Mon pire cauchemar (2011)
Regie: Anne Fontaine | 103 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Isabelle Huppert, Benoît Poelvoorde, André Dussolier, Virginie Efira, Corentin Devroey, Donatien Suner, Aurélien Recoing, Eric Berger, Philippe Magnan, Samir Guesmi, Françoise Miquelis, Jean-Luc Couchard, Emilie Gavois-Kahn, Serge Boutleroff, Hiroshi Sugimoto, Yumi Fujimori, Valérie Moreau
Grotere tegenpolen dan Agathe (Isabelle Huppert) en Patrick (Benoît Poelvoorde), hoofdrolspelers in de Franse speelfilm ‘Mon pire cauchemar’ (mijn ergste nachtmerrie), zul je niet snel tegenkomen. Zij is een hardwerkende, ambitieuze en succesvolle zakenvrouw, hij een mislukkeling zonder opleiding die door een beetje bij te klussen net het hoofd boven water kan houden. Zij is op het oog gelukkig getrouwd met de veel oudere François, woont in een kast van een huis en heeft het financieel goed voor elkaar, hij is een vrijgezel die buiten alcohol en seks / hoeren maar weinig interesses heeft. Patrick is al blij dat hij überhaupt een dak boven zijn hoofd heeft. Nee, echt veel overeenkomsten zijn er niet te bespeuren tussen Agathe en Patrick. Nou ja, eentje dan en dat is dat ze allebei een zoon van rond de tien jaar hebben. Het feit dat hun twee zoons dikke vrienden worden zorgt ervoor dat hun zo verschillende levens elkaar kruisen en dit is met name voor Agathe haar ergste nachtmerrie.
‘Mon pire cauchemar’ heeft, hoewel zeker niet enorm verfrissend, een leuk scenario met aardig wat potentie. Alleen daarom al is het zonde dat de uitwerking ervan zo mat en bijna verplicht aanvoelt. De film van Anne Fontaine begint zeker vrij aardig en het eerste half uur, waarin de karakters van Agathe en Patrick regelmatig met elkaar botsen, is vermakelijk. Dit prima begin weet de film helaas niet voort te zetten. De belangrijkste oorzaak hiervan is dat de personages zo oppervlakkig zijn. Hun acties vervallen met grote regelmaat in herhaling. Zo wordt Patricks nogal puberale obsessie voor seks na een tijdje vrij vervelend. Hij laat keer op keer op storende wijze zijn verlangen om met elke vrouw het bed te delen blijken en na enige tijd weet je het wel.
Ook het verdere verhaal van ‘Mon pire cauchemar’ heeft zo zijn gebreken. Zeker de latere plotwendingen voelen verplicht aan en zijn nauwelijks daadwerkelijk interessant. Een aantal romances bloeien op, een aantal relaties gaan kapot en er wordt de nodige ruzie gemaakt, het is allemaal net wat te veel het verplichte draaiboek dat wordt afgewerkt. Ook de twee zoons, die toch de basis van het hele verhaal vormen, komen uiteindelijk maar heel weinig aan bod. Je krijgt het gevoel dat er een excuus nodig was om de karakters van Agathe en Patrick met elkaar in contact te laten komen en daarvoor zijn de twee kinderen gekozen. Een iets betere uitwerking van de relatie tussen de zoons en hun ouders had de film van wat broodnodige extra dramatiek en diepgang kunnen voorzien, iets wat nu node gemist wordt.
Door bovengenoemde minpuntjes is het ‘Mon pire cauchemar’ dan ook niet gelukt om echt boven de middelmaat uit te stijgen. Als komedie staat de film op bepaalde momenten wel zijn mannetje en het resultaat is dan ook zeker niet slecht te noemen. De thematiek van een koppel dat tegen wil en dank gedwongen wordt het goed met elkaar te vinden, is echter al zo veel vaker en ook beter gedaan. De film weet zich jammer genoeg niet voldoende te onderscheiden en vervalt te vaak in clichés. ‘Mon pire cauchemar’ zal je dan ook niet lang blijven heugen en is in het beste geval als een aardig tussendoortje te beschrijven.
Martijn Scheepers
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 24 mei 2012