiedebuut maakt, zich volledig op Molly Bloom, die zich als vrouw in een mannenbolwerk verrassend goed staande wist te houden.
Molly Bloom (Jessica Chastain) groeit op in de Amerikaanse staat Colorado, waar ze door haar harde doch liefdevolle vader (Kevin Costner) met de paplepel krijgt ingegoten dat er met haar niet ze sollen valt. In haar jeugd laat ze zich vooral gelden op de skipistes; er staat haar een veelbelovende carrière in het Amerikaanse Olympische skiteam te wachten. Maar dan maakt ze zo’n enorme smak dat ze haar Olympische droom in één klap in rook ziet opgaan. De rechtenstudie waar ze aan begonnen was, maakt ze niet af. Ze vertrekt richting Los Angeles om daar een baantje te zoeken. Ze wordt uiteindelijk aangenomen in een louche makelaarskantoortje, waar haar baas (Jeremy Strong) haar in contact brengt met het wereldje van illegaal pokeren. Waar ze aanvankelijk nog als hulpje fungeert, ziet ze al snel in dat ze net zo goed voor zichzelf kan beginnen. Wanneer de klanten van haar voormalige baas ook nog eens ‘oversteken’ naar háár pokerclub, heeft Molly haar naam als pokerkoningin van Hollywood definitief gevestigd. Filmsterren, topsporters, bankiers en andere ‘hoge bomen’ – namen worden niet genoemd, maar wie echt wil weten welke beroemdheden aanschoven aan Molly’s pokertafel kan Google raadplegen – spelen om enorme bedragen. Molly staat haar mannetje en zorgt ervoor dat ze altijd de controle houdt. Ze weet haar imperium bovendien uit te bouwen naar New York, waar ze de rijkelui van Wall Street en de leden van de Russische maffia aan haar tafel krijgt. Acht jaar lang houdt haar pokerbolwerk stand, tot die ene inval van de FBI de boel als een kaartenhuis ineen doet storten.
Aaron Sorkins films staan bekend om hun stortvloed aan gevatte dialogen en ook ‘Molly’s Game’ zit er vol mee. Net als met kunstgrepen als flashbacks en voice-overs trouwens. Sorkin komt ermee weg, doordat hij ze op effectieve wijze gebruikt. Sterke vrouwenrollen zijn dun gezaaid, zeker de rollen waarin vrouwen zich staande weten te houden in een wereld die toebehoord aan mannen. Geen wonder dat Chastain direct toehapte. Zonder haar lichaam in de strijd te gooien – al leunt ze wel op haar charme en haar vrouwelijkheid – weet Molly Bloom op slinkse wijze haar plekje te veroveren. Hoewel Jessica Chastain niet per se het imago heeft dat zich leent voor deze rol, zet ze wel haar tanden erin en zet ze het titelpersonage op overtuigende en meedogenloze wijze neer. Met verve rijgt ze de vele voice-overs aaneen en trekt ze ons in het verhaal mee. Ze krijgt sterk weerwerk van onder meer Idris Elba als haar advocaat, die vermoedt dat Molly meer op haar kerfstok heeft dan waar ze voor pleit, en good old Kevin Costner, die een cruciale rol speelt in de karakterontwikkeling van zijn dochter. Leuke bijrollen zijn er onder meer van Michael Cera, die symbool staat voor de Hollywood-acteurs die bij het schandaal betrokken zijn, en Chris O’Dowd als de man die Molly in contact brengt met de Russische onderwereld en daarmee indirect haar ondergang inluidt.
Sorkins regiedebuut is er één uit het boekje. Een boeiende biografie die in sneltreinvaart de opkomst en ondergang van de pokerkoningin van Hollywood uiteenzet, met vinnige dialogen, een snelle montage en overtuigende rollen. Jessica Chastain laat nog maar weer eens zien waarom zij tot de beste actrices van haar generatie behoort; haar Molly Bloom is een heldin met een stevige rafelrand. Al is ‘heldin’ wellicht niet helemaal het juiste woord, aangezien Sorkin geen mededogen heeft wanneer Molly dankzij haar connecties met de Russische maffia in gevaar komt. Ze heeft echter een verbazingwekkende veerkracht, die haar telkens weer kracht geeft om opnieuw te beginnen. Alleen al om die reden fascineert deze vrouw mateloos. ‘Ik vertrouw niemand’, is haar credo. Ze laat ook – op haar familie na, niemand écht toe in haar privéleven, uit zelfbescherming. Juist dat harnas van ogenschijnlijke onschendbaarheid maakt haar kwetsbaar en menselijk. Sorkin velt geen oordeel over haar, haar dubieuze praktijken en de manier waarop ze ermee wegkomt, maar toont de misstanden van onze maatschappij, waarin we van mannen maar klakkeloos alles accepteren en vrouwen direct beschimpt worden.
Patricia Smagge
Waardering: 4
Bioscooprelease: 26 december 2017
DVD- en blu-ray-release: 16 mei 2018