Mona Lisa and the Blood Moon (2021)

Recensie Mona Lisa and the Blood Moon CinemagazineRegie: Ana Lily Amirpour | 108 minuten | fantasie, thriller | Acteurs: Jeon Jong-seo, Kate Hudson, Craig Robinson, Ed Skrein, Evan Whitten, Lauren Bowles, Serene Lee, Cory Roberts, Kyler Porche, Michael Carollo, Anthony Reynolds, Jennifer Vo, Altonio Jackson, Donna Duplantier, Donna Duplantier, Mia Tillman

De gekwelde Mona Lisa Lee (Jeon Jong-Soo) ontsnapt op mysterieuze wijze uit een psychiatrische inrichting in de Amerikaanse staat Louisiana. Tijdens haar vlucht naar voren komt ze in New Orleans Fuzz (Ed Skrien) tegen, een DJ/dealer en misschien wel een neefje van Alien (James Franco) uit ‘Spring Breakers’ (Harmony Korine, 2012). Fuzz ziet Mona Lisa wel zitten maar zij heeft heel andere prioriteiten: eten en uit de handen blijven van officier Harold (Craig Robinson) die zich vastbijt in de ontsnappingszaak nadat hij eerder door Mona Lisa te kijk is gezet. Ook kruist het pad van de psychiatrische patiënte op een cruciaal punt met die van de stripper Bonnie Belle (Kate Hudson) en haar zoontje Charlie (Evan Whitten). Meer vertellen over de kronkelige plot van deze wildemansrit, zou doodzonde zijn.

Op een pulserende popsoundtrack marcheert wraakengel Mona Lisa door een trashy en kleurrijke Amerikaanse B-film. Evenals New Orleans serveert de film een potpourri aan culturele invloeden en genres, van komedie tot aan film noir. De kijker wordt overstelpt met de hitsige warmte van de moerassen in Louisiana en verblind door de neonlichten van louche nachtclubs en goedkope diners waar de personages zich ophouden. En ook al heeft het verhaal niet veel meer om het lijf dan stripper Bonnie, biedt het niettemin haast nonchalant unieke en surrealistische tableaus. Beetje zoals je gewend bent van cultregisseurs Harmony Korine en Jim Jarmusch. Ook zeer aanstekelijk als je stiekem Werner Herzogs ‘Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans’ verkiest boven de versie van Abel Ferrara. Er hangt in de zuidelijke staten iets in de lucht waar filmmakers op kicken.

Ook in de City Of A Million Dreams toont de Iraans-Amerikaanse regisseur Ana Lily Amirpour hoe eigenzinnig haar regie is. Toch is de ‘beetje vreemd, maar wel lekker’ – factor minder uitgesproken dan bij haar twee voorgaande werken, de naargeestige vampierfilm ‘A Girl Walks Home Alone at Night (2014) en de overdadige post-apocalyptische film ‘The Bad Batch’ (2016). Bovendien heeft ze visueel weer een andere aanpak. Dit keer kiest ze voor kraakheldere digitale camera’s die dicht op de huid van de personages zitten, zoals in ‘Birdman’ (Alejandro González Iñárritu, 2014) en ‘Tangerine’ (Sean Baker, 2015). Terwijl de camera bijna constant meelift op de schouders van Mona Lisa, mist het haast geen enkele huidplooi van de uitstekende acteurs die allemaal onbevreesd meegaan in de karikaturale uitvergrotingen.

Behalve dat Amirpour zich heerlijk expressief uit in B-film genres, blijft wat ze hiermee wil zeggen heel vaag, ook bij ‘Mona Lisa and The Bood Moon’. Ze heeft een zeer sterke neus voor bevreemdende situaties en in het huidige filmlandschap is dit nog altijd verfrissend. Toch mag je je gaan afvragen hoe lang Amirpours vrij particuliere obsessie met duistere sferen in het Amerikaanse (film)landschap houdbaar zijn op het grote doek. Kijk naar David Lynch, zou ze makkelijk kunnen terugkaatsen.

Roy van Landschoot

Waardering: 3.5

Speciale vertoning: Imagine Fantastic Film Festival 2022
Bioscooprelease: 30 maart 2023
DVD- en blu-ray-release: 24 oktober 2023