Mon petit doigt m’a dit… (2005)
Regie: Pascal Thomas | 105 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Catherine Frot, André Dussolier, Geneviève Bujold, Laurent Terzieff, Valérie Kaprisky, Bernard Verley, Alexandra Stewart, Sarah Biasini, François Bettens, Françoise Seigner, Elisabeth Macocco, Isabelle Giani, Herve Pierre, Alexandre Pesle, André Thorent
Schrijfster Agatha Christie schreef ze aan de lopende band: moordzaken, complotten en mysteries. En de meesten van ons hebben er wel eens wat gelezen. ‘Murder on the Orient Express’ of ‘Death on the Nile’ werden in de jaren 70 verfilmd en trokken volle zalen. Tegenwoordig is het werk van Christie niet meer echt sexy of van deze tijd.
En helaas is ‘Mon petit doigt m’a dit…’ geen uitzondering. Na een gesprekje van nog geen vijf minuten met de dementerende Rosa is Prudence overtuigd dat er sprake is van een complot. Door hier en daar een paar vragen te stellen, weet ze het mysterie te ontrafelen. Vanzelfsprekend wordt ze daar in gesteund door haar begripvolle echtgenoot die – het moet niet gekker worden – werkt binnen de veiligheidsdienst. Hij doet een beroep op zijn contacten en zo komt alles uiteraard goed.
De karakters van Prudence en Belisaire zijn totaal niet realistisch. Okay, ze zijn excentriek, maar de dialogen, de situaties en de karakters zijn zo onwerkelijk dat elk gevoel voor de realiteit ontbreekt. Je hebt geen enkele keer het gevoel dat Prudence wel eens gevaar kan lopen door haar neus in andermans zaken te steken en rond te snuffelen in huizen waar ze eigenlijk niets te zoeken heeft.
Een pluspunt aan ‘Mon petit doigt m’a dit…’ zijn de werkelijk prachtige beelden van de omgeving. In een oldtimer cruisen Belisaire en Prudence door de meest mooie gebieden van Frankrijk. Bergen, meren en de meest idyllische dorpjes. Je weet wel, waar de pastoor in een oude 2CV rondrijdt en waar je de verse stokbrood bijna kan ruiken.
Agatha Christie stond erom bekend dat haar schrijfwerk voor alles ging, voor haar huwelijk en voor haar dochter. Prudence deelt deze eigenschap: als haar dochter met schoonzoon en kleinkinderen komt logeren, is dat voor haar een grote stimulans om meer vaart te zetten achter haar onderzoek en het huis te verlaten. Maar ja, beredeneert Prudence, als je aan je pink voelt dat er een taak voor je ligt, moet je er niet voor weglopen. Kortom, je roeping is belangrijker dan je plicht. Die levensfilosofie delen Christie en de door haar bedachte heldin.
Eline Lubberts